Jahreszeiten - Reinhard Mey

Ich mag die beiden gern am Dahlienbeet, in ihrem Garten

Im herbstlichen Nachmittagslicht die Blumen hegen seh’n

Wie sie bedächtig arbeitend die Dämmerung erwarten

Die Schürze überm Arm, wenn’s kühl wird, in die Stube geh’n

Bald dringt ein Lichtschein durch die Zweige, die im Herbstwind schwanken

So friedlich, wie Erntefeuer, in der Nacht hinaus

Ich ahn' sie beieinander sitzen, seh' sie in Gedanken

Die beiden alten Leute in dem stillen Haus

Die Jahreszeiten eines Lebens haben die zwei vorübergehen seh’n

Die Zeit zu säen, die Zeit zu ernten

Ohne die Zeit, sich auch nur einmal umzudreh’n

Die Zeit hat ihre Schritte nun langsamer werden lassen

Und ihre Gesten zögernd, beinah' unsicher und schwach

Wenn sie einander stützen und helfend unterfassen

Ihr Gang mag müd' geworden sein, ihr Blick ist doch hellwach

Und immer voller Zärtlichkeit für einander geblieben

Und mehr denn je ein Weg, einander wortlos zu versteh’n

Ich glaub', die Zeit lässt Menschen, die einander so lang' lieben

So ähnlich fühlen, dass sie einander ähnlich seh’n

Die Jahreszeiten eines Lebens haben die beiden zusammen erlebt

So haben sich längst die Schicksalsfäden

Der beiden zu einem einzigen Band verwebt

Es sind die Sorgen und die Freuden vergangener Jahre

Geschichten, die man in ihren Gesichtern lesen kann

Manch' Kummer und manch' Ärger sorgten für die weißen Haare

Und ganz gewiss hatten wir Kinder unsren Teil daran

Die Kinder sind nun auch schon lange aus dem Haus gegangen

Haben mit ihren Kindern alle Hände voll zu tun

Die beiden steh’n allein, so hat es einmal angefangen

Hier hat ihr Leben sich erfüllt, hier schließt der Kreis sich nun

Die Jahreszeiten eines Lebens sah’n manchen Wunsch in Erfüllung geh’n

Nun bleibt der sehnlichste wohl von allen:

Die Zeit des Rauhreifs miteinander noch zu seh’n

Ik vind ze allebei leuk bij het dahliabed in hun tuin

De bloemen zien in het herfstmiddaglicht

Hoe ze de schemering afwachten, langzaam werkend

Het schort over je arm, als het koud wordt, ga je naar de woonkamer

Al snel dringt een lichtstraal door de takken die zwaaien in de herfstwind

Zo vredig als oogstvuren 's avonds uit

Ik voel dat ze bij elkaar zitten, zie ze in gedachten

De twee oude mensen in het stille huis

De seizoenen van een leven hebben de twee voorbij zien gaan

De tijd om te zaaien, de tijd om te oogsten

Zonder de tijd om zelfs maar om te draaien

De tijd heeft zijn stappen nu vertraagd

En haar gebaren aarzelend, bijna onzeker en zwak

Wanneer ze elkaar steunen en uitreiken om te helpen

Haar lopen is misschien moe geworden, maar haar ogen zijn klaarwakker

En altijd vol tederheid voor elkaar gebleven

En meer dan ooit een manier om elkaar te begrijpen zonder een woord te zeggen

Ik denk dat de tijd mensen toelaat die al zo lang van elkaar houden

Voelen zich zo op elkaar dat ze op elkaar lijken

De twee beleefden samen de seizoenen van hun leven

Zo zijn de draden van het lot al lang veranderd

De twee geweven in een enkele band

Het is het verdriet en de vreugde van de voorbije jaren

Verhalen om op hun gezicht te lezen

Wat verdriet en wat problemen veroorzaakten het witte haar

En wij kinderen hebben er zeker ons aandeel in gehad

De kinderen zijn al lang het huis uit

Hebben hun handen vol aan hun kinderen

De twee staan ​​op zichzelf, zo is het begonnen

Hier is haar leven vervuld, hier is de cirkel nu aan het sluiten

De seizoenen van een leven zagen menig wens uitkomen

Nu blijft de meest begeerde:

Om samen de tijd van rijp te zien