Emily Anne - Reinhard Mey

Emily-Anne picks up her home:

A tattered book, a toothless comb,

() A yellowed letter singing praises to her charms.

She packs away her memories,

With the bottle that brings ease,

In the battered bag she clutches In her arms.

Raucous rooks disturb the northern morn,

From the trees outside the town.

A goods-train shakes the railway bridge’s dust

On her «Daily Mirror «eiderdown.

And the mill-girls shudder from their sleep,

Dreams of princes dying with the dawn.

Clogs that clatter on the cobbled road

Warn her that another day is born.

Cockney sparrows squabble constantly,

Scrabble for the crumbs around her feet:

She breaks the barren bread of poverty,

Shares it with the sorrows of the street.

And the pigeons on the pedestals

Desecrate the sleeping statues stones,

They’re immune to authority,

She sees the time has come to go.

Finches fidget in the hawthorn hedge,

Bees desert the Kentish country lane,

She reads the signs and searches for a barn,

To shelter from the coming of the rain.

And as she huddles in among the straw,

She feels his gentle hand caress her waist,

When the drumming of the raindrops cease,

The fiction of his face begins to fade.

Seagulls circle over lazy waves,

Seaweed scents the sunlit Sussex sand,

She holds a shell between her fingertips:

Wrinkled like the skin upon her hand.

Laughing, shouting kids on skipping feet,

With their spades and buckets scurry by.

While the ocean of her loneliness

Stretches to the margins of the sky.

Emily-Anne haalt haar thuis op:

Een aan flarden gescheurd boek, een tandeloze kam,

() Een vergeelde brief waarin haar charmes worden geprezen.

Ze bergt haar herinneringen op,

Met de fles die gemak brengt,

In de gehavende tas grijpt ze In haar armen.

Rauwe roeken verstoren de noordelijke ochtend,

Van de bomen buiten de stad.

Een goederentrein schudt het stof van de spoorbrug

Op haar «Daily Mirror»eiderdons.

En de molenmeisjes huiveren uit hun slaap,

Dromen van prinsen die sterven met de dageraad.

Klompen die kletteren op de geplaveide weg

Waarschuw haar dat er een nieuwe dag is geboren.

Cockney-mussen kibbelen voortdurend,

Scrabble naar de kruimels rond haar voeten:

Ze breekt het onvruchtbare brood van de armoede,

Deelt het met de zorgen van de straat.

En de duiven op de sokkels

Ontheilig de slapende standbeelden stenen,

Ze zijn immuun voor autoriteit,

Ze ziet dat het tijd is om te gaan.

Vinken friemelen in de meidoornhaag,

Bijen verlaten de Kentse landweg,

Ze leest de borden en zoekt een schuur,

Om te schuilen voor de komst van de regen.

En terwijl ze zich tussen het stro nestelt,

Ze voelt zijn zachte hand haar middel strelen,

Wanneer het getrommel van de regendruppels ophoudt,

De fictie van zijn gezicht begint te vervagen.

Meeuwen cirkelen over luie golven,

Zeewier ruikt het zonovergoten zand van Sussex,

Ze houdt een schelp tussen haar vingertoppen:

Gerimpeld als de huid van haar hand.

Lachende, schreeuwende kinderen op springende voeten,

Met hun schoppen en emmers rennen ze voorbij.

Terwijl de oceaan van haar eenzaamheid

Strekt zich uit tot aan de randen van de lucht.