Im Berg - Reinhard Mey

Draußen vorm Fenster ist noch Nacht

Schlaftrunken steht er auf, sie macht

Ihm Kaffee, er geht aus dem Zimmer

Das Haus liegt noch in tiefer Ruh'

Er zieht die Haustür leise zu

Und nimmt denselben Weg wie immer

Der Bahn entlang, bis zum Kontor

Und durch das braune Zechentor

Der Pförtner grüßt ihn stumm, seit Jahren

Er zieht den schweren Drillich an

Den Helm, das Grubenlicht daran

Um mit der Frühschicht einzufahren

Eng in den Förderkorb gedrängt

Sieht er sich selbst dort eingezwängt

Als ob ein Film vor ihm abliefe

Alle Gespräche sind verstummt

Nur das gewalt’ge Stahlseil summt

Während der Reise in die Tiefe

Die letzte Sohle ist erreicht

Staubige, heiße Luft umstreicht

Ihn, Räder schwirr’n und Bänder singen

Durch Stollen und Streb weiter fort

Um schließlich in der Glut vor Ort

Ins Herz der Erde einzudringen

Schweißtropfen ziehn durch sein Gesicht

Bahnen im Staub, er spürt es nicht

Er treibt den Stollen mühsam weiter

Spricht mit sich selbst, er ist allein

Den unruhigen Lampenschein

Und die Gedanken als Begleiter

Nur manchmal, wenn er innehält

Träumt er, er könne dieser Welt

Durch einen Wetterschacht entfliehen

Und einem Adler gleich im Wind

Hoch über seinem Labyrinth

Über die Zechentürme ziehen

Müd' spuckt der Förderkorb ihn aus

Durch’s Tor, der Bahn entlang, nach Haus'

Sie wartet dort am Siedlungsende

Sie hat den Tisch für ihn gedeckt

Sie lächelt.

Danke, mh, es schmeckt!

Er stützt den Kopf in beide Hände

Er schließt die Augen, ja er weiß

Für seine Mühe, Angst und Schweiß

Wird es gerechten Lohn nie geben

Und ob er fortzugehen versucht

Und gleich, ob er den Berg verflucht

Er könnte nicht ohne ihn leben

Het is nog nacht buiten het raam

Slaperig, hij staat op, zij wel

Hij koffie, hij verlaat de kamer

Het huis is nog steeds in diepe rust

Hij doet stilletjes de voordeur dicht

En neemt dezelfde weg als altijd

Langs het spoor naar kantoor

En door de bruine mijnpoort

De portier groet hem al jaren in stilte

Hij doet de zware boor aan

De helm, het pitlicht erop

Om met de ochtendploeg naar binnen te rijden

Strak in de transportmand geduwd

Ziet zichzelf erin gepropt

Alsof er een film voor zijn neus loopt

Alle gesprekken zijn stil gevallen

Alleen de machtige stalen kabel zoemt

Tijdens de reis naar de diepte

Het laatste niveau is bereikt

Stoffige, hete lucht streelt

Hem, wielen zoemen en bands zingen

Ga verder door tunnels en langsmuur

Eindelijk in de sintels ter plaatse

Dring door tot in het hart van de aarde

Zweetdruppels lopen over zijn gezicht

Sporen in het stof, hij voelt het niet

Hij duwt moeizaam de tunnel verder

Praat tegen zichzelf, hij is alleen

Het rusteloze lamplicht

En de gedachten als metgezellen

Alleen soms als hij pauzeert

Hij droomt dat hij deze wereld kan

Ontsnap door een ventilatieschacht

En als een adelaar in de wind

Hoog boven zijn doolhof

Trek over de mijntorens

Moe spuugt de hijsmand hem uit

Door de poort, langs het spoor, naar huis

Ze wacht daar aan het einde van de nederzetting

Ze dekte de tafel voor hem

Ze lacht.

Bedankt, mh, het smaakt goed!

Hij ondersteunt zijn hoofd met beide handen

Hij sluit zijn ogen, ja hij weet het

Voor zijn inspanning, angst en zweet

Er zal nooit een eerlijk loon zijn

En als hij probeert te vertrekken

En het maakt niet uit of hij de berg vervloekt

Hij zou niet zonder kunnen