Heimkehr - Reinhard Mey

Mutter, gib mir zu essen, Mutter, gib mir zu essen!

Hast Du nicht jeden Abend mein Essen gewärmt?

Hier steht noch mein Teller, Mutter, gib mir zu Essen

Nur das «Bitteschön» sagen, das hab' ich verlernt

Ich habe gewartet am Tisch des Reichen

Auf das, was er übrig lässt, wenn er geht

Hab mich drum geschlagen mit meinesgleichen —

Wie schnell einem dabei das Bitten vergeht

Stell den Brotkorb zu mir, Mutter, gib mir zu essen

Den mocht' ich nie leiden, erinnerst du dich?

Sonderbar, ich hab' seither so vieles vergessen

Aber an unseren Brotkorb erinn’re ich mich

Vater, gib mir zu trinken, Vater, gib mir zu trinken!

Meine Stimme ist staubig, gieß mir mein Glas ein

Voll bis an den Rand, Vater, gib mir zu trinken

Denn da, wo ich herkomme, wächst kein Wein

Lass mich trinken, ich will meine Lippen kühlen

Sie sind spröde vom Reden in einem fort

Es ist soviel Niedertracht fortzuspülen

Und meine Hoffnungen sind verdorrt

Hast Du nicht eine Flasche aufgehoben

Für einen Tag in besserer Zeit?

Von den Jahren umhegt, von den Spinnen umwoben?

Die lass uns jetzt trinken, heut' ist es soweit

Geh und mach mir mein Bett, geh und mach mir mein Bett!

Meine Glieder sind wie Blei so schwer

Die Zeit macht mich müde, geh und mach mir mein Bett

Du hast mich geliebt, kennst Du mich jetzt nicht mehr?

Man hat mich verspottet, man hat mich getreten

Ich habe Staub und Zorn geschluckt

Ich hab' keinen Menschen um Mitleid gebeten

Von Schlägen ist mein Rücken geduckt

Meine Augen brennen, kühl meine Lider

Meine Träume sind mit Wunden besät

Vielleicht erkennst Du mich nur deshalb nicht wieder?

Doch ich liebe Dich noch, geh und mach mir mein Bett!

Moeder, voed me, moeder, voed me!

Heb je mijn eten niet elke avond opgewarmd?

Mijn bord staat er nog, moeder, geef me eten

Ik ben alleen vergeten hoe ik "alsjeblieft" moet zeggen.

Ik zat te wachten aan de tafel van de rijke man

Op wat hij achterlaat als hij gaat

Ik raakte het met mijn soort -

Hoe snel vergeet je te vragen

Geef me de broodmand, moeder, geef me iets te eten

Ik heb hem nooit gemogen, weet je nog?

Vreemd, ik ben sindsdien zoveel dingen vergeten

Maar ik herinner me onze broodmand

Vader, geef me te drinken, vader, geef me te drinken!

Mijn stem is stoffig, schenk me mijn glas in

Tot de rand gevuld, vader, geef me een drankje

Want waar ik vandaan kom, groeit geen wijn

Laat me drinken, ik wil mijn lippen afkoelen

Je bent broos van de hele tijd praten

Er is zoveel laagheid om weg te spoelen

En mijn hoop is opgedroogd

Heb je geen fles gepakt?

Voor een dagje in betere tijden?

Verzorgd door de jaren, omringd door de spinnen?

Laten we het nu drinken, vandaag is de dag

Ga mijn bed opmaken, ga mijn bed opmaken!

Mijn ledematen zijn zo zwaar als lood

De tijd maakt me moe, ga mijn bed opmaken

Je hield van me, ken je me niet meer?

Ik werd bespot, geschopt

Ik heb stof en woede ingeslikt

Ik heb niemand om medelijden gevraagd

Mijn rug is krom van het slaan

Mijn ogen branden, mijn oogleden koelen

Mijn dromen zijn bezaaid met wonden

Misschien is dat de enige reden waarom je me niet herkent?

Maar ik hou nog steeds van je, ga mijn bed opmaken!