Hieronder staat de songtekst van het nummer Die Eisenbahnballade , artiest - Reinhard Mey met vertaling
Originele tekst met vertaling
Reinhard Mey
Ein dichter Nebel senkte sich auf die große, fremde Stadt
Ein langer Arbeitstag lag hinter mir, ich war abgespannt und matt
Zu müde für die Autobahn, zu spät für den letzten Flug
Doch ich wollte nach Haus
Und da fand ich heraus
Gegen Mitternacht ging noch ein Zug
Es blieb noch etwas Zeit, ich wußte nicht wohin, so stand ich am Bahnhof herum:
Einem Prunkbau aus längst vergangener Zeit, Drängeln, Suchen und Schieben
ringsum
Ich sah die Reisenden, die Wartenden und die Gestrandeten der Nacht
So viel Gleichgültigkeit
So viel Jammer und Leid
Unter so viel kalter Pracht
Ich trat auf den offenen Bahnsteig hinaus, die naßkalte Luft hielt mich wach
Ich fröstelte, schlug meinen Kragen hoch und sah meinem Atem nach
Aus der Dunkelheit schwebten überm Gleis drei Lichter, mein Zug fuhr ein
Eine Wagentür schlug
Es war warm in dem Zug
Und ich war im Abteil ganz allein
Lautlos fuhren wir an, und die Lichter der Stadt versanken in milchigem Brei
Und immer schneller flogen erleuchtete Fenster und Vorstadtbahnhöfe vorbei
Noch ein Bahnübergang, ein paar Scheinwerfer, und die Welt da draußen verschwand
Mein Abteillicht fiel in weiß
Auf den Schotter am Gleis
Und ich ahnte das dunkle Land
Und durch die Dunkelheit drang
Der monotone Klang
Der Räder auf dem Schienenstrang
Ein einsamer Gesang
Den stählernen Weg entlang
Vorn an der Trasse standen sie, die Haut wettergegerbt
Mit ihren Spaten hatten sie Adern ins Land gekerbt
Mit Hacken und mit Hämmern hatten sie Berge bewegt
Und Schwellen über Schotter und darauf Schienen gelegt
In bittrem Frost, sengender Glut, in Regen, Tag für Tag
Nachts einen Strohsack auf dem Boden im Bretterverschlag
Und wieder auf beim Morgengrau’n für jämmerlichen Lohn
Und noch ein neues Vermögen mehr für den Stahlbaron
Und bald fauchte das Dampfroß funkensprühend durch das Land
Manch neue Industrie und manch Imperium entstand
Manch unschätzbarer Reichtum, doch an jedem Meter Gleis
Jeder Brücke, jedem Tunnel klebten Tränen, Blut und Schweiß
Die Eisenbahn trug Fortschritt, technische Revolution
In jedem Winkel, bis in die entlegenste Station
Trug Güter von den Seehäfen bis an den Alpenrand
Verband Menschen und Städte und trug Wohlstand in das Land
Doch der großen Erfindung haftet stets die Tragik an
Daß sie dem Frieden, aber auch dem Kriege dienen kann
Endlose Rüstungszüge rollten bald schon Tag und Nacht:
Kriegsgerät und Kanonen war’n die vordringliche Fracht
Schon drängte sich auf Bahnhöfen siegesgewiß das Heer
Den Jubel auf den Lippen und mit Blumen am Gewehr
In fahnen- und siegesparol’n behangene Waggons
Nach Lemberg oder Lüttich, nach Krakau oder Mons
Im Trommelfeuer von Verdun erstarb der Siegeswahn
Aus Zügen wurden Lazaretts, und diesmal sah die Bahn
Den Rückzug der Geschlagenen und — den Kriegsherren zum Hohn —
Im Waggon im Wald von Compiègne, die Kapitulation
Millionen Tote auf den Schlachtfeldern, sinnloses Leid
Wer heimkehrte, fand Elend, Not und Arbeitslosigkeit
Doch auf dem Boden des Zusammenbruchs gediehen schon
Die Schieber und die Kriegsgewinnler, die Spekulation
Aber es sproß auch aus den Wirr’n verstrickter Politik
Der zarte, schutzbedürft'ge Halm der ersten Republik
Doch Kleingeist, Dummheit und Gewalt zertrampelten ihn gleich
Mit Nagelstiefeln auf dem Weg ins Tausendjähr'ge Reich
Die Unmenschen regierten, und die Welt sah zu und schwieg
Und wieder hieß es: «Räder müssen rollen für den Sieg!»
Und es begann das dunkelste Kapitel der Nation
Das dunkelste des Flügelrades: Die Deportation
In Güterwaggons eingeschlossen, eingepfercht wie Vieh
Verhungert und verzweifelt, nackt und frierend standen sie
Hilflose Frau’n und Männer, Greise und Kinder sogar
Auf der bittren Reise, deren Ziel das Todeslager war
Dann aber brach der Zorn der Gedemütigten herein
Kein Dorf blieb da verschont, da blieb kein Stein auf einem Stein
Und Bomben fielen, bis das ganze Land in Flammen stand
Die Städte ausradiert war’n und der Erdboden verbrannt
Der Krieg war mörderischer als jemals ein Krieg zuvor
Und schwer gestraft das Volk, das ihn frevelnd heraufbeschwor
In Trümmern und Ruinen strichen sie hungernd umher
Die Überlebenden, die Ausgebombten, nichts ging mehr
Und immer längere Flüchtlingstrecks kamen Tag für Tag
Und irrten durch ein Land, das unter Schutt und Asche lag
Der Überlebenswille zwang sie, nicht zu resignier’n
Die Aussichtslosigkeit, das Unmögliche zu probier’n:
Noch aufzuspringen, wenn irgendwo ein Hamsterzug ging
Wenn an den Waggontür'n schon eine Menschentraube hing
Ein Platz auf einem Puffer, einem Trittbrett bestenfalls
Mit Hoffnung auf ein bißchen Mehl, Kartoffeln oder Schmalz
Was auf dem Bahndamm lag, wurde von Kindern aufgeklaubt
Und manch ehrlicher Mann hat manchen Kohlenzug beraubt
Und dann kamen die Züge mit den Heimkehrern besetzt
Verwundet und zerschunden, abgerissen, abgewetzt
Wie viele Dramen spielten sich auf den Bahnsteigen ab!
Suchen und Freudentränen, wo’s ein Wiedersehen gab
Warten, Hoffen und Fragen, wird er diesmal dabei sein?
Viele kamen vergebens, und viele gingen allein
Zerschoss’ne Loks und Wagen wurden recht und schlecht geflickt
Und auf ein abenteuerliches Schienennetz geschickt
Und der Puls begann zu schlagen, und aus dem Nichts entstand
Mit Hoffnungen und Träumen beladen, ein neues Land
Und durch das Morgengrau’n drang
Der monotone Klang
Der Räder auf dem Schienenstrang
Ein schwermütiger Gesang
Den stählernen Weg entlang
Das Rattern der Räder über eine Weiche rief mich in die Gegenwart
Übernächtigt war ich aufgewacht, ich war fast am Ziel meiner Fahrt
Ich rieb mir die Augen und räkelte mich, das Neonlicht schien fahl
Und im leeren Raum
Zwischen Wachen und Traum
Sah ich sie noch einmal:
Der Adler, der Fliegende Hamburger, die Preußische P 8
Und die sagenumwobene O5 fauchten vor mir durch die Nacht
Ein Gegenzug auf dem Nachbargleis riß mich aus den Träumen heraus
Ein Blick auf die Uhr
Zehn Minuten nur
Und zum Frühstück wär' ich zu Haus
Draußen konnt' ich für Augenblicke in erleuchtete Fenster sehn
Sah die Menschen auf dem Weg zur Arbeit auf den Vorstadtbahnhöfen steh’n
Sah die Scheinwerfer der Autos vor den Schranken am Bahnübergang
Und eine Hoffnung lag
Über dem neuen Tag
Und in dem Sonnenaufgang
Een dichte mist daalde neer over de grote, vreemde stad
Een lange dag werken lag achter me, ik was uitgeput en uitgeput
Te moe voor de snelweg, te laat voor de laatste vlucht
Maar ik wilde naar huis
En toen kwam ik erachter
Rond middernacht was er weer een trein
Er was nog wat tijd, ik wist niet waar ik heen moest, dus stond ik wat rond op het treinstation:
Een prachtig gebouw uit vervlogen tijden, duwen, zoeken en duwen
overal
Ik zag de reizigers, de obers en de gestranden van de nacht
Zoveel onverschilligheid
Zoveel ellende en lijden
Onder zoveel koude glorie
Ik stapte het open platform op, de vochtige, koude lucht hield me wakker
Ik huiverde, deed mijn kraag op en keek naar mijn adem
Drie lichten zweefden uit de duisternis boven het spoor, mijn trein kwam binnen
Een autodeur sloeg dicht
Het was warm in de trein
En ik was helemaal alleen in het compartiment
We reden geruisloos weg en de stadslichten zonken weg in een melkachtige brij
En verlichte ramen en voorstedelijke treinstations vlogen sneller en sneller voorbij
Weer een overweg, een paar koplampen en de wereld buiten was weg
Mijn compartiment licht viel in het wit
Op het grind op de baan
En ik voelde het donkere land
En doorgedrongen door de duisternis
Het eentonige geluid
De wielen op de baan
Een eenzaam lied
Langs het stalen pad
Ze stonden vooraan op de baan, hun huid verweerd
Ze hadden aderen in het land gekerfd met hun schoppen
Ze hadden bergen verzet met pikhouwelen en hamers
En dwarsliggers gelegd over grind en rails erop
Bij bittere vorst, verschroeiende sintels, in regen, dag na dag
Een stromatras op de vloer in de houten hut 's nachts
En bij het ochtendgloren weer opstaan voor een ellendige beloning
En weer een nieuw fortuin voor de Steel Baron
En al snel siste het stoomros door het land, vonken spuitend
Er ontstonden vele nieuwe industrieën en imperiums
Een onbetaalbare rijkdom, maar op elke meter spoor
Tranen, bloed en zweet plakten aan elke brug en tunnel
De spoorweg bracht vooruitgang, technische revolutie
In elke hoek, tot aan het meest afgelegen station
Vervoerde goederen van de zeehavens naar de rand van de Alpen
Verbonden mensen en steden en brachten welvaart naar het land
Maar de tragedie is altijd verbonden aan de grote uitvinding
Dat het vrede kan dienen, maar ook oorlog
Eindeloze pantsertreinen reden al snel dag en nacht:
Oorlogsuitrusting en kanonnen waren de prioritaire lading
Het leger verdrong zich al bij de treinstations, overtuigd van de overwinning
Het gejuich op de lippen en met bloemen op het pistool
Wagens gedrapeerd met vlaggen en overwinningsleuzen
Naar Lemberg of Luik, naar Krakau of Mons
De waanzin voor de overwinning stierf in het trommelvuur van Verdun
Treinen werden ziekenhuizen, en deze keer zag de trein
De terugtocht van de verslagenen en - om de krijgsheren te bespotten -
In de wagen in het bos van Compiègne, de capitulatie
Miljoenen doden op de slagvelden, zinloos lijden
Degenen die terugkeerden, vonden ellende, armoede en werkloosheid
Maar op de bodem van de ineenstorting al voorspoedig
De smokkelaars en de oorlogsprofiteurs, de speculatie
Maar het is ook ontstaan uit de verwarring van de verstrengelde politiek
Het tedere mes van de eerste republiek, dat bescherming nodig heeft
Maar kleingeestigheid, domheid en geweld vertrapten hem onmiddellijk
Met genagelde laarzen op weg naar het duizendjarige Reich
De monsters regeerden en de wereld keek toe en was stil
En weer werd er gezegd: "Wielen moeten rollen voor de overwinning!"
En het donkerste hoofdstuk van de natie begon
De donkerste van de waaier: de deportatie
Opgesloten in gesloten goederenwagens, opgesloten als vee
Ze stonden uitgehongerd en wanhopig, naakt en ijskoud
Hulpeloze vrouwen en mannen, oude mensen en zelfs kinderen
Op de bittere reis wiens bestemming het vernietigingskamp was
Maar toen brak de toorn van de bedroefden uit
Geen dorp werd gespaard, er was geen steen op een steen
En bommen vielen tot het hele land in brand stond
De steden werden gewist en de grond verbrand
De oorlog was dodelijker dan welke oorlog dan ook
En zwaar gestraft de mensen die hem goddeloos toverden
Ze zwierven rond, uitgehongerd tussen het puin en de ruïnes
De overlevenden, de gebombardeerde, niets werkte meer
En dag na dag kwamen er steeds langere tochten van vluchtelingen
En zwierf door een land dat onder puin en as lag
De wil om te overleven dwong haar om niet op te geven
De hopeloosheid van het onmogelijke proberen:
Springt nog steeds op als een hamstertrein ergens heen gaat
Toen er al een menigte mensen aan de wagendeuren hing
Een plek op een buffer, op zijn best een treeplank
Hopend op een beetje bloem, aardappelen of reuzel
Wat op de spoordijk lag, werd door kinderen opgepikt
En menige eerlijke man heeft menig kolentrein beroofd
En toen kwamen de treinen vol mensen die naar huis terugkeerden
Gewond en gehavend, afgebroken, geschaafd
Hoeveel drama's werden er op de perrons gespeeld!
Zoeken en tranen van vreugde waar er een reünie was
Wachten, hopen en vragen, zal hij er deze keer zijn?
Velen kwamen tevergeefs en velen gingen alleen
Beschoten locomotieven en wagons werden slecht en slecht opgelapt
En verzonden op een avontuurlijk spoorwegnet
En de pols begon te kloppen, en uit het niets ontstond
Geladen met hoop en dromen, een nieuw land
En doorgedrongen door de dageraad
Het eentonige geluid
De wielen op de baan
Een treurig lied
Langs het stalen pad
Het geratel van de wielen over een schakelaar riep me naar het heden
Ik werd wakker met wazige ogen, ik was bijna op mijn bestemming
Ik wreef in mijn ogen en strekte me uit, het neonlicht viel flauw
En in lege ruimte
Tussen waken en dromen
Ik zag haar weer:
De adelaar, de vliegende hamburger, de Pruisische P 8
En de legendarische O5 siste door de nacht voor mijn neus
Een trein in de tegenovergestelde richting trok me uit mijn dromen
Een blik op de klok
Slechts tien minuten
En ik zou thuis zijn voor het ontbijt
Buiten kon ik even door de verlichte ramen kijken
Ik zag mensen staan in voorstedelijke treinstations op weg naar hun werk
Zag de koplampen van de auto's voor de slagbomen bij de overweg
En er was hoop
Over de nieuwe dag
En in de zonsopgang
Liedjes in verschillende talen
Hoogwaardige vertalingen in alle talen
Vind binnen enkele seconden de teksten die je nodig hebt