All Die Sturmfesten Himmelhunde - Reinhard Mey

Einer von den düsteren Novembertagen

Wo Nebel wie Watte das Land überzieht

Wo Spatzen nicht mal mehr zu Fuß zu geh’n wagen

Der Radarlotse seinen Schirm kaum noch sieht

Mit Müh' und Not hab' ich noch die Kantinentür gefunden

Ich döse vor mich hin, und manchmal nick' ich auch kurz ein

Der Kaffee dünn, und dick die Sicht und so vergeh’n die Stunden

Da plötzlich fliegt die Tür auf, und da kommen sie herein:

All die sturmfesten Himmelhunde

Verschwägert mit allem, was Flügel hat

Jeder in dieser Runde

Hat von seiner Sternstunde

Im Buch der Geschichte sein eigenes Blatt

Gelächter, Pfiffe, dröhnende Dielenbretter

Vom Stühlerücken und von den schweren Schuh’n

Geschirrklirren und einer ruft: «So ein Sauwetter!»

Das war Lilienthal — da gibt es kein Vertun

Kasakov, Blériot, Lindbergh — vertraute Gesichter

Und der mit dem roten Schal, das muss von Richthofen sein

Gleich neben ihm Antoine de St. Exupéry, der Dichter

Und nach und nach fall’n mir die and’ren Namen auch ein

All die sturmfesten Himmelhunde

Verschwägert mit allem, was Flügel hat

Jeder in dieser Runde

Hat von seiner Sternstunde

Im Buch der Geschichte sein eigenes Blatt

Da, zwischen den Brüdern Wright — wie heißt der grade?

Der flog die Luftbrücke — Halvorsen, na klar!

Der warf aus dem Cockpit für uns Schokolade

Wenn er im Endanflug auf Tempelhof war

Grad' erzählt St. Exupéry, dass ihm vor ein’gen Jahren

Beim letzten Flug der kleine Prinz wiederbegegnet ist

Und alle plaudern, als ob sie immer eine Familie waren

Verziehen sind Feindseligkeiten, vergessen jeder Zwist

All die sturmfesten Himmelhunde

Verschwägert mit allem, was Flügel hat

Jeder in dieser Runde

Hat von seiner Sternstunde

Im Buch der Geschichte sein eigenes Blatt

Geräuschvoll ordnen sie Flugpläne und Karten

Und geh’n in den düsteren Abend hinaus

Ich hör' sie nacheinander ins Dunkel starten

Und dröhnend und donnernd zieh’n sie übers Haus

Die Tische sind verwaist, wo sie grad' noch versammelt waren

Ein Blick nach draußen, doch die Fenster sind vom Nebel blind

Und weder Turm noch Anflugradar haben je erfahren

Woher sie kamen und wohin sie geflogen sind!

All die sturmfesten Himmelhunde

Verschwägert mit allem, was Flügel hat

Jeder in dieser Runde

Hat von seiner Sternstunde

Im Buch der Geschichte sein eigenes Blatt

All die sturmfesten Himmelhunde

Verschwägert mit allem, was Flügel hat

Jeder in dieser Runde

Hat von seiner Sternstunde

Im Buch der Geschichte sein eigenes Blatt

Een van die sombere novemberdagen

Waar mist het land bedekt als katoen

Waar mussen niet eens meer durven lopen

De radarpiloot kan zijn scherm nauwelijks zien

Met veel moeite vond ik de kantinedeur

Ik doezel in en soms doezel ik even in

De koffie dun en het uitzicht dik en zo verstrijken de uren

Plots vliegt de deur open en komen ze binnen:

Alle stormvaste luchthonden

Gerelateerd aan alles wat vleugels heeft

Iedereen in deze ronde

Heeft van zijn beste uur

Zijn eigen blad in het boek der geschiedenis

Gelach, fluitjes, dreunende vloerplanken

Van de rugleuning van de stoel en van de zware schoenen

Gerinkel van borden en iemand roept: "Wat een rotweer!"

Dat was Lilienthal - er is geen fout

Kasakov, Blériot, Lindbergh - bekende gezichten

En die met de rode sjaal, dat moet von Richthofen zijn

Naast hem Antoine de St. Exupéry, de dichter

En beetje bij beetje komen de andere namen in me op

Alle stormvaste luchthonden

Gerelateerd aan alles wat vleugels heeft

Iedereen in deze ronde

Heeft van zijn beste uur

Zijn eigen blad in het boek der geschiedenis

Daar, tussen de gebroeders Wright - hoe heet hij nu?

Hij vloog met de luchtbrug - Halvorsen natuurlijk!

Hij gooide chocolade voor ons vanuit de cockpit

Toen hij op de laatste nadering van Tempelhof . was

Grad' vertelt St. Exupéry dat een paar jaar geleden

Op de laatste vlucht ontmoette de kleine prins elkaar weer

En iedereen chat alsof ze altijd familie zijn geweest

Vijandigheden zijn vergeven, alle ruzies vergeten

Alle stormvaste luchthonden

Gerelateerd aan alles wat vleugels heeft

Iedereen in deze ronde

Heeft van zijn beste uur

Zijn eigen blad in het boek der geschiedenis

Luidruchtig regelen ze vluchtplannen en kaarten

En ga de sombere avond in

Ik hoor ze de een na de ander in het donker opstijgen

En brullend en donderend trekken ze over het huis

De tafels zijn verlaten waar ze net zijn gemonteerd

Een blik naar buiten, maar de ramen zijn verblind door de mist

En noch toren noch naderingsradar heeft ooit geweten

Waar kwamen ze vandaan en waar vlogen ze naartoe!

Alle stormvaste luchthonden

Gerelateerd aan alles wat vleugels heeft

Iedereen in deze ronde

Heeft van zijn beste uur

Zijn eigen blad in het boek der geschiedenis

Alle stormvaste luchthonden

Gerelateerd aan alles wat vleugels heeft

Iedereen in deze ronde

Heeft van zijn beste uur

Zijn eigen blad in het boek der geschiedenis