Ich Liebe Das Ende Der Saison - Reinhard Mey

Die Tage werden kürzer und die Schatten werden länger.

Vor der Boutique friert im Kübel ein vergess‘ner kleiner Baum.

Im Kurhaussaal rücken sie die Tische enger

Und heizen manchmal schon den vord‘ren Raum.

Der heißumkämpfte Tisch, den nur die Halbgötter bekamen,

Ist nicht mehr heißumkämpft und plötzlich frei.

Und dein Gesicht hat endlich für den Kellner einen Namen,

Du bist auf einmal wichtig und nicht nur Tisch Nummer drei!

Die Speisekarte wird mit jedem Tag ein bißchen kleiner,

Dafür mit jedem Tag ein bißchen größer die Portion:

Es muß jetzt alles weg und wenn du es nicht ißt, ißt‘s keiner —

Ich liebe das Ende der Saison!

An den verwaisten Fahnenmasten klopfen lose Leinen

Und irgendwo dort drüben schlägt ein Gartentor im Wind.

Wie all diese Geräusche deutlicher und lauter scheinen,

Wenn erst die lauten Stimmen der Saison verklungen sind!

Wenn sich jetzt zwei begegnen, ist das fast eine Verschwörung,

Und Wildfremde erzähl‘n dir ihren ganzen Lebenslauf

Im Flüsterton, denn Sprechen wäre jetzt schon eine Störung.

Jetzt hat nur noch die Post und morgens der Schuhladen auf.

Einen Sommer lang bist du um ein Paar herumgestrichen:

Unverschämt teuer, doch gefallen würde es dir schon,

Seit gestern abend ist das alte Preisschild durchgestrichen:

Ich liebe das Ende der Saison!

In der Strandgalerie hängt nur ein Bild, drauf steht: «Geschlossen»

Der Kiosk und das Eiscafé machen nach und nach dicht.

In Spinnweben über den verwitterten Fenstersprossen

Zittern glitzernde Tautropfen im späten Sonnenlicht.

Wenn jetzt die Sonne scheint, dann ist das nicht mehr selbstverständlich,

Und du nimmst jeden Strahl einzeln und dankbar hin.

Nichts ist mehr so wie‘s war, und du kannst spür‘n: Alles ist endlich.

Auch wenn du‘s nicht verstehst, ahnst du doch: Es hat seinen Sinn.

Du brauchst nicht mehr über die Gehsteigzuparker zu meckern:

Die Autoschickimickis sind schon längst auf und davon

Mit ihr‘n Pelzdamen, deren Hunde die Wege vollkleckern —

Ich liebe das Ende der Saison.

Vorm Dorfkrug stehen ratlos ein paar Kästen leere Flaschen.

Im Schaukasten gilbt ein Menü aus längst vergang‘ner Zeit.

Der Regen hat die Kreide von den Schrifttafeln gewaschen,

Wer jetzt noch hierher kommt, der weiß ja sowieso Bescheid.

Wer jetzt noch hierher kommt, der hat gelernt, sich zu bescheiden,

Und wenn er wieder geht, wird er ein Stückchen weiser sein:

Du brauchst im Leben wirklich nur, um keine Not zu leiden,

Einen Freund, ein Stück Brot, ein Töpfchen Schmalz und ein Glas Wein!

Und all das gibt es hier noch allemal an allen Tagen,

Und wenn du klug bist, werden Leib und Seele satt davon.

«Und übrigens, die Runde geht auf mich!»

hör‘ ich mich sagen.

Ich liebe das Ende der Saison!

Und denk‘ dabei, ich stünde gern in fernen Tagen

Am Fenster einer kleinen, langsam schließenden Pension,

Und sähe auf die Wege meines Lebens und könnt‘ sagen:

Ich liebe das Ende der Saison!

De dagen worden korter en de schaduwen worden langer.

Een vergeten boompje bevriest in een emmer voor de boetiek.

In de Kurhaussaal zetten ze de tafels dichter bij elkaar

En soms zelfs de voorkamer verwarmen.

De fel omstreden tafel die alleen de halfgoden kregen

Is niet langer fel omstreden en plotseling vrij.

En je gezicht heeft eindelijk een naam voor de ober

Je bent ineens belangrijk en niet alleen tafel nummer drie!

Het menu wordt elke dag een beetje kleiner,

Maar de portie wordt elke dag een beetje groter:

Het moet nu allemaal weg en als jij het niet opeet, zal niemand...

Ik hou van het einde van het seizoen!

Losse lijnen kloppen op de verlaten vlaggenmasten

En ergens daar klappert een tuinhek in de wind.

Hoe al deze geluiden helderder en luider lijken

Zodra de luide stemmen van het seizoen zijn weggestorven!

Als twee elkaar nu ontmoeten, is het bijna een samenzwering,

En volslagen vreemden vertellen je hun hele cv

Op een fluistertoon, want spreken zou al een storing zijn.

Nu zijn alleen het postkantoor en de schoenenwinkel 's ochtends open.

Voor een zomer flirtte je met een stel:

Schandalig duur, maar je zou het willen,

Sinds gisteravond is het oude prijskaartje doorgestreept:

Ik hou van het einde van het seizoen!

In de strandgalerij is er maar één foto met de tekst: «Gesloten»

De kiosk en de ijssalon gaan stilaan sluiten.

In spinnenwebben over de verweerde tralies

Glinsterende dauwdruppels trillen in het late zonlicht.

Als de zon nu schijnt, dan is dat niet meer vanzelfsprekend,

En je accepteert elke straal individueel en dankbaar.

Niets is zoals het was en je voelt: alles is eindig.

Zelfs als je het niet begrijpt, vermoed je: het is logisch.

U hoeft niet meer te klagen over de stoepparkers:

De autochickimickis zijn allang vertrokken

Met haar bontdames, wier honden het pad bewandelen -

Ik hou van het einde van het seizoen.

Een paar kratten lege flessen staan ​​hulpeloos voor de dorpsherberg.

In de vitrine hangt een menukaart uit vervlogen tijden.

De regen heeft het krijt van de tabletten gewassen

Iedereen die hier nu nog komt, weet er hoe dan ook van.

Iedereen die hier nog komt, heeft geleerd bescheiden te zijn,

En als hij weer gaat, zal hij een beetje wijzer zijn:

In het leven hoef je eigenlijk alleen maar lijden te vermijden

Een vriend, een stuk brood, een pot reuzel en een glas wijn!

En dat alles is er nog elke dag,

En als je slim bent, voed je je lichaam en ziel ermee.

"En trouwens, de ronde is voor mij!"

hoor ik mezelf zeggen

Ik hou van het einde van het seizoen!

En denk, ik zou graag in verre dagen zijn

Aan het raam van een klein, langzaam sluitend pension,

En kijk naar de paden van mijn leven en kan zeggen:

Ik hou van het einde van het seizoen!