Ich Trag' Den Staub Von Deinen Strassen - Reinhard Mey

Ich trag' den Staub von deinen Straßen

An meinen Schuhen heute noch mit mir herum

Ich hab' sie halt nie putzen lassen

Nur aus Vergesslichkeit?

Nun ja, vielleicht darum

In tausend Liedern hat man dich besungen

Da kommt es nun auf ein Lied mehr ja auch nicht an

Ich hab' den Kopf voll von Erinnerungen

Mehr als ich wohl in einem Lied erzählen kann

Von Moabit bis hin nach Lichtenrade

Vom Wedding bis hinauf nach Wittenau

Da kenn' ich Kneipen, Plätze, Fassaden

Wie jedes Loch in meinen Taschen so genau

Da gibt es Kneipen, wie vor hundert Jahren

Da steh’n am Tresen noch die Stammkunden umher

Die zur Eröffnung auch schon hier waren

Da gibt es Dinge, die gibt es schon fast nicht mehr

Da ist der Bierhahn niemals ganz geschlossen

Da steht ein Brotkorb, und der ist für jeden frei

Und mancher holt sich dort sein Almosen

Und isst’s im Duft von Eisbein und Kartoffelbrei

Da gibt es Straßen voller Glanz und Flitter

Und ein paar Schritte weiter and’re Straßen, wo

Die Tür'n verschloss’ner als Kerkergitter

Die Pflastersteine härter sind, als anderswo

Da gibt’s Fassaden, die wie damals prangen

Und jeder Mauerstein erzählt: «Es war einmal»

Als wär' die Zeit dran vorbeigegangen

Dann gibt es andere, da war es nicht der Fall

Da gibt es Heilige und Sonderlinge

Weltenerlöser und Propheten aller Art

Und man hört lächelnd verworr’ne Dinge

Von Weltenuntergang und sünd'ger Gegenwart

Da gibt’s noch Seen und richtige Wälder

Mit echten Förstern drin, in zünft'ger Tracht

Da gibt’s noch richtige Wiesen und Felder

Und echte Füchse sagen sich dort gute Nacht

Da gibt es Laubenpieper, deren Gärten

Ein Stückchen Sanssouci, ein Stückchen Acker sind

Vor Apfelbäumen und Gartenzwergen

Dreh’n unverdrossen kleine Mühlen sich im Wind

Da gibt es Dorfau’n, wie im Bilderbogen

Auf denen spenden Gaslaternen gelbes Licht

Da sind die Vorhänge zugezogen

Und hinter jedem Vorhang regt sich ein Gesicht

Da gibt es Wüsten aus Beton und Steinen

Und alle Straßen darin sind gespenstisch leer

Wie eine Fata Morgana scheinen

Noch ein paar Schrebergärten vor dem Häusermeer

Höfe, in die sich keine Fremden wagen

In denen immer grade irgendwas passiert

In denen, wie hier die Leute sagen

Man mit dem Schießeisen die Miete abkassiert

Da gibt’s von Zeit zu Zeit noch einen greisen

Halbtauben Lumpensammler, der am Haustor schellt:

«Ankauf von Lumpen, Papier, Alteisen!»

Schon fast ein Fabelwesen einer and’ren Welt

Der Braunbierwagen fährt längst and’re Lasten

Den Scherenschleifer und den Kesselschmied

Den Alten mit seinem Leierkasten

Die gibt es fast nur noch in meinem Lied

Ich trag' den Staub von deinen Straßen

An meinen Schuhen heute noch mit mir herum

Ich habe sie halt nie putzen lassen

Nur aus Vergeßlichkeit?

Nun ja, vielleicht darum

Ik draag het stof van je straten

Nog steeds in de buurt met mij op mijn schoenen vandaag

Ik heb ze alleen nooit laten schoonmaken

Gewoon uit vergeetachtigheid?

Nou, misschien is dat waarom

Er is over je gezongen in duizend liedjes

Nu hangt het niet meer af van nog een nummer

Ik heb een hoofd vol herinneringen

Meer dan ik in één nummer kan vertellen

Van Moabit tot Lichtenrade

Van Bruiloft tot Wittenau

Ik ken pubs, pleinen, gevels

Zoals elk gaatje in mijn zakken, zo precies

Er zijn pubs zoals honderd jaar geleden

De vaste klanten staan ​​nog aan de balie te pronken

Wie waren er al voor de opening

Er zijn dingen die bijna niet meer bestaan

De biertap is daar nooit helemaal dicht

Er is een broodmand, en deze is gratis voor iedereen

En sommigen halen daar hun aalmoes

En eet het in de geur van varkensknokkel en aardappelpuree

Er zijn straten vol glitter en klatergoud

En een paar stappen verder andere straten, waar

De deuren zijn meer op slot dan gevangenistralies

De kasseien zijn harder dan elders

Er zijn gevels die pronken zoals ze toen deden

En elke steen zegt: "Er was eens"

Alsof de tijd verstreken is

Dan zijn er anderen waar het niet was

Er zijn heiligen en buitenbeentjes

Wereldverlossers en allerlei soorten profeten

En je hoort verwarde dingen glimlachen

Van het einde van de wereld en een zondig cadeau

Er zijn nog meren en echte bossen

Met echte boswachters erin, in gildekostuums

Er zijn nog echte weiden en velden

En echte vossen zeggen welterusten daar

Er zijn prieelpiepers, hun tuinen

Een beetje Sanssouci, een beetje veld

Voor appelbomen en tuinkabouters

Onverschrokken kleine molens draaien in de wind

Er zijn Dorfau'n, zoals in het prentenboek

Gaslantaarns stralen geel licht op hen uit

Daar zijn de gordijnen dicht

En achter elk gordijn beweegt een gezicht

Er zijn woestijnen van beton en stenen

En alle straten erin zijn griezelig leeg

Lijkt wel een luchtspiegeling

Nog een paar volkstuintjes voor de huizenzee

Binnenplaatsen waar geen vreemden durven

Waarin altijd iets gebeurt

Daarin, zoals mensen hier zeggen

Je int de huur met een pistool

Van tijd tot tijd is er een andere oude man

Halfdove voddenverzamelaar belt aan de huispoort:

"Aankoop van vodden, papier, schroot!"

Bijna een mythisch wezen uit een andere wereld

De bruine bierwagen rijdt al heel lang andere ladingen

De schaarmolen en de ketelmaker

De oude man met zijn orgeldraaier

Ze bestaan ​​bijna alleen in mijn nummer

Ik draag het stof van je straten

Nog steeds in de buurt met mij op mijn schoenen vandaag

Ik heb ze alleen nooit laten schoonmaken

Gewoon uit vergeetachtigheid?

Nou, misschien is dat waarom