Approche Ton Fauteuil Du Mien (Lied Zur Nacht) - Reinhard Mey

Approche ton fauteuil du mien

Tire les rideaux

Il y a des crêpes au sarrasin

Et du vin chaud

J’ai débranché le téléphone

La porte est verrouillée

Ce soir ne viendra plus personne

Nous sommes bien cachés

Mon vieux fusil est bien en place

Là-haut dans le grenier

De là je vise droit en face

L‘orée de la forrêt

Pas un souffle dans les feuilles

N'éveille le jardin

Et aux abois devant le seuil

Veillent nos chiens

La pendule s’est arrêtée

De battre la cadence

Quand l‘oreille s’y est habituée

On entend le silence

Est-ce l#été, est-ce l’hiver

Sous ce méridien?

Est-ce la paix, est-ce la guerre?

Ce soir je n’en sais rien!

Si c'était la fin du chemin

Notre dernier jour

Allons!

Finissons donc le vin

Et le pommes-au-four!

Approche ton oreiller du mien

Essaye d’imaginer

Qu’il nous reste jusqu'à demain

Pour nous aimer!

Breng je stoel dichter bij de mijne

Teken De gordijnen

Er zijn boekweitpannenkoeken

En glühwein

Ik heb de telefoon losgekoppeld

De deur is op slot

Vanavond komt er niemand

We zijn goed verstopt

Mijn oude geweer staat op zijn plaats

Boven op zolder

Vanaf daar mik ik recht vooruit

De rand van het bos

Geen adem in de bladeren

Maak de tuin niet wakker

En wanhopig op de drempel

waak over onze honden

De slinger is gestopt

Om de cadans te verslaan

Als het oor eraan went

We horen de stilte

Is het zomer, is het winter?

Onder deze meridiaan?

Is het vrede, is het oorlog?

Vanavond weet ik het niet!

Als dit het einde van de weg was

onze laatste dag

Laten we gaan!

Dus laten we de wijn afmaken

En de gebakken aardappel!

Leg je kussen dicht bij het mijne

Probeer je voor te stellen

Dat hebben we tot morgen

Om van ons te houden!