Ein Tag - Reinhard Mey

Vom Haustor zur Kneipe, genau zwanzig Schritte

Von der Kneipe zur Kirche, zur Bank in der Mitte

Von der Kirche, zur Kneipe, quer über den Platz

Ein Glas im Stehen und noch eins als Ersatz

Für das vor der Messe, auf einen Schluck aus

Von der Kneipe genau zwanzig Schritte nach Haus

Der Pflasterstein nach dem elften Schritt links

Der hebt sich hervor wie ein Prophet

Und gläubiges Moos umwächst ihn rings

Und wartet darauf, daß die Zeit vergeht

Und die Balken im Fachwerk, die biegen sich schräg

Aus Langeweile und Überdruß

Der Brunnen fließt widerwillig und träg

Und der Neptun darin wird zum Tantalus

Vom Herd zum Tisch, zum Buffet in der Ecke

Vom Schrank zum Tisch auf ein Tuch ohne Flecke

Bei Tisch ein paar Worte von dem, der nie wusste

Warum er nicht wollte und warum er musste

Vom Tisch zum Likörschrank, vorsichtig und leise

Und wieder zurück als einzige Reise

Und dann füllen sie sich mit saurem Kaffee

All die Sammeltassen mit goldenem Rand

Dann ersticken Plüschkissen und Kanapee

Und es zögert die Jahresuhr an der Wand

Dann räkeln sich die Porzellanfigurinen

Und trocknes Gebäck zerkrümelt auf Tellern

Troll’n Tassen und Gläser sich in die Vitrinen

Und der Wein altert weiter in muffigen Kellern

Vom Sessel zum Fenster, die Nacht bricht herein

Ein Besoffner fällt über den Pflasterstein

Beim elften Schritt links, dann ists ruhig, wies war

Wie gestern, wie morgen, wie voriges Jahr

Vom Fenster zur Turmuhr, ein Blick, es ist spät —

Vom Fenster zum Sessel, vom Sessel zum Bett

Van de voordeur tot de kroeg, precies twintig stappen

Van de kroeg naar de kerk, naar de bank in het midden

Van de kerk naar de kroeg over het plein

Een glas staand en nog een als reserve

Voor dat voor de mis, uit voor een slokje

Precies twintig stappen van de kroeg naar huis

De kasseien na de elfde stap links

Hij valt op als een profeet

En gelovend mos groeit overal om hem heen

En wacht tot de tijd voorbij is

En de balken in het frame buigen onder een hoek

Uit verveling en vermoeidheid

De fontein stroomt met tegenzin en traag

En de Neptunus erin wordt Tantalus

Van het fornuis naar de tafel, naar het buffet in de hoek

Van de kast naar de tafel op een kleed zonder vlekken

Een paar woorden aan tafel van degene die het nooit heeft geweten

Waarom hij niet wilde en waarom hij moest

Van de tafel naar de drankkast, voorzichtig en stil

En weer terug als de enige reis

En dan vullen ze zich met zure koffie

Alle verzamelbekers met gouden randen

Dan pluche kussens en bank smoren

En de jaarlijkse klok aan de muur aarzelt

Dan de porseleinen beeldjes lol

En droge gebakjes brokkelen af ​​op borden

Troll'n kopjes en glazen in de vitrines

En de wijn blijft rijpen in muffe kelders

Van de fauteuil tot het raam, de avond valt

Een dronkaard valt over de kasseien

Sla bij de elfde trede linksaf, dan is het stil, zoals het was

Zoals gisteren, zoals morgen, zoals vorig jaar

Van het raam naar de torenklok, één blik, het is laat -

Van het raam naar de fauteuil, van de fauteuil naar het bed