Die Waffen Nieder! - Reinhard Mey

Gebor’n in einer Stadt, vom Krieg verwüstet und zerstört,

habe ich, seit ich hören kann, «nie wieder Krieg!"gehört.

Ich hab' meine Lektion so gut gelernt, hab von so nah

den Krieg gesehn, daß auch das Kind begriff, was da geschah.

Manch Ängste, weiß ich, werd ich nie verlieren

und Bilder nicht aus meinem Kopf radieren.

Und Krieg ist ein Verbrechen, kein Krieg ist je gerecht.

Und ihr, die ihn uns schönredet und das Gelübde brecht,

euch fromme Beter hör ich nun eifrig die Trommel rühr'n,

um andere Leute Kinder in eure Schlachten zu führ'n.

Erinnert ihr euch, ihr wolltet nie wieder, nie wieder Krieg.

Die Waffen nieder!

Es heißt, sie machen ihren Job, sie tun nur ihre Pflicht.

Wie ihr es auch verharmlost, so täuscht ihr uns doch nicht:

Der Job heißt Minen legen, die Pflicht heißt bombardier’n,

Vernichten und verstümmeln, auslöschen und liquidier’n,

heißt brandschatzen, Menschen zu Tode hetzen,

die eigene Seele für immer verletzen.

Manchmal seh ich unter dem Helm ein Kindsgesicht,

aus dem blankes Entsetzen, die schiere Verzweiflung spricht,

wenn es erschüttert sehen muss, für welch schändliche Tat,

für welch schmutziges Verbrechen es sich hergegeben hat

und ahnt: Die Schuld wirst du nicht los, nie wieder.

Nie wieder Krieg.

Die Waffen nieder!

Glaubst du, in deinem gottverlaß'nen Loch im Wüstensand

verteidigst du deine Kinder, dein Dorf oder dein Land?

Glaubst du, wenn du mit deinen großen High-Tech-Stiefeln kommst,

das Land aus hellem Himmel zurück in die Steinzeit bombst,

du könntest es befrei’n durch Blutvergießen,

Frieden in die Herzen der Menschen schießen?

Nein, wieder wirst du für eine schlechte Sache mißbraucht:

Für Macht, für Öl, für Stahl, damit der Rüstungsmotor faucht,

die diese große Kumpanei, die dich, wie’s ihr gefällt,

am Ende der Welt als lebende Zielscheibe hinstellt.

Verwehr' ihr den Gehorsam, sag: Nie wieder!

Nie wieder Krieg.

Die Waffen nieder!

Geboren in een stad verwoest en verwoest door oorlog,

Ik heb "nooit meer oorlog" gehoord zolang ik kan horen.

Ik heb mijn les zo goed geleerd, van zo dichtbij gekregen

de oorlog gezien, zodat het kind begreep wat er gebeurde.

Sommige angsten waarvan ik weet dat ik ze nooit zal verliezen

en wis geen beelden uit mijn hoofd.

En oorlog is een misdaad, geen enkele oorlog is ooit rechtvaardig.

En jij, die het ons vertelt en de gelofte breekt,

Ik hoor nu gretig je vrome gebeden op de trommel slaan,

om de kinderen van andere mensen in uw strijd te leiden.

Weet je nog dat je nooit meer oorlog wilde, nooit meer.

Weg met de wapens!

Ze zeggen dat ze hun werk doen, ze doen gewoon hun plicht.

Hoe je het ook neerzet, je bedriegt ons niet:

De baan betekent mijnen leggen, plicht betekent bombarderen,

Vernietigen en verminken, uitroeien en liquideren,

betekent verbranden, mensen de dood injagen,

kwets je ziel voor altijd.

Soms zie ik het gezicht van een kind onder de helm

uit pure afschuw spreekt pure wanhoop,

als het geschokt moet lijken, wat een schandelijke daad,

wat een smerige misdaad heeft het zich geleend

en vermoedt: je raakt het schuldgevoel niet kwijt, nooit meer.

Nooit meer oorlog.

Weg met de wapens!

Je denkt in je godvergeten gat in het woestijnzand

verdedig je je kinderen, je dorp of je land?

Denk je dat als je met je grote high-tech laarzen komt?

bombardeer het land uit het niets terug naar het stenen tijdperk,

je zou het kunnen bevrijden door bloed te vergieten,

Vrede in de harten van mensen schieten?

Nee, je wordt weer gebruikt voor een slecht doel:

Voor kracht, voor olie, voor staal, zodat de bewapeningsmotor sist,

deze grote kameraadschap die je, zoals het wil,

aan het einde van de wereld als een levend doelwit.

Ontken haar gehoorzaamheid, zeg: Nooit meer!

Nooit meer oorlog.

Weg met de wapens!