Diplomatenjagd - Reinhard Mey

Auf Schloß Hohenhecken zu Niederahr

es hat soeben getagt,

lädt Freiherr Bodo, wie jedes Jahr,

zur Diplomatenj agd;

durch F elder und Auen auf haarige Sauen,

in Wiesen und Büschen den Hirsch zu erwischen,

den hat Freiherr Bodo für teures Geld

am Vorabend selber hier aufgestellt.

Schon bricht es herein in Wald und in Flur,

das diplomatische Corps,

die Ritter vom Orden der Konjunktur,

zwei Generäle zuvor.

Bei Hörnerquinten, mit Prügeln und Flinten.

Es folgt mit Furore ein Monsignore.

Selbst den klapprigen Ahnherrn von Kieselknirsch,

trägt man auf der Bahre mit auf die Pirsch!

Es knallen die Büchsen, ein Pulverblitz

es wird soeben gesagt,

daß Generalleutnant von Zitzewitz

den Verlust seines Dackels beklagt.

Der Attach Mehring erlegt einen Hering,

den tiefgefroren die Kugeln durchbohren,

noch in Frischhaltepackung — das sei unerhört!

Ein Keiler ergibt sich, vom Lärm ganz verstört.

Bewegt sich dort etwas am Waldesrand?

(Der Ahnherr sieht nicht mehr recht).

Das kriegt kurzerhand eins übergebrannt!

(Denn schließen kann er nicht schlecht.

Ja ganz ohne Zweifel: Er schießt wie der Teufel!)

Man trägt ihn ganz leise bis dicht an die Schneise.

Man reicht ihm die Büchse, es prasselt das Schrot:

So findet der Außenminister den Tod.

Daß der Ahnherr daraufhin noch Weidmannsheil schreit,

hat alle painlichst berührt.

Ihm wird ein Protestschreiben überreicht

(besonders scharf formuliert),

doch muß man dem Alten zugute halten:

Das war bei Hubertus ein prächtiger Blattschuß,

und daß er das Wort Diplomatenjagd

nur etwas zu wörtlich genommen hat.

Die Nacht bricht herein, und Schloß Hohenhecke

bietet ein friedliches Bild:

Der Monsignore segnet die Strecke

von leblosen, greisen Wild,

schon fast vergessen, will doch keiner essen:

Die Veteranen, die zähen Fasanen, die Ente mit Rheuma, den Keiler mit Asthma.

Die Jagd wird begossen, und dann wird beschlossen:

Der Krempel wird — weil man hier großzügig denkt --

dem nächsten Armenhaus geschenkt.

So wird auch den Ärmsten der Segen zuteil!

Es lebe das Waidwerk, dreimal Waidmannsheil!

Bij kasteel Hohenhecken in Niederahr

het heeft net ontmoet

nodigt Freiherr Bodo uit, zoals elk jaar,

aan de diplomatieke agd;

door velden en weiden op harige zeugen,

om de herten te vangen in weiden en struiken,

Freiherr Bodo heeft het voor veel geld

zet het hier de avond ervoor.

Het breekt al door in bossen en velden,

het corps diplomatique,

de ridders van de orde van de conjunctuur,

twee generaals voor.

Met hoornkwinten, met stokken en geweren.

Een monseigneur volgt met een knal.

Zelfs de gammele voorouder van Kieselknirsch,

wordt op de brancard gedragen met jou op de steel!

De blikken knallen, een poederflits

het is net gezegd

dat luitenant-generaal von Zitzewitz

rouwt om het verlies van zijn teckel.

De Attach Mehring doodt een haring,

de kogels doorboren de bevroren,

nog steeds in een vershoudverpakking - dat was ongehoord!

Een zwijn komt tevoorschijn, gestoord door het lawaai.

Beweegt daar iets aan de rand van het bos?

(De voorouder ziet het niet meer goed).

Dat krijgt summier een burn-out!

(Omdat hij niet slecht is in afsluiten.

Ja, zonder twijfel: hij schiet als een hel!)

Je draagt ​​hem heel stil tot dicht bij het gangpad.

Je geeft hem het geweer, het schot knettert:

Zo sterft de minister van Buitenlandse Zaken.

Dat de voorouder dan nog Weidmannsheil schreeuwt,

raakte iedereen pijnlijk aan.

Hem wordt een protestbrief overhandigd

(bijzonder scherp geformuleerd),

maar men moet de oude man de eer geven:

Dat was een schitterend doelschot voor Hubertus,

en dat hij het woord diplomatieke jacht gebruikte

nam het alleen iets te letterlijk.

De avond valt en kasteel Hohenhecke

geeft een vredig beeld:

De monseigneur zegent de route

van levenloos, seniel wild,

bijna vergeten, niemand wil eten:

De veteranen, de stoere fazanten, de eend met reuma, het zwijn met astma.

De jacht wordt bewaterd en dan wordt besloten:

De rommel wordt — want men denkt hier ruimhartig —

aan het dichtstbijzijnde armenhuis gegeven.

Zo worden zelfs de allerarmsten gezegend!

Lang leve het Waidwerk, drie Waidmannsheil!