All' Meine Wege - Reinhard Mey

Doch, sicher, ab und zu mach' ich mir schon Gedanken

Manchmal sogar les' ich mir selber aus der Hand

Um zu erfahr’n, was ich längst weiß, denn meine Schranken

Und meine Fehler, glaub' mir, sind mir gut bekannt

Und ich weiß auch, dass ich genau dieselben Fehler

Wieder und wieder machen musste, und ich seh'

All' meine Wege und alle Schritte mussten dahin führ'n, wo ich steh'

Weißt du, ich fand mich oft zu Unrecht angegriffen

Heut' scheint es, dass mich nichts mehr trifft, kaum etwas streift

Ich habe mich an meinesgleichen glattgeschliffen

So, wie das Wasser einen Stein am and’ren schleift

Doch unverwundbar bin ich dadurch nicht geworden

Verschloss’ner nur, und ich geb' wen’ger von mir hin

Alles Gesagte, alles Getane machten mich zu dem, der ich bin

Ich habe oft mit Windmühlenflügeln gefochten

Wohlwissend, dass dabei der Gegner Sieger bleibt

Und gleich, wie reißend die Ströme der Zeit sein mochten

Wehrte ich mich, das Stroh zu sein, das darauf treibt

Ich habe stets geglaubt, das Ruder selbst zu halten

Und fuhr doch nur auf vorbestimmten Bahnen hin

Denn alle Hoffnung und alle Ängste mussten dahin führ'n, wo ich bin

Ich will mich nicht nach Rechtfertigungen umsehen

Ich stell' nur fest, und ich beschön'ge nichts daran

Erst recht verlang' ich nicht von dir mich zu verstehen

Wenn ich mich manchmal selber nicht verstehen kann

Eigentlich, weißt du, wollt' ich immer nur das Beste

Doch es ist ein schmaler, gewund’ner Pfad dahin

Und mancher Zweifel, und manches Irrlicht führten mich dahin, wo ich bin

Ja zeker, ik denk er wel eens over na

Soms lees ik zelfs mijn eigen hand

Om erachter te komen wat ik al lang weet, omdat mijn barrières

En mijn fouten, geloof me, ik ben me er terdege van bewust

En ik weet ook dat ik exact dezelfde fouten maak

Moest het opnieuw en opnieuw doen en ik zie het

Al mijn wegen en alle stappen moesten leiden naar waar ik sta

Weet je, ik werd vaak onterecht aangevallen

Vandaag lijkt het alsof niets me meer raakt, bijna niets raakt me

Ik heb mezelf gladgestreken tegen mijn eigen soort

Net zoals het water de ene steen op de andere sleept

Maar dat maakte me niet onkwetsbaar

Alleen gesloten, en ik geef minder van mezelf weg

Alles gezegd, alles gedaan, heeft me gemaakt tot wie ik ben

Ik heb vaak omheind met windmolenbladen

Goed wetende dat de tegenstander de winnaar blijft

En hoe woest de stromen van de tijd ook zijn

Ik verzette me tegen het strootje te zijn dat erop drijft

Ik heb altijd geloofd dat ik het roer zelf zou vasthouden

En toch alleen daarheen gereden op vooraf bepaalde paden

Omdat alle hoop en alle angsten moesten leiden tot waar ik ben

Ik wil niet rondkijken voor rechtvaardigingen

Ik merk het gewoon, en ik verdoezel het niet

Ik vraag je zeker niet om me te begrijpen

Wanneer ik mezelf soms niet kan begrijpen

Eigenlijk, weet je, ik wilde altijd het beste

Maar het is een smal, kronkelend pad om er te komen

En wat twijfels en wat dwaallichten leidden me naar waar ik ben