Alleinflug - Reinhard Mey

Ich kann mich noch an jenem Vormittag seh’n

In der Frühsommersonne am Hangartor steh’n

Nach dem Hochdecker schielen, der mir gut bekannt

In der Brise leis' knarrend am Vorfeldrand stand

Und dann höre ich sagen, es sei wohl soweit

Und ich rein in die Kiste, verlier' keine Zeit

Auf dem Rollweg durch’s Gras, das sich im Luftstrom wiegt

In die Bahn, die in flimmerndem Licht vor mir liegt

Der Wind in den Streben

Ein Rütteln, ein Beben

Dann endlich abheben

Mit einem Mal schweben

Ein Blick auf die Spielzeugwelt unten voraus

Über mir nur die Tiefe des endlosen Blaus

Und eindreh’n und neigen

Ausrollen und steigen

In rauschendem Reigen

In sprachlosem Schweigen

Sich winzig zu wissen und zugleich so groß

Erhaben und glücklich und schwerelos

Einen Gedanken lang, einen Augenblick bloß

Ich kam mir beim Abstellen vorm Hangartor

Wie Lindbergh nach seinem Atlantikflug vor

Ich kam seitdem von mancher Reise nach Haus

Aber so stolz wie damals stieg ich nie wieder aus

Ich kenn' Himmelhunde zu Haus, in der Luft

Sowas von abgebrüht, sowas von ausgebufft

Aber keinen, selbst wenn er die Umlaufbahn fliegt

Der zurückdenkt und nicht doch glänzende Augen kriegt

Der Wind in den Streben

Ein Rütteln, ein Beben

Dann endlich abheben

Mit einem Mal schweben

Ein Blick auf die Spielzeugwelt unten voraus

Über mir nur die Tiefe des endlosen Blaus

Und eindreh’n und neigen

Ausrollen und steigen

In rauschendem Reigen

In sprachlosem Schweigen

Sich winzig zu wissen und zugleich so groß

Erhaben und glücklich und schwerelos

Einen Gedanken lang, einen Augenblick bloß

Seit dem Tag habe ich wohl manche Ölspur gelegt

Ist mir manch' kalte Bö' um die Nase gefegt

Hab' ich grimmig manche Wetterkarte zerpflückt

Mich in muffigen Flugplatzcafés rumgedrückt

Und doch muss ich nach jedem Kondensstreifen seh’n

Mich nach allen Motorengeräuschen umdreh’n

Und bei jedem Start kribbelt es doch ganz egal

Zum wievielten Mal, noch wie beim ersten Mal

Der Wind in den Streben

Ein Rütteln, ein Beben

Dann endlich abheben

Mit einem Mal schweben

Ein Blick auf die Spielzeugwelt unten voraus

Über mir nur die Tiefe des endlosen Blaus

Und eindreh’n und neigen

Ausrollen und steigen

In rauschendem Reigen

In sprachlosem Schweigen

Sich winzig zu wissen und zugleich so groß

Erhaben und glücklich und schwerelos

Einen Gedanken lang, einen Augenblick bloß

Ik zie mezelf die ochtend nog voor me

Staan in de vroege zomerzon voor de deur van de hangar

Squint naar de hoogdekker die ik goed ken

Staande aan de rand van het schort, zachtjes krakend in de wind

En dan hoor ik mensen zeggen dat het tijd wordt

En ik ben in de doos, verspil geen tijd

Op de taxibaan door het gras dat wuift in de luchtstroom

In de trein die voor me ligt in glinsterend licht

De wind in de stutten

Een schok, een tremor

Dan eindelijk opstijgen

Plots zwevend

Een vooruitblik op de speelgoedwereld hieronder

Boven mij alleen de diepte van het eindeloze blauw

En draaien en kantelen

Uitrollen en klimmen

In een haastige rondedans

In sprakeloze stilte

Weten dat je klein en zo groot tegelijk bent

Subliem en gelukkig en gewichtloos

Even een gedachte, een momentje

Ik voelde dat ik voor de deur van de hangar parkeerde

Zoals Lindbergh voor zijn Atlantische vlucht

Sindsdien ben ik van menig reis thuisgekomen

Maar ik ben er nooit zo trots uitgekomen als toen

Ik ken luchthonden thuis, in de lucht

Iets van ongevoelig, iets van savvy

Maar geen, zelfs als het in een baan om de aarde vliegt

Wie denkt terug en krijgt geen stralende ogen

De wind in de stutten

Een schok, een tremor

Dan eindelijk opstijgen

Plots zwevend

Een vooruitblik op de speelgoedwereld hieronder

Boven mij alleen de diepte van het eindeloze blauw

En draaien en kantelen

Uitrollen en klimmen

In een haastige rondedans

In sprakeloze stilte

Weten dat je klein en zo groot tegelijk bent

Subliem en gelukkig en gewichtloos

Even een gedachte, een momentje

Sinds die dag moet ik wat oliesporen hebben gelegd

Menig koude windvlaag heeft rond mijn neus geveegd

Ik heb menig weerkaart grimmig uit elkaar gehaald

Rondhangen in muffe luchthavencafés

En toch moet ik op elke contrail controleren

Ik draai me om na alle motorgeluiden

En elke keer dat je begint, maakt het niet uit

Voor de zoveelste keer, nog steeds als de eerste keer

De wind in de stutten

Een schok, een tremor

Dan eindelijk opstijgen

Plots zwevend

Een vooruitblik op de speelgoedwereld hieronder

Boven mij alleen de diepte van het eindeloze blauw

En draaien en kantelen

Uitrollen en klimmen

In een haastige rondedans

In sprakeloze stilte

Weten dat je klein en zo groot tegelijk bent

Subliem en gelukkig en gewichtloos

Even een gedachte, een momentje