Die Kinderhosenballade - Reinhard Mey

Ist das nicht die Hose vom Großen, die

Mich da aus dem Altkleidersack angrinst, wie

Ein guter Freund aus alter Zeit

Ein Zeuge der Vergangenheit

Mit blankem Po und Flicken auf dem Knie?

Der Große versank damals bis zum Kinn

Darin, wenn ich mit ihm spazier‘n gegangen bin

Da dachte sich mancher Passant:

Da geht ein Vater durch das Land

‘ne Hose an der Hand mit keinem Kind drin

Doch wächst der Mensch, wie es so treffend heißt

Mit der Hose, die man ihm jeweils zuweist

Sie wuchsen zusammen, und mit der Zeit

War‘n sie wie Arsch und Hose, er und sein Beinkleid

Vom ersten Kindergartengang

Bis Schultüte und Schulanfang

Dann endlich hat das Wachstum sie entzweit

So zog der kleine Bruder das Erbe an

Und trug es lange voller Stolz.

Doch irgendwann

Hat er sich mal nicht nur das Hemd

Im Reißverschluß vorn eingeklemmt

So etwas prägt sich einem Manne ein, Mann!

Die Zeit heilt alle Wunden, bloß

Sie macht auch kleine Hosenbesitzer groß

So hat er die Hose, von Ängsten gegerbt

Von Wäschen, Sonne, Sand und Pfützen ganz entfärbt

Deren Taschen einst manche Mark

Geheimnisse und Schätze barg

Schweren Herzens seiner Schwester vererbt

Und die polierte damit zum dritten Mal

Auf allen Kinderrutschen den Rutschenstahl

Ich weiß noch, wie ihr Herz drin schlug

Als ich sie drin zum Zahnarzt trug

‘s ist alles wieder gut, es war einmal!

Und jetzt ist sie auch ihr zu klein …

Von meinen drei‘n passt nun keiner mehr rein

Sie kann mir doch nicht Jacke wie Hose sein:

Steckt ein Spielzeug und ein Foto von Euch drei‘n

Als Zeichen an ein Menschenkind

Dass alle Kinder Bücher sind

Mit in die Hosen-Taschenpost hinein!

Vielleicht wird sie irgendwo auf der Welt

In einem fernen Land noch mal in Dienst gestellt

Und wenn sich darin irgendwann

Ein viertes Kind vergnügen kann

Ist das ein Schluss, der mir gefällt!

Is dat niet de broek van de grote man?

Grijnzend naar me vanuit de oude kledingzak, huh

Een goede oude vriend

Een getuige van het verleden

Met blote billen en patches op de knie?

De grote zonk toen tot aan zijn kin

Daarin toen ik met hem ging wandelen

Toen dachten menige voorbijganger:

Er loopt een vader door het land

Een broek bij de hand zonder kind erin

Maar de mens groeit, zoals het zo treffend wordt gezegd

Met de broek die hem is toegewezen

Ze groeiden samen, en na verloop van tijd

Waren ze als kont en broek, hij en zijn broek

Vanaf het eerste leerjaar op de kleuterschool

Tot de schooltas en het begin van school

Dan, eindelijk, heeft de groei hen verdeeld

Dus het kleine broertje kreeg de erfenis

En droeg het lange tijd met trots.

Maar ooit

Heeft hij niet gewoon zijn shirt?

Geknepen in de rits aan de voorkant

Dat soort dingen blijft hangen in de geest van een man, man!

Tijd heelt alle wonden, gewoon

Het laat eigenaren van kleine broeken ook opgroeien

Dus hij heeft zijn broek, gebruind door angsten

Helemaal verkleurd door wassen, zon, zand en plassen

Hun zakken eens vele merken

geheimen en schatten

Geërfd van zijn zus met pijn in het hart

En ze polijst het voor de derde keer

Het glijbaanstaal op alle kinderglijbanen

Ik kan me haar hart nog steeds herinneren dat daarbinnen klopte

Toen ik haar naar binnen droeg naar de tandarts

Het is allemaal weer goed, er was eens!

En nu is het ook te klein voor haar...

Geen van mijn drie past er meer in

Ze kan niet mijn jas zijn als een broek:

Zet een speeltje en een foto van jullie drieën

Als een teken voor een mensenkind

Dat alle kinderen boeken zijn

In de broekzakpost!

Misschien komt ze ergens in de wereld

Opnieuw in gebruik genomen in een ver land

En als er een keer in zit

Een vierde kind kan genieten

Is dit een einde dat ik leuk vind!