Du Musst Wahnsinnig Sein - Reinhard Mey

Ein Blick auf die Garderobe, es ist zwanzig nach vier

Das wird ja immer früher, guter Mann, was machst du jetzt schon hier?

Du redest mit dir selbst, weil der Moment gekommen ist

Wo du keinen mehr aussteh’n kannst und unausstehlich bist

Du gehst dir auf den Nerv, stehst wie ein Fremder neben dir

Und siehst dich auf- und abgeh’n, wie ein eingesperrtes Tier

Im Saal, mehr so aus Höflichkeit, hast du Licht und Ton gecheckt

Du weißt, die Jungs, die machen das längst ohne dich perfekt

Du spielst ein altes Stück an, doch der Text fällt dir nicht ein

Du spürst, ein kaltes Fieber kommt heimtückisch und gemein

Du stimmst am Instrument herum, natürlich stimmt es längst

Du legst es wieder weg, und dir wird übel, und du denkst:

Du musst wahnsinnig sein

Da rauszugehen, ganz allein

Trotz all der Höllenqualen

Die dich lähmen und zermahlen

Du musst wahnsinnig sein

Dich in die unbarmherzig grellen

Scheinwerfer hinzustellen

Und dir die Seele aus dem Leib zu schrei’n

Du musst wahnsinnig sein!

Jemand reicht dir zwei Briefe rein, ein Kind schreibt, dass es heut'

Geburtstag hat, und sich schon lange auf den Abend freut

Und eine alte Dame, die jedesmal herkommt, schreibt

Eine, die jedes Lied kennt, und der kein Schnitzer verborgen bleibt

Die Zwei steh’n für all' die, deren Geschichte du nicht kennst

Und deretwegen du doch jetzt vor Lampenfieber brennst

Du kannst nicht essen, kannst nicht trinken, du kannst gar nichts mehr

Du musst heut' besser sein als je zuvor, dein Kopf ist leer

Du schleichst hinter den Vorhang.

Mann, was hast du hier verlor’n?

Musst du dir sterbenskrank ein Guckloch in den Vorhang bor‘n?

Du fühlst dich wie ein Schlafwandler, der auf dem Dach erwacht

Und weißt, die Giebelnummer, die hast du noch nie gebracht

Du musst wahnsinnig sein

Da rauszugehen, ganz allein

Trotz all der Höllenqualen

Die dich lähmen und zermahlen

Du musst wahnsinnig sein

Dich in die unbarmherzig grellen

Scheinwerfer hinzustellen

Und dir die Seele aus dem Leib zu schrei’n

Du musst wahnsinnig sein!

Die Stunden sind verflogen, du stehst glücklich und stumm

Am Ende deiner Lieder vor deinem Publikum

Es ist, als hättet ihr ein langes Zwiegespräch geführt

Ihr ward betroffen, zornig, ward vergnügt und ward gerührt

Und wenn ein Lachen, ein Applaus über die Reihen flog

Und wenn’s plötzlich ganz still war, war das wie ein Dialog

Benommen und erschöpft verneigst du dich ein letztes Mal

Vor freundlichen Gesichtern in dem großen dunklen Saal

Ein Mädchen hat dir einen kleinen Strauß nach vorn gebracht

Vom Klatschen ganz zerdrückt, was ihn dir nur noch lieber macht

Und du weißt einmal mehr, es ist eine Gnade, hier zu steh’n

Und schwerer noch als aufzutreten, fällt‘s dir jetzt abzugeh’n

Een kijkje in de garderobe, het is twintig over vier

Het wordt steeds vroeger, beste man, wat doe je hier nu?

Je praat tegen jezelf omdat het moment is gekomen

Waar je niemand meer kunt uitstaan ​​en ondraaglijk bent

Je werkt op je zenuwen, naast je staan ​​als een vreemde

En zie je op en neer ijsberen als een gekooid dier

In de hal heb je, meer uit beleefdheid, het licht en geluid gecontroleerd

Je kent de jongens, ze doen het al een hele tijd perfect zonder jou

Je speelt een oud stuk, maar je kunt niet op de tekst komen

Je voelt een koude koorts sluipend en gemeen opkomen

Je stemt het instrument, dat is natuurlijk al lang zo

Je legt het neer en je wordt ziek en je denkt:

Je moet wel gek zijn

Om er helemaal alleen op uit te gaan

Ondanks alle pijn

Je verlammend en verpletterend

Je moet wel gek zijn

Jij in de meedogenloze blik

koplampen instellen

En schreeuw je hart eruit

Je moet wel gek zijn!

Iemand geeft je twee brieven, dat schrijft een kind vandaag

jarig en keek al heel lang uit naar de avond

En een oude dame die hier elke keer komt schrijft

Iemand die elk nummer kent en geen blunder blijft verborgen

De twee staan ​​voor al diegenen wiens verhaal je niet kent

En daarom brand je nu van plankenkoorts

Je kunt niet eten, je kunt niet drinken, je kunt niets meer doen

Je moet vandaag beter zijn dan ooit, je hoofd is leeg

Je sluipt achter het gordijn.

Man, wat doe jij hier?

Moet je een kijkgaatje in het gordijn graven als je terminaal ziek bent?

Je voelt je als een slaapwandelaar die wakker wordt op het dak

En je weet wel, het gevelnummer, je hebt het nog nooit eerder gedaan

Je moet wel gek zijn

Om er helemaal alleen op uit te gaan

Ondanks alle pijn

Je verlammend en verpletterend

Je moet wel gek zijn

Jij in de meedogenloze blik

koplampen instellen

En schreeuw je hart eruit

Je moet wel gek zijn!

De uren zijn gevlogen, je staat blij en stil

Aan het einde van je liedjes voor je publiek

Het is alsof je een lang gesprek hebt gehad

Je was geraakt, boos, geamuseerd en ontroerd

En als er gelachen werd, vloog er een applaus door de gelederen

En toen het ineens heel stil was, leek het wel een dialoog

Verdwaasd en uitgeput buig je nog een laatste keer

Voor vriendelijke gezichten in de grote, donkere zaal

Een meisje heeft je een klein boeketje naar voren gebracht

Verpletterd door het klappen, waardoor je nog meer van hem gaat houden

En nogmaals, het is een zegen om hier te staan

En het is nog moeilijker voor jou dan opdagen