Chet - Reinhard Mey

Wir durften in den Laden damals ja noch gar nicht rein

Und wenn sie dich erwischten, gab es jede Menge Ärger

Ich sah grimmig aus und cool, um ‘n bisschen älter zu erschein‘

Vor dem Jazz-Tempel Augsburger Straße, Ecke Nürnberger

In meinem Ami-Parka lungerte ich rum vorm Notausgang

Manchmal kam jemand raus und ließ die Tür kurze Zeit offen

Und mit dem warmen Rauch, der nass und schwer ins Freie drang

Kamen Fetzen von Musik und ich stand wie vom Schlag getroffen

Ich kam fast jeden Abend, hab an der Eisentür gelauscht

Mal kam eine Bedienung raus, «Na, Kleiner, das könnte dir so passen!»

Und ich hab meine Briefmarkensammlung bei ihr eingetauscht

Dafür hat sie mich von der Garderobe aus zuhören lassen

Da spielten sie: Bob Whitlock, Bass, verzückt und selbstverlor‘n

Saxophon Gerry Mulligan, um den sich alles drehte

«Das Uhrwerk» Chico Hamilton, und mir klingt‘s heut noch in den Ohr‘n:

Der liebe Gott himself: Mister Chet Baker, Trompete!

Und wenn er spielte, dann war‘s als ob die Welt ringsum versank

Den Blick in sich gekehrt, ließ er die Melodien entstehen

In einem klaren, schwerelosen und lupenreinen Klang

Ich hielt den Atem an, mir sollte nicht ein Ton entgehen

Und er spielte noch genial, als er schon an der Nadel hing

Entzug, Rückfall, Entzug, das Leben ging ihm aus den Fugen

Und er spielte wie ein Engel, als er durch die Hölle ging

Und sie ihm bei ‘ner Keilerei alle Zähne ausschlugen

An Abenden wie heut, wenn ich ihn in alten Platten such

Will sich ein andres Foto durch die Hochglanzcover blenden:

Das Bild des Todgeweihten, um den Hals das weiße Tuch

Das silbern funkelnde Instrument in knöchernen Händen

Dann ist‘s, als setzte er‘s mit schmalen, blassen Lippen an

Als wenn ein Blues legato, federleicht vorüberwehte —

In Amsterdam verreckt nachts 3 Uhr 10 auf der Straße ein Mann

The God Father himself, Mister Chet Baker, Trompete

We mochten toen nog niet eens de winkel in

En als ze je betrapten, waren er veel problemen

Ik zag er woest en cool uit om er wat ouder uit te zien

Voor de jazztempel Augsburger Strasse, op de hoek van Nürnberger

Ik slenterde wat rond voor de nooduitgang in mijn Amerikaanse parka

Soms kwam er iemand naar buiten en liet de deur voor een korte tijd open

En met de warme rook die er nat en zwaar uit kwam

Flarden muziek kwamen en ik stond daar alsof ik werd geraakt

Ik kwam bijna elke avond, luisterde bij de ijzeren deur

Soms kwam er een serveerster naar buiten: "Nou, kleintje, dat zou je kunnen passen!"

En ik ruilde mijn postzegelverzameling met haar

Dus liet ze me luisteren vanuit de garderobe

Daar speelden ze: Bob Whitlock, bas, extatisch en verloren in zichzelf

Saxofoon Gerry Mulligan waar het allemaal om draaide

"Het uurwerk" Chico Hamilton, en het klinkt nog steeds in mijn oren vandaag:

Lieve God zelf: meneer Chet Baker, trompet!

En toen hij speelde, was het alsof de wereld om hem heen aan het zinken was

Naar binnen kijkend, creëerde hij de melodieën

In een helder, gewichtloos en onberispelijk geluid

Ik hield mijn adem in, ik wilde geen geluid missen

En hij speelde nog steeds briljant toen hij al op de naald stond

Terugtrekking, terugval, terugtrekking, het leven viel voor hem uit elkaar

En hij speelde als een engel toen hij door de hel ging

En ze sloegen al zijn tanden uit in een gevecht

Op avonden zoals vandaag als ik hem zoek in oude platen

Een andere foto wil zich verstoppen door de glanzende omslag:

Het beeld van de gedoemde man met de witte doek om zijn nek

Het zilveren fonkelende instrument in benige handen

Dan is het alsof hij het opdoet met dunne, bleke lippen

Alsof een blues legato, licht als een veertje, voorbij blies -

In Amsterdam, om 03.10 uur, stierf een man op straat

The God Father zelf, Mister Chet Baker, trompet