Die Homestory - Reinhard Mey

Ich hielt den Hörer noch in der Hand

Und als ich noch starr vor Schrecken stand

Wurde mir erst bewusst, ich hatte soeben

Mein Einverständnis für eine Homestory gegeben

Noch klangen unheilschwer die Worte in mir:

«Wir kommen dann am Dienstag, um viertel vor vier

Wir halten Sie auch gar nicht auf, nach anderthalb Stunden

Ist alles im Kasten, wir sind wieder verschwunden

Wir machen ein paar Fotos von Ihnen, und dann

Erzähl'n Sie mir, wie das alles begann.»

Der Dienstag kam, und um die Mittagszeit

Klingelte es, sie waren zu zweit

Eine Dame mit dem Blick des Löffeljournalisten

Ein Fotograf, beladen mit Koffern und Kisten

«Wir sind wohl etwas früh, bitte stör'n Sie sich nicht

Hm, da schnuppert hier ja ganz wie mein Lieblingsgericht

Ich setz' mich zu Ihnen, Sie können unterdessen

In aller Ruhe zu Ende essen.»

Ich fragte, ob sie auch was wollten, beide nahmen an

«Nun erzähl'n Sie mal, wie das alles begann.»

«Tja, das war so», sagte ich;

«Stopp mal» rief

Die Dame, «Herr Schlottke, na los das ist doch ein Motiv

Sie könnten schon mal das Licht auspacken.»

Herr Schlottke kaute noch auf beiden Backen

Begann Stativ und Lampen zu installier’n

Ohne dabei seinen Teller aus den Augen zu verlier’n

«Also, gut seh’n Sie nicht aus», sprach die Dame, «vielleicht schminken

Sie sich noch ein wenig, während wir Kaffee trinken

Und vielleicht zieh’n Sie sich auch ein bisschen netter an

Danach erzähl'n Sie mir, wie das alles begann.»

Als ich wiederkam, war der Cognac niedergemacht

Meine Frau hatte zum dritten Male Kaffee gebracht

Der Fotograf nicht faul, in der Rechten ein Stück Kuchen

Begann für's Licht eine zweite Steckdose zu suchen

Von der ersten, die er fand, zeugte nur ein schwarzes Loch

Aus dem es ungeheuer nach verbranntem Kabel roch

Und gleich danach schlug er behende

Für die Lampen ein paar Nägel in Türen und Wände

«Auf ein paar Löcher», sprach die Dame, «kommt's ja wohl nicht an

Und nun erzähl'n Sie doch mal, wie das alles begann.»

«Tja, also.», «Richtig» rief sie, «das sagten Sie schon!

Ach verzeih’n Sie, dürft' ich mal an Ihr Telefon?

Ich müsste schnell für morgen zwei Termine umbuchen

Vielleicht könnten Sie schon mal die Vorwahl von Madrid raussuchen.»

Im Wohnzimmer schrie der Fotograf

Der beim Nageln auf der Leiter seinen Zeigefinger traf

Im Fallen muss der den Vorhang noch ergriffen haben

Denn er lag am Boden, von Gardinen begraben

Die Dame sprach: «Ich ruf noch rasch zuhause an

Und dann erzähl'n Sie mir, wie das alles begann.»

Der Fotograf hatte sich außer Gefecht gesetzt

Und ich hoffte insgeheim: Vielleicht gehen Sie jetzt

Dabei hatt' ich nur den alten Grundsatz ganz vergessen:

Ein Journalist geht niemals vor dem Abendessen!

Und da saßen sie auch schon, die Serviette vor dem Bauch

«So ein Arbeitstag macht hungrig, ganz schön durstig macht er auch

Und wenn Sie zufällig an der Küche vorbeikommen

Ich hätt' gern noch etwas von der Vorspeise genommen

Und nach dem Nachtisch setzen wir uns rasch nach nebenan

Und Sie erzähl'n mir dann, wie das alles begann.»

Als die Dame aufstand, torkelte sie bereits leicht

Und hätte fast noch das Sofa erreicht

Zerbrach dabei jedoch eine antike Vase und lallte:

«Na, is' ja nich' so schlimm, war ja sowieso 'ne alte.»

Ein äußerst heft’ger Schluckauf begann sie zu quäl'n

Zwischendurch versuchte sie, von ihrer Kindheit zu erzähl'n

Der Fotograf war, wie erwartet, sinnlos betrunken

Im Sessel röchelnd in Tiefschlaf versunken

Die Dame sah mich mit glas’gen Walrossaugen an

Und rülpste: «Nu erzähl'n Sie mal, wie das alles begann.»

Ich stand auf und trug schon mal die Scherben hinaus

Löschte leis' den Zigarettenbrand im Sofakissen aus

Begann die Speisereste vom Teppich zu räumen

Rief ein Taxi und weckte meine zwei aus ihren Träumen

Die Redakteurin flüsterte, nach einem Blick zur Uhr:

«Genug getan für heute, blinder Eifer schadet nur

Die Story ist ja schon so gut wie fertig, keine Sorgen

Und Fotos kann ich mir auch aus dem Archiv besorgen.»

Vier Wochen später las ich in der Illustrierten dann

Völlig sprachlos, wie das alles begann

Ik hield de ontvanger nog steeds vast

En toen ik nog doodsbang was

Ik realiseerde me net dat ik het net had

Ik heb mijn toestemming gegeven voor een huisverhaal

De woorden klonken nog steeds onheilspellend in mij:

"We komen dinsdag om kwart voor vier

We houden je niet tegen na anderhalf uur

Als alles in de doos zit, zijn we weer weg

We zullen wat foto's van je maken, en dan

Vertel me hoe het allemaal begon."

Dinsdag kwam, en rond het middaguur

De deurbel ging, het waren er twee

Een dame met de uitstraling van een lepeljournalist

Een fotograaf beladen met koffers en dozen

"We zijn een beetje vroeg, maak je geen zorgen

Hm, het ruikt hier naar mijn favoriete gerecht

Ik blijf bij je zolang het kan

Rond je maaltijd rustig af."

Ik vroeg of ze ook iets wilden, beide accepteerden

'Vertel me nu hoe het allemaal begon.'

"Nou, zo was het," zei ik;

"Stop!" riep

De dame, "Herr Schlottke, kom op, dat is een motief"

Je zou het licht kunnen uitpakken."

Herr Schlottke kauwde nog steeds op beide wangen

Begonnen met het installeren van het statief en de lampen

Zonder zijn bord uit het oog te verliezen

"Nou, je ziet er niet goed uit," zei de dame, "misschien make-up

ontspan een beetje terwijl we koffie drinken

En misschien kleed je je wat netter

Vertel me dan hoe het allemaal begon."

Toen ik terugkwam was de cognac op

Mijn vrouw had voor de derde keer koffie meegebracht

De fotograaf niet lui, in zijn rechterhand een fluitje van een cent

Op zoek gegaan naar een tweede stopcontact voor de lamp

Alleen een zwart gat getuigde van het eerste dat werd gevonden

Waar het enorm naar verbrande kabel rook

En meteen daarna sloeg hij behendig toe

Een paar spijkers in deuren en muren voor de lampen

"Een paar gaten," zei de dame, "maakt niet echt uit

Vertel me nu hoe het allemaal begon."

«Nou, dan.», «Juist» riep ze uit, «dat zei je al!

Excuseer me, mag ik uw telefoon beantwoorden?

Ik zou snel twee afspraken voor morgen moeten omboeken

Misschien kun je het netnummer van Madrid achterhalen."

In de woonkamer schreeuwde de fotograaf

Die met zijn wijsvinger sloeg terwijl hij op de ladder spijkerde

Als hij valt, moet hij toch het gordijn hebben gegrepen

Omdat hij op de grond lag, begraven door gordijnen

De dame zei: "Ik bel snel naar huis"

En vertel me dan hoe het allemaal begon."

De fotograaf had zichzelf buitenspel gezet

En stiekem hoopte ik: misschien ga je nu wel

Maar ik was het oude principe helemaal vergeten:

Een journalist gaat nooit weg voor het eten!

En daar zaten ze dan, het servet voor hun buik

"Zo'n werkdag maakt hongerig, je krijgt er ook echt dorst van"

En als je toevallig langs de keuken komt

Ik had graag meer van het voorgerecht gehad?

En na het toetje zitten we snel naast de deur

En dan vertel je me hoe het allemaal begon."

Toen de dame opstond, wankelde ze al een beetje

En bijna de bank bereikt

Echter, een antieke vaas brak in het proces en onduidelijk:

"Nou, zo erg is het niet, het was toch al een oude."

Een extreem gewelddadige hik begon haar te kwellen

Tussendoor probeerde ze te vertellen over haar jeugd

Zoals verwacht was de fotograaf dood dronken

In de fauteuil, rammelend in diepe slaap

De dame keek me aan met glazige walrusogen

En boerde: "Vertel me nu hoe het allemaal begon."

Ik stond op en haalde de scherven eruit

Stilletjes het sigarettenvuur in het bankkussen gedoofd

Begon de restjes van het tapijt te verwijderen

Een taxi gebeld en mijn twee uit hun dromen gewekt

De redacteur fluisterde nadat hij op de klok had gekeken:

'Genoeg gedaan voor vandaag, blinde ijver doet alleen maar pijn'

Het verhaal is bijna klaar, maak je geen zorgen

En ik kan ook foto's uit het archief halen.”

Vier weken later las ik het tijdschrift

Helemaal sprakeloos hoe het allemaal begon