Grenze - Reinhard Mey

Der fremde Mann aus dem Osten gab

Mir diesen fingerlangen Gewindestab

Aus graubeschlagenem Chromnickelstahl.

«Dieser Bolzen hier», sagte er, «war einmal

Die Verbindung an dem Zaun aus Streckmetall

Der hinter der Grenze fast berall

Als die letzte unnehmbare Hrde galt,

Und den Bolzen, den lst du nicht mit Gewalt

Und auch nicht mit Geduld und auch nicht mit List,

Weil er einmal verschraubt nicht zu lsen ist.

Ich geb ihn dir, sieh ihn dir gut an,

Es kleben Trnen und Blut daran.»

Mit diesen Worten lie er mich steh’n,

Unglubig begann ich daran zu dreh’n.

Und langsam wurd' es mir unheimlich,

Die Muttern an den Hnden drehten sich,

Doch sie drehten ins Leere oder drehten mit,

Das Gewinde fasste einfach keinen Tritt.

Ich zog, ich drckte, ich versucht' es nochmal,

Dieser Bolzen war einfach teuflisch genial.

Ich begriff, diesen Stab mit den Rundkappen drauf

Kriegt kein Schraubenschlssel der Welt wieder auf.

Ich hielt ihn in der Hand zur Faus geballt,

Und bei dem Gedanken berlief es mich kalt.

Wie manche Flucht dran gescheitert sein mag,

Wo die Freiheit schon zum Greifen nahe lag.

Wo das Sperrgebiet schon berwunden war

Und Signalzaun und Todesstreifen sogar.

Die Patrouille vorbei, sie war’n immer zu zweit

Und die Wachen im Turm in der DUnkelheit,

Die Maschinenpistolen in Anschlag gebracht

Und ihre Fernglser durchsuchen die Nacht.

Da blitzen Scheinwerfer auf, pltzlich alles taghell

Und Rufe und Schsse und Hundegebell.

Hinter Sperrgraben, Minen, Stacheldrahtverhau’n

Im Lichtkegel gestrandet am letzten Zaun.

Und ich frage mich, unter welcher Stirn,

De vreemde man uit het oosten gaf

Ik deze vingerlange draadstang

Gemaakt van grijs gecoat chroom-nikkel staal.

'Deze bout hier,' zei hij, 'was ooit...

De verbinding met het hekwerk van strekmetaal

Die achter de grens bijna overal

Toen de laatste onoverkomelijke hindernis stond

En je draait de bout niet met geweld los

En noch met geduld, noch met sluwheid,

Want eenmaal vastgeschroefd kan het niet meer los.

Ik geef het je, bekijk het goed

Tranen en bloed kleven eraan."

Met deze woorden liet hij me staan

Vol ongeloof begon ik het om te draaien.

En langzaam werd het griezelig voor mij

De noten op de handen draaiden,

Maar ze veranderden in leegte of draaiden met hen mee,

De draad kon gewoon geen stap zetten.

Ik trok, ik drukte, ik probeerde het opnieuw

Deze bout was gewoon duivels geweldig.

Ik snap het, deze staf met de ronde doppen erop

Kan ter wereld geen moersleutel meer openen.

Ik hield hem in mijn hand gebald tot een vuist,

En de gedachte bezorgde me koude rillingen.

Hoeveel ontsnappingen zijn daardoor misschien mislukt,

Waar vrijheid al binnen handbereik was.

Waar het beperkte gebied al was overwonnen

En zelfs seinhekken en doodsstroken.

De patrouille is voorbij, het waren er altijd twee

En de bewakers in de toren in het donker

Verhoogde de machinepistolen

En hun verrekijker doorzoekt de nacht.

Dan knipperen de koplampen, plotseling is alles zo helder als de dag

En geschreeuw en schoten en blaffende honden.

Achter sloten, mijnen, prikkeldraadomheiningen

Gestrand in de lichtkegel bij het laatste hek.

En ik vraag me af onder welk voorhoofd