3. Oktober '91 - Reinhard Mey

Ein ungewohnter Hauch von Feiertag liegt auf der Stadt.

Kein Stau, kein Lärm, die Schienen der Strassenbahn glaenzen matt

n der Vormittagssonne.

Noch ein Spaetsommeridyll!

Die Laeden sind geschlossen, all die Fahnen haengen still.

Seit vierundzwanzig Jahr’n ist Mehmet in der Giesserei.

Seit vierundzwanzig Jahr’n kommt er hier jeden Tag vorbei.

Heut hat er keine Eile.

Er kann im Voruebergehn im TV-Shop im Schaufenster die Feierstunde sehn:

Dreiduzendfach der Praesident von einer Monitorwand,

Und es geht um Recht und Freiheit — fuer jeden in diesem Land.

Mehr als die Haelfte seines Lebens arbeitet er hier.

Zwei Toechter und ein Sohn sind aufgewachsen im Revier.

Seine Kollegen moegen ihn, still und gewissenhaft,

Drei Zimmer und ein Ford Escort, ja, Mehmet hat’ls geschafft,

Mit Ueberstunden auch mal ein Besuch in der Tuerkei.

Ein Angetrunk’ner streift ihn, eine kleine Rempelei,

Und lallend dreht der Mann sich um, bierduenstend und verschwitzt,

Und Mehmet sieht die Klinge nicht, die hinter ihm aufblitzt,

Und grundlos, wie von Sinnen, sticht der Fremde auf ihn ein,

Und das Fernsehbild wird dunkelrot und er faellt wie ein Stein.

Und die Leute auf der Strasse?

Alle haben sie’s gesehn,

All die unbescholt’nen Muerger, die im Halbkreis um ihn stehn.

Keiner hat ihn beigestanden, keinem kommt es in den Sinn,

Ihm zu helfen, ihm zt troesten, keiner kniet sich zu ihm hin.

Und im Fernsehn dingen sie die Strophe von der Einigkeit.

Und der Notarztwagen kommt nach einer halbe Ewigkeit.

Und sie reinigen das Pflaster, dort, wo er noch eben lag.

Und eigentlich war heut fuer alle doch ein guter Tag —

Doch seit den Vier-Uhr-Nachrichten ist der Tag nicht mehr gut,

Da sind noch nur Schmerz und Trauer, und mir ist zum Heul’n

zumut'.

Een onbekende geur van de vakantie hangt over de stad.

Geen files, geen lawaai, de rails van de tram glanst dof

n de ochtendzon.

Nog een nazomer-idylle!

De winkels zijn gesloten, alle vlaggen hangen stil.

Mehmet werkt al vierentwintig jaar in de gieterij.

Hij komt hier al vierentwintig jaar elke dag langs.

Hij heeft geen haast vandaag.

Hij kan de ceremonie in de tv-winkel in de etalage zien als hij langskomt:

Drie dozijn keer de president van een monitormuur,

En het gaat over gerechtigheid en vrijheid - voor iedereen in dit land.

Hij werkt hier meer dan de helft van zijn leven.

Twee dochters en een zoon groeiden op in het Revier.

Zijn collega's zoals hij, rustig en gewetensvol,

Drie kamers en een Ford Escort, ja, Mehmet deed het,

Met overwerk ook een bezoek aan Turkije.

Een dronkaard botst tegen hem aan, een beetje gedrang,

En brabbelend draait de man zich om, bier dampend en bezweet,

En Mehmet ziet het mes niet dat achter hem flitst,

En zonder reden, alsof hij gek geworden is, steekt de vreemdeling hem neer,

En het tv-beeld wordt donkerrood en valt als een baksteen.

En de mensen op straat?

Ze hebben het allemaal gezien

Alle onberispelijke Muerger die in een halve cirkel om hem heen staan.

Niemand stond bij hem, niemand denkt

Om hem te helpen, om hem te troosten, knielt niemand voor hem neer.

En op tv zingen ze het vers van eenheid.

En de ambulance komt achter wat een eeuwigheid lijkt.

En ze maken de stoep schoon waar hij net lag.

En eigenlijk was vandaag een goede dag voor iedereen -

Maar sinds het journaal van vier uur is de dag niet goed geweest

Er is alleen pijn en verdriet, en ik wil huilen

stemming'.