Ich Liege Bei Dir - Reinhard Mey

Ich liege bei dir unterm Dachgebälk —

Diese Stunde liebe ich sehr

Die Hochzeitsrosen sind lange welk

Wir treiben im offenen Meer

Ich fand ihren Zettel mit diesen Zeilen

Als Lesezeichen im Buch

In dem ich noch lese, wenn ich zuweilen

Den Schlaf vergeblich such'

Sie legte die Verse wie eine Fährte

Neben das schmale, rote Band

Und eine entfernte Erinnerung kehrte

Zurück, als ich sie dort fand

Wie oft sind wir wohl so hinausgetrieben

Durch die Brandung und Wellental —

Zwei Liebende, die sich so lange lieben

Doch immer zum ersten Mal

Wie oft haben wir so zusammen die Sterne

Bestimmt auf unserem Floß

Am Mansardenhimmel in dunkler Ferne

Und drifteten ruderlos

Sind auf dem einsamen Eiland gestrandet

Und beteten doch verstohl’n

Daß niemals ein Rettungsboot bei uns landet

Um uns zurückzuhol'n

Wir wußten ja beide, das Glück ist zerbrechlich

Eng aneinandergepresst

Heilten wir uns, als wär' das Glück bestechlich

Und wir hielten es damit fest

Und hielt es nicht allen banalen Stürmen

Den trägen Gewohnheiten stand?

Den Sorgen, die sich zu Gebirgen auftürmen

Zwischen Windeln und Anbauwand

Haben wir nicht die gemächlichen Wogen

Aufgewühlt und aufgebracht?

Dem Alltag ein Festtagskleid angezogen

Die Feuer neu angefacht?

Schlaflos skandier' ich die Zeilen wie immer

Horch' auf ein Knarren im Scharnier

Auf die Hand an der Tür zum Mansardenzimmer —

Ich wünschte, sie wäre bei mir

Ich liege bei dir unterm Dachgebälk —

Diese Stunde liebe ich sehr

Die Hochzeitsrosen sind lange welk

Wir treiben im offenen Meer

Ik lig bij jou onder de dakbalken -

Ik hou heel veel van dit uur

De huwelijksrozen zijn lang verdord

We zijn op drift in de open zee

Ik vond haar briefje met deze regels

Als bladwijzer in het boek

Waarin ik nog steeds lees als ik af en toe

Tevergeefs op zoek naar slaap

Ze legde de verzen als een spoor

Naast het smalle rode lint

En een verre herinnering keerde terug

Toen ik haar daar vond

Hoe vaak zijn we zo weggejaagd

Door de branding en trog-

Twee geliefden die al zo lang van elkaar houden

Maar altijd voor de eerste keer

Hoe vaak hebben we de sterren samen?

Zeker op ons vlot

In de mansardehemel in de donkere verte

En stuurloos dreef

Zijn gestrand op het eenzame eiland

En in het geheim gebeden

Dat er nooit een reddingsboot bij ons landt

Om ons terug te brengen

We wisten allebei dat geluk kwetsbaar is

strak tegen elkaar gedrukt

We hebben elkaar genezen alsof geluk vergankelijk is

En daar hielden we het bij

En niet bestand tegen alle banale stormen

Opkomen voor trage gewoonten?

De zorgen die zich opstapelen in de bergen

Tussen luiers en groeiende muur

Hebben we niet de rustige golven?

Boos en boos?

Gekleed in een vakantiejurk voor het dagelijks leven

Zijn de vuren weer aangewakkerd?

Slapeloos scan ik de lijnen zoals altijd

Luister naar een kraak in het scharnier

Op de hand bij de deur naar de zolderkamer -

Ik wou dat ze bij me was

Ik lig bij jou onder de dakbalken -

Ik hou heel veel van dit uur

De huwelijksrozen zijn lang verdord

We zijn op drift in de open zee