Die Eisenbahnballade - Reinhard Mey
С переводом

Die Eisenbahnballade - Reinhard Mey

Альбом
Balladen
Год
1987
Язык
`Duits`
Длительность
612700

Hieronder staat de songtekst van het nummer Die Eisenbahnballade , artiest - Reinhard Mey met vertaling

Tekst van het liedje " Die Eisenbahnballade "

Originele tekst met vertaling

Die Eisenbahnballade

Reinhard Mey

Оригинальный текст

Ein dichter Nebel senkte sich auf die große, fremde Stadt

Ein langer Arbeitstag lag hinter mir, ich war abgespannt und matt

Zu müde für die Autobahn, zu spät für den letzten Flug

Doch ich wollte nach Haus

Und da fand ich heraus

Gegen Mitternacht ging noch ein Zug

Es blieb noch etwas Zeit, ich wußte nicht wohin, so stand ich am Bahnhof herum:

Einem Prunkbau aus längst vergangener Zeit, Drängeln, Suchen und Schieben

ringsum

Ich sah die Reisenden, die Wartenden und die Gestrandeten der Nacht

So viel Gleichgültigkeit

So viel Jammer und Leid

Unter so viel kalter Pracht

Ich trat auf den offenen Bahnsteig hinaus, die naßkalte Luft hielt mich wach

Ich fröstelte, schlug meinen Kragen hoch und sah meinem Atem nach

Aus der Dunkelheit schwebten überm Gleis drei Lichter, mein Zug fuhr ein

Eine Wagentür schlug

Es war warm in dem Zug

Und ich war im Abteil ganz allein

Lautlos fuhren wir an, und die Lichter der Stadt versanken in milchigem Brei

Und immer schneller flogen erleuchtete Fenster und Vorstadtbahnhöfe vorbei

Noch ein Bahnübergang, ein paar Scheinwerfer, und die Welt da draußen verschwand

Mein Abteillicht fiel in weiß

Auf den Schotter am Gleis

Und ich ahnte das dunkle Land

Und durch die Dunkelheit drang

Der monotone Klang

Der Räder auf dem Schienenstrang

Ein einsamer Gesang

Den stählernen Weg entlang

Vorn an der Trasse standen sie, die Haut wettergegerbt

Mit ihren Spaten hatten sie Adern ins Land gekerbt

Mit Hacken und mit Hämmern hatten sie Berge bewegt

Und Schwellen über Schotter und darauf Schienen gelegt

In bittrem Frost, sengender Glut, in Regen, Tag für Tag

Nachts einen Strohsack auf dem Boden im Bretterverschlag

Und wieder auf beim Morgengrau’n für jämmerlichen Lohn

Und noch ein neues Vermögen mehr für den Stahlbaron

Und bald fauchte das Dampfroß funkensprühend durch das Land

Manch neue Industrie und manch Imperium entstand

Manch unschätzbarer Reichtum, doch an jedem Meter Gleis

Jeder Brücke, jedem Tunnel klebten Tränen, Blut und Schweiß

Die Eisenbahn trug Fortschritt, technische Revolution

In jedem Winkel, bis in die entlegenste Station

Trug Güter von den Seehäfen bis an den Alpenrand

Verband Menschen und Städte und trug Wohlstand in das Land

Doch der großen Erfindung haftet stets die Tragik an

Daß sie dem Frieden, aber auch dem Kriege dienen kann

Endlose Rüstungszüge rollten bald schon Tag und Nacht:

Kriegsgerät und Kanonen war’n die vordringliche Fracht

Schon drängte sich auf Bahnhöfen siegesgewiß das Heer

Den Jubel auf den Lippen und mit Blumen am Gewehr

In fahnen- und siegesparol’n behangene Waggons

Nach Lemberg oder Lüttich, nach Krakau oder Mons

Im Trommelfeuer von Verdun erstarb der Siegeswahn

Aus Zügen wurden Lazaretts, und diesmal sah die Bahn

Den Rückzug der Geschlagenen und — den Kriegsherren zum Hohn —

Im Waggon im Wald von Compiègne, die Kapitulation

Millionen Tote auf den Schlachtfeldern, sinnloses Leid

Wer heimkehrte, fand Elend, Not und Arbeitslosigkeit

Doch auf dem Boden des Zusammenbruchs gediehen schon

Die Schieber und die Kriegsgewinnler, die Spekulation

Aber es sproß auch aus den Wirr’n verstrickter Politik

Der zarte, schutzbedürft'ge Halm der ersten Republik

Doch Kleingeist, Dummheit und Gewalt zertrampelten ihn gleich

Mit Nagelstiefeln auf dem Weg ins Tausendjähr'ge Reich

Die Unmenschen regierten, und die Welt sah zu und schwieg

Und wieder hieß es: «Räder müssen rollen für den Sieg!»

Und es begann das dunkelste Kapitel der Nation

Das dunkelste des Flügelrades: Die Deportation

In Güterwaggons eingeschlossen, eingepfercht wie Vieh

Verhungert und verzweifelt, nackt und frierend standen sie

Hilflose Frau’n und Männer, Greise und Kinder sogar

Auf der bittren Reise, deren Ziel das Todeslager war

Dann aber brach der Zorn der Gedemütigten herein

Kein Dorf blieb da verschont, da blieb kein Stein auf einem Stein

Und Bomben fielen, bis das ganze Land in Flammen stand

Die Städte ausradiert war’n und der Erdboden verbrannt

Der Krieg war mörderischer als jemals ein Krieg zuvor

Und schwer gestraft das Volk, das ihn frevelnd heraufbeschwor

In Trümmern und Ruinen strichen sie hungernd umher

Die Überlebenden, die Ausgebombten, nichts ging mehr

Und immer längere Flüchtlingstrecks kamen Tag für Tag

Und irrten durch ein Land, das unter Schutt und Asche lag

Der Überlebenswille zwang sie, nicht zu resignier’n

Die Aussichtslosigkeit, das Unmögliche zu probier’n:

Noch aufzuspringen, wenn irgendwo ein Hamsterzug ging

Wenn an den Waggontür'n schon eine Menschentraube hing

Ein Platz auf einem Puffer, einem Trittbrett bestenfalls

Mit Hoffnung auf ein bißchen Mehl, Kartoffeln oder Schmalz

Was auf dem Bahndamm lag, wurde von Kindern aufgeklaubt

Und manch ehrlicher Mann hat manchen Kohlenzug beraubt

Und dann kamen die Züge mit den Heimkehrern besetzt

Verwundet und zerschunden, abgerissen, abgewetzt

Wie viele Dramen spielten sich auf den Bahnsteigen ab!

Suchen und Freudentränen, wo’s ein Wiedersehen gab

Warten, Hoffen und Fragen, wird er diesmal dabei sein?

Viele kamen vergebens, und viele gingen allein

Zerschoss’ne Loks und Wagen wurden recht und schlecht geflickt

Und auf ein abenteuerliches Schienennetz geschickt

Und der Puls begann zu schlagen, und aus dem Nichts entstand

Mit Hoffnungen und Träumen beladen, ein neues Land

Und durch das Morgengrau’n drang

Der monotone Klang

Der Räder auf dem Schienenstrang

Ein schwermütiger Gesang

Den stählernen Weg entlang

Das Rattern der Räder über eine Weiche rief mich in die Gegenwart

Übernächtigt war ich aufgewacht, ich war fast am Ziel meiner Fahrt

Ich rieb mir die Augen und räkelte mich, das Neonlicht schien fahl

Und im leeren Raum

Zwischen Wachen und Traum

Sah ich sie noch einmal:

Der Adler, der Fliegende Hamburger, die Preußische P 8

Und die sagenumwobene O5 fauchten vor mir durch die Nacht

Ein Gegenzug auf dem Nachbargleis riß mich aus den Träumen heraus

Ein Blick auf die Uhr

Zehn Minuten nur

Und zum Frühstück wär' ich zu Haus

Draußen konnt' ich für Augenblicke in erleuchtete Fenster sehn

Sah die Menschen auf dem Weg zur Arbeit auf den Vorstadtbahnhöfen steh’n

Sah die Scheinwerfer der Autos vor den Schranken am Bahnübergang

Und eine Hoffnung lag

Über dem neuen Tag

Und in dem Sonnenaufgang

Перевод песни

Een dichte mist daalde neer over de grote, vreemde stad

Een lange dag werken lag achter me, ik was uitgeput en uitgeput

Te moe voor de snelweg, te laat voor de laatste vlucht

Maar ik wilde naar huis

En toen kwam ik erachter

Rond middernacht was er weer een trein

Er was nog wat tijd, ik wist niet waar ik heen moest, dus stond ik wat rond op het treinstation:

Een prachtig gebouw uit vervlogen tijden, duwen, zoeken en duwen

overal

Ik zag de reizigers, de obers en de gestranden van de nacht

Zoveel onverschilligheid

Zoveel ellende en lijden

Onder zoveel koude glorie

Ik stapte het open platform op, de vochtige, koude lucht hield me wakker

Ik huiverde, deed mijn kraag op en keek naar mijn adem

Drie lichten zweefden uit de duisternis boven het spoor, mijn trein kwam binnen

Een autodeur sloeg dicht

Het was warm in de trein

En ik was helemaal alleen in het compartiment

We reden geruisloos weg en de stadslichten zonken weg in een melkachtige brij

En verlichte ramen en voorstedelijke treinstations vlogen sneller en sneller voorbij

Weer een overweg, een paar koplampen en de wereld buiten was weg

Mijn compartiment licht viel in het wit

Op het grind op de baan

En ik voelde het donkere land

En doorgedrongen door de duisternis

Het eentonige geluid

De wielen op de baan

Een eenzaam lied

Langs het stalen pad

Ze stonden vooraan op de baan, hun huid verweerd

Ze hadden aderen in het land gekerfd met hun schoppen

Ze hadden bergen verzet met pikhouwelen en hamers

En dwarsliggers gelegd over grind en rails erop

Bij bittere vorst, verschroeiende sintels, in regen, dag na dag

Een stromatras op de vloer in de houten hut 's nachts

En bij het ochtendgloren weer opstaan ​​voor een ellendige beloning

En weer een nieuw fortuin voor de Steel Baron

En al snel siste het stoomros door het land, vonken spuitend

Er ontstonden vele nieuwe industrieën en imperiums

Een onbetaalbare rijkdom, maar op elke meter spoor

Tranen, bloed en zweet plakten aan elke brug en tunnel

De spoorweg bracht vooruitgang, technische revolutie

In elke hoek, tot aan het meest afgelegen station

Vervoerde goederen van de zeehavens naar de rand van de Alpen

Verbonden mensen en steden en brachten welvaart naar het land

Maar de tragedie is altijd verbonden aan de grote uitvinding

Dat het vrede kan dienen, maar ook oorlog

Eindeloze pantsertreinen reden al snel dag en nacht:

Oorlogsuitrusting en kanonnen waren de prioritaire lading

Het leger verdrong zich al bij de treinstations, overtuigd van de overwinning

Het gejuich op de lippen en met bloemen op het pistool

Wagens gedrapeerd met vlaggen en overwinningsleuzen

Naar Lemberg of Luik, naar Krakau of Mons

De waanzin voor de overwinning stierf in het trommelvuur van Verdun

Treinen werden ziekenhuizen, en deze keer zag de trein

De terugtocht van de verslagenen en - om de krijgsheren te bespotten -

In de wagen in het bos van Compiègne, de capitulatie

Miljoenen doden op de slagvelden, zinloos lijden

Degenen die terugkeerden, vonden ellende, armoede en werkloosheid

Maar op de bodem van de ineenstorting al voorspoedig

De smokkelaars en de oorlogsprofiteurs, de speculatie

Maar het is ook ontstaan ​​uit de verwarring van de verstrengelde politiek

Het tedere mes van de eerste republiek, dat bescherming nodig heeft

Maar kleingeestigheid, domheid en geweld vertrapten hem onmiddellijk

Met genagelde laarzen op weg naar het duizendjarige Reich

De monsters regeerden en de wereld keek toe en was stil

En weer werd er gezegd: "Wielen moeten rollen voor de overwinning!"

En het donkerste hoofdstuk van de natie begon

De donkerste van de waaier: de deportatie

Opgesloten in gesloten goederenwagens, opgesloten als vee

Ze stonden uitgehongerd en wanhopig, naakt en ijskoud

Hulpeloze vrouwen en mannen, oude mensen en zelfs kinderen

Op de bittere reis wiens bestemming het vernietigingskamp was

Maar toen brak de toorn van de bedroefden uit

Geen dorp werd gespaard, er was geen steen op een steen

En bommen vielen tot het hele land in brand stond

De steden werden gewist en de grond verbrand

De oorlog was dodelijker dan welke oorlog dan ook

En zwaar gestraft de mensen die hem goddeloos toverden

Ze zwierven rond, uitgehongerd tussen het puin en de ruïnes

De overlevenden, de gebombardeerde, niets werkte meer

En dag na dag kwamen er steeds langere tochten van vluchtelingen

En zwierf door een land dat onder puin en as lag

De wil om te overleven dwong haar om niet op te geven

De hopeloosheid van het onmogelijke proberen:

Springt nog steeds op als een hamstertrein ergens heen gaat

Toen er al een menigte mensen aan de wagendeuren hing

Een plek op een buffer, op zijn best een treeplank

Hopend op een beetje bloem, aardappelen of reuzel

Wat op de spoordijk lag, werd door kinderen opgepikt

En menige eerlijke man heeft menig kolentrein beroofd

En toen kwamen de treinen vol mensen die naar huis terugkeerden

Gewond en gehavend, afgebroken, geschaafd

Hoeveel drama's werden er op de perrons gespeeld!

Zoeken en tranen van vreugde waar er een reünie was

Wachten, hopen en vragen, zal hij er deze keer zijn?

Velen kwamen tevergeefs en velen gingen alleen

Beschoten locomotieven en wagons werden slecht en slecht opgelapt

En verzonden op een avontuurlijk spoorwegnet

En de pols begon te kloppen, en uit het niets ontstond

Geladen met hoop en dromen, een nieuw land

En doorgedrongen door de dageraad

Het eentonige geluid

De wielen op de baan

Een treurig lied

Langs het stalen pad

Het geratel van de wielen over een schakelaar riep me naar het heden

Ik werd wakker met wazige ogen, ik was bijna op mijn bestemming

Ik wreef in mijn ogen en strekte me uit, het neonlicht viel flauw

En in lege ruimte

Tussen waken en dromen

Ik zag haar weer:

De adelaar, de vliegende hamburger, de Pruisische P 8

En de legendarische O5 siste door de nacht voor mijn neus

Een trein in de tegenovergestelde richting trok me uit mijn dromen

Een blik op de klok

Slechts tien minuten

En ik zou thuis zijn voor het ontbijt

Buiten kon ik even door de verlichte ramen kijken

Ik zag mensen staan ​​in voorstedelijke treinstations op weg naar hun werk

Zag de koplampen van de auto's voor de slagbomen bij de overweg

En er was hoop

Over de nieuwe dag

En in de zonsopgang

Meer dan 2 miljoen songteksten

Liedjes in verschillende talen

Vertalingen

Hoogwaardige vertalingen in alle talen

Snel zoeken

Vind binnen enkele seconden de teksten die je nodig hebt