Erbarme Dich - Reinhard Mey

Die Räder rumpeln den schlaglochzerfurchten Weg entlang

Die Zugmaschine ächzt und dröhnt im zweiten, dritten Gang

Der Hänger folgt schlingernd den Schlangenlinien

Zwei Dutzend Pferde sind die Ladung, Schlachtvieh ist die Fracht

Vier Nächte und vier Tage und vielleicht noch eine Nacht

Von Litauen bis hinunter nach Sardinien

Dreitausend Kilometer liegen vor dem Elendstreck

Durch Kälte, Angst und Hitze auf dem zug‘gen Ladedeck

Mit groben Seilen lieblos festgebunden

Dreitausend Kilometer eingepfercht und festgezurrt

Bei jeder Kurve schmerzt der rauhe Strick, der harte Gurt

Scheuert bei jedem Rucken in den Wunden

Erbarme dich

Erbarme dich!

Erbarme dich der Kreatur

Sieh hin und sag nicht, es ist nur

Vieh!

Sieh hin und erbarme dich!

Sie leiden stumm, fast zwanzig Stunden geht die Reise schon

Die erste Rast in Zebrzydowice, der Zollstation

Ein stumpfer Tierarzt stempelt die Papiere

Würdigt die Pferde keines Blickes, nach drei Stunden nur

Treibt man sie wieder auf den Wagen, beginnt die Tortur

Von neuem für die längst erschöpften Tiere

Mit Schlägen und mit Tritten die Laderampe hinauf

Und strauchelt eines, stürzt eines und bricht eines den Lauf

Dann stoßen sie es mit Elektrostäben

Wieder und wieder auf, auch wenn‘s wieder und wieder fällt

Nur für ein Tier, das überlebt, gibt es am Ende Geld

Und nur ein Tier, das steht kann überleben

Erbarme dich…

Und weiter, immer weiter ohne Rast, es drängt die Zeit

Die Tiere längst zu Tod erschöpft, der Leidensweg noch weit

Die Fracht verletzt, gemartert und geschunden

Beim Tanken noch ein Eimer Wasser, die letzte Ration

Der letzte Schlagbaum vor dem Schlachthof, die letzte Station

Und rohe Knüppel knall‘n in offne Wunden

Eine Betonwanne, ein Bolzenschuß, achtlos gesetzt

Ein wildes Aufbäumen im Todeskampf und ganz zuletzt

Dringt aus den Kehlen eine Todesklage

Ein Laut, so schaurig, der schon nicht mehr von dieser Welt ist

In einem Todesschrei, den du dein Lebtag nicht vergißt

Endet in Cagliari alle Plage

Erbarme dich…

De wielen denderen over de weg met kuilen

De tractor kreunt en brult in de tweede en derde versnelling

De trailer volgt de golvende lijnen, slingerend

Twee dozijn paarden zijn de lading, slachtvee is de vracht

Vier nachten en vier dagen en misschien nog een nacht

Van Litouwen naar Sardinië

Drieduizend kilometer liggen voor het ellendige stuk

Door kou, angst en hitte op het tochtlaaddek

Onzorgvuldig vastgebonden met grove touwen

Drieduizend kilometer opgehoopt en vastgebonden

Het ruwe touw, de harde riem doet pijn bij elke bocht

Schuren op de wonden met elke eikel

Heb genade

Heb genade!

Heb medelijden met het schepsel

Kijk en zeg niet dat het gewoon is

Vee!

Kijk en heb medelijden!

Ze lijden in stilte, de reis heeft al bijna twintig uur geduurd

De eerste stop in Zebrzydowice, het douanestation

Een botte dierenarts stempelt de papieren

Niet naar de paarden kijken, pas na drie uur

Als je ze terug op de wagen rijdt, begint de beproeving

Nogmaals voor de vermoeide dieren

Met stoten en trappen de laadbrug op

En als men struikelt, valt men en breekt men het vat

Dan prikken ze er met elektrische wapenstokken in

Keer op keer omhoog, zelfs als het keer op keer valt

Er is alleen geld voor een dier dat overleeft

En alleen een dier dat staat kan overleven

Heb genade…

En door, door en door zonder rust, tijd is van essentieel belang

De dieren zijn al lang doodmoe, het pad van het lijden is nog ver weg

De lading deed pijn, werd gemarteld en gehavend

Nog een emmer water bij het vullen, het laatste rantsoen

De laatste tolweg voor het slachthuis, het laatste station

En rauwe stokken knallen in open wonden

Een betonnen kuip, een schot, achteloos geplaatst

Een wilde zucht in de doodsstrijd en helemaal op het einde

Een doodskreet komt uit hun keel

Een geluid dat zo angstaanjagend is dat het niet meer van deze wereld is

In een doodsschreeuw die je de rest van je leven niet zult vergeten

Alle plagen eindigen in Cagliari

Heb genade…