Atze Lehmann - Reinhard Mey

Du hör mal, eben ruft mich Walter an, es geht da um die neue Produktion

Also, wir fangen schon am Freitag an, und den Termin für's Studio hat er schon

Und auch das mit den Musikern, um die ich gebeten hab', geht alles klar

Und es kommt auch wieder dieselbe Mannschaft, die 's letzte Mal dabeigewesen war

Und dann hat er sich noch nach dir erkundigt und nach deinem Wohlergeh’n gefragt

Und dass ich’s nicht vergesse, dich herzlich von ihm zu grüßen, hat er noch

gesagt

Und ganz zum Schluss, als ich den Hörer schon auflegen wollte, rutscht es ihm

noch raus

Dass Atze Lehmann sich erschossen hat im Garten, hinter seinem Haus

Ich kann das gar nicht richtig glauben, Menschenskind, das kann doch gar nicht

möglich sein!

Das geht ganz einfach nicht in meinen Kopf, das kann ich einfach nicht

begreifen, nein

Das sind so Sachen, wie sie immer in der Zeitung auf der letzten Seite steh’n

So zwischen Rauferei’n und Diebstahlsmeldungen.

Das kann ich einfach nicht

versteh’n!

Und über so was les' ich immer unbeteiligt und fast gleichgültig hinweg

So was passiert immer woanders, so was passiert immer Ander’n und weit weg

Und mit demselben Blick les' ich oft noch die Kleinanzeigen und mach' mir

nichts draus

Und jetzt erschießt sich Atze Lehmann im Garten, hinter seinem Haus

Ich kann mich gut an ihn erinnern, ohne je enger mit ihm bekannt zu sein

Mit seinem struppigroten Haar stand er vor mir, ein Monument aus rotem Stein

Mit seinen ausgebeulten Hosen und Sandalen mit viel Platz für fünf Paar Zeh’n

Den großen Augen eines Bär'n, dem Schnurrbart von einem Lufthansakapitän

Und als ich ihn begrüßte, dacht' ich, der hat Hände wie Klosettdeckel so groß

Und als ich ihn am Flügel sitzen sah, spielen hörte, fragte ich mich bloß:

Wie kriegt der Mann zwischen den Tasten seine Finger wieder vollzählig heraus

Und jetzt erschießt sich Atze Lehmann im Garten, hinter seinem Haus

Das bisschen, was ich von ihm weiß, hat er mir irgendwann im Studio selbst

erzählt

Zwischen zwei Titeln, und er schien mir nicht der Typ, den immerzu der Zweifel

quält

Von seiner Frau, von seinen Kindern, Haus und Garten und dem nächsten

Urlaubsziel

Und abends wär' die elektrische Eisenbahn von seinem Sohn sein Lieblingsspiel

Und dass er irgendwann mal Flieger werden wollte, aber dann kam ja der Krieg

Und schließlich kam er, wie wir alle, wie die Jungfrau zum Kind kommt, zur Musik

Und wenn er jemals wieder fliegen würde, dann im Suff aus dem Orchester raus

Und jetzt erschießt sich Atze Lehmann im Garten, hinter seinem Haus

Dann hab' ich ihn noch mal getroffen, letzten Herbst auf der Stadtautobahn

Da fuhr er eine Zeitlang hinter mir und blinkte mich wie ein Verrückter an Und vor 'ner Wurstbude in Tegel stieg er aus dem alten rost’gen BMW

Und sagte: «Hallo, alter Freund, ich freu mich riesig, dass ich dich mal

wiederseh'»

Dann hat er mir noch eine Currywurst spendiert, und beim Essen haben wir

Ein bisschen vom Geschäft geplaudert und mit vollem Mund noch sagte er zu mir:

«Ich habe jetzt die ganz große Nummer geschrieben, kommt nächste Woche raus!»

Und jetzt erschießt sich Atze Lehmann im Garten, hinter seinem Haus

Du, weißt du, eigentlich geht uns ja die ganze Geschichte überhaupt nichts an Wir kannten ihn ja nur so eben, ändern können wir ja auch nichts mehr daran

Und doch ist mir, wenn ich dran denke, irgendwie, als wär's Winter,

als würd' ich frier’n

Als hätt' ich eben einen Freund gewonnen, nur um ihn gleich wieder zu verlier’n

Als ob seitdem all das geschehen ist, wir beinahe alte Verwandte war’n

Was um alles in der Welt ist denn bloß in den alten Spaßvogel gefahr’n?

Und je mehr ich drüber nachdenk', desto wen’ger werd' ich schlau daraus

Da erschießt sich Atze Lehmann im Garten, hinter seinem Haus

Luister, Walter belde me net, het gaat over de nieuwe productie

Nou, we beginnen vrijdag en hij heeft al een afspraak voor de studio

En alles met de muzikanten waar ik om vroeg is ook oké

En hetzelfde team komt er weer aan als de vorige keer

En toen vroeg hij naar jou en je welzijn

En hij heeft nog steeds dat ik niet zal vergeten je hartelijk gedag te zeggen

zei

En helemaal aan het einde, toen ik op het punt stond de telefoon neer te leggen, gleed het weg

nog steeds uit

Dat Atze Lehmann zichzelf doodschoot in de tuin achter zijn huis

Ik kan dat niet echt geloven, oh lieverd, het kan niet zijn

mogelijk zijn!

Het komt gewoon niet in mijn hoofd, ik kan het gewoon niet

begrijp het, nee

Dit zijn dingen die altijd op de laatste pagina van de krant staan

Tussen handgemeen en aangiften van diefstal.

ik kan het gewoon niet

begrijpen!

En ik lees dat soort dingen altijd onbewogen en bijna onverschillig

Zoiets gebeurt altijd ergens anders, zoiets gebeurt altijd bij anderen en ver weg

En met dezelfde blik lees ik vaak de zoekertjes en doe ik het zelf

niets buiten

En nu schiet Atze Lehmann zichzelf dood in de tuin achter zijn huis

Ik kan me hem goed herinneren zonder ooit intiem met hem kennis te hebben gemaakt

Met zijn ruige rode haar stond hij voor me, een monument van rode steen

Met zijn wijde broek en sandalen met genoeg ruimte voor vijf paar tenen

De grote ogen van een beer, de snor van een Lufthansa-kapitein

En toen ik hem begroette, dacht ik, hij heeft handen zo groot als toiletdeksels

En toen ik hem aan de piano zag zitten, hem hoorde spelen, vroeg ik me af:

Hoe krijgt de man tussen de toetsen al zijn vingers er weer uit?

En nu schiet Atze Lehmann zichzelf dood in de tuin achter zijn huis

Het weinige dat ik over hem weet, gaf hij me ooit zelf in de studio

vertelde

Tussen twee titels, en ik leek niet het type dat altijd twijfelde

kwellingen

Van zijn vrouw, van zijn kinderen, huis en tuin en de volgende

vakantiebestemming

En 's avonds zou de elektrische trein van zijn zoon zijn favoriete spel zijn

En dat hij op een gegeven moment piloot wilde worden, maar toen kwam de oorlog

En tenslotte, zoals wij allemaal, zoals de maagd die naar het kind komt, kwam hij op muziek

En als hij ooit weer zou vliegen, stap dan dronken uit het orkest

En nu schiet Atze Lehmann zichzelf dood in de tuin achter zijn huis

Toen ontmoette ik hem weer, afgelopen herfst op de snelweg van de stad

Toen reed hij een tijdje achter me aan en knipperde als een gek naar me en voor een worstenkraam in Tegel stapte hij uit de oude roestige BMW

En zei: "Hallo, oude vriend, ik ben echt blij dat ik je heb ontmoet

zie je weer»

Toen kocht hij een curryworst voor me en gingen we eten

Praatte wat over zaken en met zijn mond vol zei hij tegen mij:

"Ik heb nu het echt grote nummer geschreven, dat volgende week uitkomt!"

En nu schiet Atze Lehmann zichzelf dood in de tuin achter zijn huis

Jij, weet je, eigenlijk gaat het hele verhaal ons helemaal niet aan We kenden hem maar even, we kunnen er niets aan veranderen

En toch, als ik erover nadenk, heb ik op de een of andere manier het gevoel dat het winter is

alsof ik bevries

Alsof ik zojuist een vriend had gemaakt om hem weer te verliezen

Alsof alles wat er sindsdien is gebeurd, we bijna oude familieleden waren

Wat is er in hemelsnaam in de oude nar terechtgekomen?

En hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik er slim over word

Atze Lehmann schiet zichzelf dood in de tuin achter zijn huis