Pólvora mojada - Rayden

Avivando la llama con las manos sudadas

Calles abarrotadas y ahora, se bate en retirada

Y tú, que haces como si nada y nos haces la cama

El tiro de gracia, tantos gilipollas y tan pocas balas

Perdiendo la calma, ¿dónde está exiliada?

Voces silenciadas, la muerte anunciada

Y tú, la espina clavada que nos saca del mapa

Me duele hasta el alma cuando haces de sorda y también de callada

Y no me callaré aunque me lo digas, harto de despedidas

Di que esa boca sí que es mía

Y si me voy has de saber que no salvé los muebles de tus llamas

Lo pude hacer pero ya me cansé de pólvora mojada

Si me ves volver será para arrancar del labio la mordaza

Quitar el pan de quien nos quiere mal traer con sus migajas

A marchas forzadas, con la herida descalza va…

Duele cada pisada alejada mal dada marcando distancias

Entre dos miradas está otra franja horaria

La línea divisoria que empieza en el punto donde todo acabará

Cruzando horizontes de lengua extranjera

Grita polizonte, miedo del centinela

Vidas obligadas a ser refugiadas cruzan la frontera

Nadie es profeta en su tierra, solo es portadores de vergüenza ajena

No me pararé aunque me lo digas, no vivo de rodillas

Sigo baldosas amarillas

Tengo un faro que ilumina cada uno de los pasos

Que quedan por recorrer

Cuando te pierda la pista o de vista

Pero no mis ganas de volverte a ver… o verte volver

Y si me voy has de saber que no salvé los muebles de tus llamas

Lo pude hacer pero ya me cansé de pólvora mojada

Si me ves volver será para arrancar del labio la mordaza

Quitar el pan de quien nos quiere mal traer con sus migajas

Y si me voy, y si me voy, y si me voy…

Esto es el canto de la gente desterrada

Que no vuelven a dar vueltas de campana

De vlam aanwakkeren met zweterige handen

Overvolle straten en nu is het in retraite

En jij, die doet alsof er niets is en ons het bed maakt

De genadeslag, zoveel klootzakken en zo weinig kogels

Ik verlies mijn kalmte, waar is ze verbannen?

Stille stemmen, de voorspelde dood

En jij, de vastzittende doorn die ons van de kaart haalt

Het doet pijn aan mijn ziel als je doof en ook stil speelt

En ik zal niet zwijgen, zelfs als je het me vertelt, moe van het afscheid

Zeg dat die mond van mij is

En als ik ga, moet je weten dat ik de meubels niet van je vlammen heb gered

Ik zou het kunnen, maar ik ben het natte buskruit beu

Als je me terug ziet komen, zal het zijn om de knevel van de lip te scheuren

Neem het brood weg van degenen die ons slecht willen brengen met hun kruimels

Op gedwongen marsen, met de wond op blote voeten gaat hij...

Het doet elke voetstap pijn, gezien de markeringsafstanden

Tussen twee looks zit nog een tijdslot

De scheidslijn die begint op het punt waar alles zal eindigen

De horizon van vreemde talen overschrijden

Schreeuw agent, angst voor de schildwacht

Levens gedwongen om vluchtelingen te zijn die de grens oversteken

Niemand is een profeet in hun land, ze zijn alleen dragers van andermans schande

Ik zal niet stoppen, zelfs als je me vertelt, ik leef niet op mijn knieën

Ik volg gele tegels

Ik heb een baken dat elk van de stappen verlicht

Wat is er nog te gaan

Wanneer je het spoor kwijtraakt of uit het zicht bent

Maar niet mijn verlangen om je weer te zien... of je terug te zien

En als ik ga, moet je weten dat ik de meubels niet van je vlammen heb gered

Ik zou het kunnen, maar ik ben het natte buskruit beu

Als je me terug ziet komen, zal het zijn om de knevel van de lip te scheuren

Neem het brood weg van degenen die ons slecht willen brengen met hun kruimels

En als ik ga, en als ik ga, en als ik ga...

Dit is het lied van het verbannen volk

Ze gaan niet terug naar bellen