Ich Hab' Meine Rostlaube Tiefergelegt - Reinhard Mey

Ich hab' meine Rostlaube tiefergelegt,

Am Vergaser geschraubt, und am Auspuff gesgt.

Und ich stand und ich ging und ich fuhr wie James Dean,

Und ich sah aus wie ich, und ich roch nach Benzin.

Und sie trug gleichzeitig Nase und Pferdeschwanz hoch,

Engelsgleich und unnahbar — undich wagt es doch.

Und ich fuhr hundert mal ihre Strae entlang,

Nichts als Flausen im Kopf, und den Tiger im Tank.

Hab mir die Phantasie und die Reifen verbrannt.

Ich hielt lnger durch, und ich hielt ihre Hand.

Und hab eisern getanzt, wenn man halt tanzen mu,

Bis zum letzten Tanz fr einen ersten Ku.

Und ich habe micht wie ein Idiot angestellt,

Landunter der Himmel, kieloben die Welt.

Aber sie hat das Erdbeben gar nicht bemerkt,

Mit fnf Petticoats hart wie fnf Bretter gestrkt.

Und sie lehrte mich warten, und sie lie mir viel Zeit,

Und ich bte Geduld, und lernte Zrtlichkeit.

Doch Gefhl folgt Gefhl, und ein Wort gibt ein Wort,

Und die Rckbank im Kfer war unser Zufluchtsort.

Und da war kein Himmelbett wie im Love-Roman,

Doch an dem, was man Glck nennt, war’n wir nie nher dran.

Es war nie mehr so ehrlich, nie mehr so total

Unschuldig und wehrlos, wie da erste Mal.

Nie wieder so arglos, nie mehr so naiv,

Und nie — als sie ging — je ein Schnitt mehr so tief.

Und ich war wie von Sinnen, und ich war sterbenskrank,

Und ich lernte verliern, und den aufrechten Gang.

Heute wei ich, sie hat ihren Teil mit daran,

Da ich lieben und leiden und verzeihen kann.

Vielleicht hat man’s begriffen, wenn man erkennt,

Nicht jede groe Liebe braucht auch ein Happy End.

Ik heb mijn roestbak laten zakken

Op de carburateur geschroefd en op de uitlaat gezaagd.

En ik stond en ik liep en ik reed zoals James Dean

En ik leek op mezelf en ik rook naar benzine.

En ze droeg tegelijkertijd haar neus en paardenstaart omhoog,

Engelachtig en ongenaakbaar - en toch durf ik.

En ik reed honderd keer door haar straat

Niets dan onzin in het hoofd en de tijger in de tank.

Ik heb mijn verbeelding en banden verbrand.

Ik hield het langer uit en hield haar hand vast.

En ik danste ironisch als je moet dansen

Op de laatste dans voor een eerste kus.

En ik gedroeg me als een dwaas

Land onder de hemel, kiel boven de wereld.

Maar ze merkte de aardbeving niet eens op

Versterkt met vijf petticoats zo hard als vijf planken.

En ze leerde me wachten en ze gaf me veel tijd

En ik oefende geduld en leerde tederheid.

Maar gevoel volgt op gevoel, en een woord maakt een woord,

En de achterbank in de Kever was ons toevluchtsoord.

En er was geen hemelbed zoals in de liefdesroman,

Maar we waren nooit dichter bij wat geluk wordt genoemd.

Het was nog nooit zo eerlijk, nog nooit zo totaal

Onschuldig en weerloos, zoals de eerste keer.

Nooit meer zo argeloos, nooit meer zo naïef,

En nooit - toen ze wegging - ooit zo'n diepe snee.

En ik was gek en ik ging dood

En ik leerde verliezen en rechtop lopen.

Vandaag weet ik dat ze haar rol speelde

Omdat ik kan liefhebben en lijden en vergeven.

Misschien snap je het als je je realiseert

Niet elke grote liefde heeft een happy end nodig.