Friedhof - Reinhard Mey

Ich geh' gern in einer fremden Stadt

Auf den Friedhof, so ein Friedhof hat

Etwas Gastfreundliches und steht allen offen:

Manchem nur für seine Mittagszeit

Manchem für die ganze Ewigkeit

Und du hast schnell 'nen Gesprächspartner getroffen

Insel im Meer der Geschäftigkeit

Blumengarten der Gelassenheit

— Sinnigerweise vom Lebensbaum umgeben —

Zeig mir Hochmut und Vergänglichkeit

Tröste mich und mach den Blick mir weit

Für den Wert der Dinge, an denen wir kleben!

Jede Grabinschrift und jeder Stein

Erzählen mir in Gräberlatein

Von den Unvergess’nen, die zu früh entschweben

Jede Plasteblume, die da sprießt

Jede Primel, die kein Schwein mehr gießt

Kann mir was erzähl'n von denen, die noch leben

Ich seh mir die Jahreszahlen an:

Manchmal kommt er früh, der Sensemann

Manchmal trödelt er herum, der alte Mäher

«Geh nur deiner Wege» sagt er mir

«Einmal enden sie doch alle hier

Und du siehst ja, die Einschläge kommen näher!»

Ich sitz' gern auf einer Friedhofsbank

Seh' die schattigen Alleen entlang

Und denk' nach über den tief’ren Sinn der Reise

Mit dem schicken Laptop auf den Knien

Blätter' ich von Termin zu Termin

Und wenn «Wichtig!»

davor steht, kicher' ich leise

Kann ja sein, ich verpaß' grad den Tanz

Um das gold’ne Kalb — aus der Distanz

Wird nicht jedes «Dringend» und «Eilt sehr!»

beachtet

Es ist nichts, von dem man immer denkt

Daß die ganze Welt davon abhängt

Wichtig, von einer Friedhofsbank aus betrachtet!

Heute macht sich schon manch Junger krumm

Für 'nen Platz im Altersheim, darum

Geh' ich da nur konsequent einen Schritt weiter:

Mach mich schon mal mit dem Platz vertraut

An dem man mich eines Tags verstaut

Und geh an den Job zurück, gelöst und heiter

Aufgeräumt und quicklebendig kehr'

Ich heim in das Leben ringsumher

Les' im Geh’n die Inschrift auf der Friedhofsmauer

Die Lektion, die sie mich schweigend lehrt

Ist die grad geschwänzte Sitzung wert:

«Jedes Ding hat seine Zeit, nichts ist von Dauer!»

Jedes Ding, steht da, hat seine Zeit

Dabei wäre ich durchaus bereit

Gegebenenfalls überhaupt nicht zu sterben

Um den Beisetzungsgeiern und den

Peinlichen Grabreden zu entgeh’n

Doch ich will’s mir mit meinen Erben nicht verderben

Ik ga graag naar een vreemde stad

Naar de begraafplaats, zo'n begraafplaats heeft

Iets gastvrijs en open voor iedereen:

Sommige alleen voor hun lunch

Sommige voor de eeuwigheid

En je ontmoette snel iemand om mee te praten

Eiland in de zee van drukte

Bloementuin van rust

— Verstandig omringd door de levensboom —

Toon me trots en vergankelijkheid

Troost me en verruim mijn blik

Voor de waarde van de dingen waar we ons aan vastklampen!

Elk grafschrift en elke steen

Vertel me in ernstig Latijn

Van de onvergeten die te snel wegdrijven

Elke plastic bloem die daar ontspruit

Elke sleutelbloem die geen varkens meer water geeft

Kan me iets vertellen over degenen die nog in leven zijn

Ik kijk naar de jaren:

Soms komt hij vroeg, Magere Hein

Soms treuzelt hij, de oude maaier

"Ga gewoon je eigen weg", zegt hij tegen me

"Op een dag zullen ze allemaal hier eindigen

En zoals je kunt zien, komen de effecten dichterbij!"

Ik zit graag op een kerkhofbankje

Kijk langs de schaduwrijke lanen

En denk na over de diepere betekenis van de reis

Met de mooie laptop op zijn knieën

Ik scroll van afspraak naar afspraak

En als «Belangrijk!»

als ik ervoor sta, giechel ik zachtjes

Het zou kunnen, ik mis gewoon de dans

Rond het gouden kalf — van een afstand

Is niet elke "Dringend" en "Zeer dringend!"

opgemerkt

Het is niet iets waar je altijd aan denkt

Dat de hele wereld ervan afhangt

Belangrijk, gezien vanaf een kerkhofbankje!

Tegenwoordig is menig jonge man scheef

Voor een plekje in een bejaardentehuis, daarom

Ik ga nog een stap verder:

Maak me vertrouwd met de plaats

Op welke dag ze me opbergen

En ga weer lekker ontspannen en vrolijk aan het werk

Nette en levendige terugkeer

Ik thuis in het leven rond

Lees onderweg het opschrift op de muur van het kerkhof

De les die ze me stilletjes leert

Is de sessie die je zojuist hebt overgeslagen de moeite waard:

«Alles heeft zijn tijd, niets is blijvend!»

Alles, zegt het, heeft zijn tijd

Ik zou best bereid zijn

Mogelijk helemaal niet dood

Over de begrafenisgieren en de

Om gênante lofprijzingen te vermijden

Maar ik wil het niet verpesten met mijn erfgenamen