Christine - Reinhard Mey

Christine, ma belle, ma douce, ma jolie!

Je chante pour elle et pour elle je ris!

Elle est tendre et sauvage, elle est comme un torrent

Qui me berce et m’enztaîne, elle est comme le vent

Ell est comme le vent qui joue dans mes cheveux

Capricieuse et changeante, elle est comme le feu

Qui brûle ma mémoire, je ne sais qui je suis

Christine, ma belle, ma douce, ma jolie!

Si je ne sais pas qui dirige l’univers

Si je ne sais pas pourquoi tourne la terre

Je sais bien cependant, que serré dans ses bras

Je frémis comme frémissent les cordes sous mes doigts!

J’ai perdu la mémoire, l’orgueuil, l’assurance

J’ai perdu le sommeil, la tête et la patience!

Mais ce que j’ai perdu ne pèse pas bien lourd:

J‘ai perdu avec joie, pour gagner son amour!

Je me ferais noble pour lui faire plaisir

Je deviendrais sage, gendarme ou fakir

Ou pompier ou ministre et si elle veut bien

Je reste qui je suis et ne deviendrai rien

Je changerais pour elle mes anciennes opinions

Et je ferais des siennes mes nouvelles convictions!

Je lui cèderais tout, mais lui refuserais

Si elle me demandait de cesser de l’aimer

Christine, ma belle, ma douce, ma jolie!

Je chante pour elle et pour elle je vis!

Elle est tendre et sauvage, elle est comme un torrent

Qui me berce au rivage, qui m’entraine en riant

Elle est douce, elle est tendre, et moi, je l’aimerai

Cent mille ans et trois jours, jusqu'à la Saint-Jamais!

Et tant pis si demain je meurs au point du jour:

J’aurai vécu dans ses bras plus de mille ans d’amour!

Christine, mijn mooie, mijn lieve, mijn mooie!

Ik zing voor haar en voor haar lach ik!

Ze is teder en wild, ze is als een torrent

Wie wiegt me en draagt ​​me weg, ze is als de wind

Ze is als de wind die in mijn haar speelt

Grillig en veranderlijk, ze is als vuur

Dat brandt mijn geheugen, ik weet niet wie ik ben

Christine, mijn mooie, mijn lieve, mijn mooie!

Als ik niet weet wie het universum regeert

Als ik niet weet waarom de aarde draait

Ik weet echter goed, dat in zijn armen

Ik tril zoals de snaren onder mijn vingers trillen!

Ik verloor het geheugen, de trots, de verzekering

Ik heb mijn slaap, mijn verstand en mijn geduld verloren!

Maar wat ik verloor, woog niet veel:

Ik verloor met vreugde, om zijn liefde te winnen!

Ik zou mezelf nobel maken om hem te plezieren

Ik zou wijs worden, politieagent of fakir

Of brandweerman of dominee en als ze wil

Ik blijf wie ik ben en zal niets worden

Ik zou mijn oude meningen voor haar veranderen

En ik zou van hem mijn nieuwe overtuigingen maken!

Ik zou hem alles geven, maar hem weigeren

Als ze me zou vragen om niet meer van haar te houden

Christine, mijn mooie, mijn lieve, mijn mooie!

Ik zing voor haar en voor haar leef ik!

Ze is teder en wild, ze is als een torrent

Wie wiegt me aan de kust, wie sleept me lachend mee

Ze is lief, ze is teder, en ik zal van haar houden

Honderdduizend jaar en drie dagen, tot Saint-Never!

En jammer als ik morgen bij het aanbreken van de dag sterf:

Ik zal meer dan duizend jaar liefde in zijn armen hebben geleefd!