Ich liebe es, unter Menschen zu sein - Reinhard Mey

Was gibt’s Schöneres als an diesem Tag im Sonnenschein

Auf der Bank im Park zu sitzen, still und ganz allein

Mit Amsel, Drossel, Fink und Star, da platzt mit Gebrüll

Eine entfesselte Schulklasse in mein Idyll

Gefolgt von einem bleichen, unterwürfigen Lehrer

So ein Schülerversteher, so ein ganz legerer

Die Kinder werfen Kaffee-To-Go-Becher in die Gegend

Und ihr Wortschatz ist schamverletzend und besorgniserregend

Sie schnippen Kippen in das Gras und rempeln mich an

«Ey, du Opfer, mach dich hier mal nicht so dicke, Mann!»

«Kinder, geht’s auch etwas leiser?», der Lehrer schreitet ein

Die Kinder zeigen sich auf ihren Smartphones Schweinerei’n

Ich liebe es, unter Menschen zu sein

Ich liebe es, unter Menschen zu sein

Ich liebe es, von Zeit zu Zeit ins Wirtshaus zu geh’n

Mit dem schönen festen Vorsatz, tief ins Glas zu seh’n

Allein in meiner stillen Ecke mit meinem Wein

Da kommt die laute Stillgruppe und der Gesangsverein

Da kommt der Fleischgroßhändler mit seinem kläffenden Köter

Und der Bürgermeistersohn, ein tödlicher Nervtöter

Die smarten jungen Eltern kommen, die, hoch die Tassen

Die Erziehung ihrer Blagen der Allgemeinheit überlassen

Ein Kind kotzt auf den Tisch, das andre wirft seinen Schuh

Ein angetrunk’ner Schwätzer torkelt direkt auf mich zu

«Ist neben dir noch frei?», «Bedaure, mein Herr, leider nein»

Er setzt sich ächzend, übelriechend hin zu mir

Und gießt sein Bier über mein Bein

Ich liebe es, unter Menschen zu sein

«Kannst du mir noch einmal verzeih’n?»

Ich liebe es, unter Menschen zu sein

«Komm, gieß mein Glas noch einmal ein»

Ich liebe es, unter Menschen zu sein

Im Kino, an der Bar, im Restaurant ohne Hemmschwelle

Wo immer ein Platz frei ist, rücken sie mir auf die Pelle

Egal, ob sie am Pool die Liege neben mir aussuchen

Oder im Großraumwagen den Sitz neben meinem buchen

Es ist das Phänomen der Kohäsion, der Moleküle

Wenn in 'nem leeren Wartesaal einhundert freie Stühle stehen

Geht der erste, der herein kommt unabänderlich

Schnurstracks durch den ganzen Saal und setzt sich neben mich

Und so werd' ich manchmal das Gefühl nicht los

Sie woll’n nicht nur neben mir sitzen, sie woll’n auf meinen Schoß

Es ist dunkel, nass und kalt und es ist viertel nach zehn

Ich muss nach Haus durch den dunklen Fußgängertunnel geh’n

Ich steig' hinab, hüpf' zwischen Lachen von Urin

Und Erbroch’nem hin und her und da plötzlich seh' ich ihn

Er hat recht derbes Schuhwerk an und keine Haare

Dafür 'nen Baseballschläger und ich nur 'ne Gitarre

Mit einer Hand zerdrückt er eine volle Bierdose

Wirft sie nach mir, dann holt er einen Schlagring aus der Hose

Das war’s, ich habe keine Chance gegen den Stier

Da hör ich plötzlich die St.-Pauli-Hymne hinter mir

Drei Dutzend St.-Pauli-Fans zieh’n mich in ihre Reih’n

Und ich häng' mich bei zwei großen, breiten Kuttenträgern ein

Tja, manchmal lieb' ich es wirklich, unter Menschen zu sein

FC St. Pauli, ab sofort mein Verein

Ich liebe es, unter Menschen zu sein

Du gehst niemals allein

Ich liebe es, unter Menschen zu sein

Plötzlich nichtig und klein

Ich liebe es, unter Menschen zu sein

Wat is er mooier dan op deze dag in de zon

Zittend op het bankje in het park, rustig en helemaal alleen

Met merel, lijster, vink en spreeuw barst het los van gebrul

Een ontketende schoolklas in mijn idylle

Gevolgd door een bleke, onderdanige leraar

Zo'n student-begrijper, zo'n heel casual

De kinderen gooien coffee-to-go kopjes in het rond

En hun vocabulaire is beschamend en zorgwekkend

Ze slaan peuken in het gras en botsen tegen me aan

"Hé, jij slachtoffer, maak jezelf niet zo dik hier, man!"

"Kinderen, kunnen jullie het een beetje zachter zetten?", komt de juf binnen

De kinderen laten zien dat ze rotzooi zijn op hun smartphones

Ik ben graag onder de mensen

Ik ben graag onder de mensen

Ik ga graag af en toe naar de taverne

Met de mooie stevige resolutie om diep in het glas te kijken

Alleen in mijn stille hoekje met mijn wijn

Dan komt de luide stille groep en de zangclub

Daar komt de vleesgroothandel met zijn blaffende straathond

En de zoon van de burgemeester, een dodelijke nerd

De slimme jonge ouders komen, hef je kopjes op

Laat de opvoeding van hun snotaap over aan het grote publiek

Het ene kind geeft over op tafel, het andere met zijn schoen

Een dronken prater wankelt recht op me af

"Is er nog vrij naast u?", "Sorry meneer, helaas niet"

Hij komt naast me zitten, kreunend en stinkend

En giet zijn bier over mijn been

Ik ben graag onder de mensen

'Kun je me nog een keer vergeven?'

Ik ben graag onder de mensen

"Kom op, schenk mijn glas weer in"

Ik ben graag onder de mensen

In de bioscoop, aan de bar, in het restaurant zonder remmingen

Overal waar een vacature is, komen ze achter mij aan

Het maakt niet uit of ze de ligstoel naast me bij het zwembad kiezen

Of boek de stoel naast de mijne in de open auto

Het is het fenomeen van cohesie, van moleculen

Als er honderd stoelen vrij zijn in een lege wachtkamer

Gaat als eerste onveranderlijk binnen

Dwars door de gang en zit naast me

En soms kan ik het gevoel niet van me afschudden

Ze willen niet alleen naast me zitten, ze willen op mijn schoot

Het is donker, nat en koud en het is kwart over tien

Ik moet naar huis door de donkere voetgangerstunnel

Ik daal af, spring tussen plassen urine

En kots heen en weer en plotseling zie ik hem

Hij draagt ​​echt stevige schoenen en heeft geen haar

Maar een honkbalknuppel en ik gewoon een gitaar

Met één hand verplettert hij een vol bierblikje

Gooit het naar mij, dan trekt hij boksbeugels uit zijn broek

Dat is het, ik maak geen schijn van kans tegen de stier

Dan hoor ik ineens het St. Pauli volkslied achter me

Drie dozijn St. Pauli-fans trekken me in hun gelederen

En ik hang mezelf op aan twee grote, brede gewoontedragers

Soms hou ik er echt van om onder de mensen te zijn

FC St. Pauli, vanaf nu mijn club

Ik ben graag onder de mensen

Je loopt nooit alleen

Ik ben graag onder de mensen

Plotseling leeg en klein

Ik ben graag onder de mensen