Beseiscientosdoce - Rayden

Miro desde el asteroide Beseiscientosdoce, tu planeta frío

Donde nadie se conoce, cariño ni hace el roce

Y hay un volcán dormido

Pido paciencia con los grandes

Que no se creen a nadie por culpa del vestido

Pero sus grandes fueron antes

Lo realmente importante, antes eran niños

Me pregunto si las estrellas están encendidas

Para que todos podamos buscar

Y encontrar la nuestra quizás algún día

Me pregunto si las estrellas están encendidas

Y arriba en el cielo saben reír

Para que cuando rían me acuerde de ti

Desde el asteroide Beseiscientosdoce

De un mundo de luces, teñido de gris

Haciendo mil preguntas aunque se den por hechas

Viajando a tu planeta, llegando a tu país

Beben y olvidan cuando beben

La vergüenza que ellos tienen de tener que beber

Hieren, pero sólo aman las cifras

Sólo adoran la divisa y eso no es querer

Nunca son felices y repiten todo lo que se les dice

Preguntan lo esencial

Cuando el ruido de tus pasos

Sea diferente a otros e invisible a los demás

La paciencia de los grandes desalienta

Y tiene apariencia de desierto

Borra ese bozal que te silencia si dibujas el cordero

Y encuentra ese consuelo

El consuelo del que busca la serpiente

Que se come el elefante escondido detrás de ese sombrero

Por fin emprende el vuelo

Y desde arriba apaga todas las farolas

Ya que las personas grandes

Jamás comprenden por sí solas

Aquí todo es pequeño, así que rompe todos los espejos

Y escapa de uno mismo, aunque no puedas ir muy lejos

Desde el asteroide Beseiscientosdoce

De un mundo de luces, teñido de gris

Haciendo mil preguntas aunque se den por hechas

Viajando a tu planeta, llegando a tu país

Desde el asteroide Beseiscientosdoce

De un mundo de luces, teñido de gris

Haciendo mil preguntas aunque se den por hechas

Viajando a tu planeta, llegando a tu país

Miro desde el asteroide Beseiscientosdoce, tu planeta frío

Ik kijk vanaf asteroïde Be612, je koude planeet

Waar niemand elkaar kent, schat en de wrijving ook niet

En er is een slapende vulkaan

Ik vraag om geduld met de grote

Geloof niemand vanwege de jurk

Maar zijn groten waren eerder

Het echt belangrijke, voordat ze kinderen waren

Ik vraag me af of de sterren aan staan

Zodat we allemaal kunnen zoeken

En vind de onze misschien op een dag

Ik vraag me af of de sterren aan staan

En in de lucht weten ze hoe ze moeten lachen

Zodat als ze lachen, ik me jou herinner

Van asteroïde Be612

Van een wereld van licht, grijs getint

Duizend vragen stellen, zelfs als ze als vanzelfsprekend worden beschouwd

Reizen naar je planeet, aankomen in je land

Ze drinken en vergeten wanneer ze drinken

De schaamte die ze hebben om te moeten drinken

Ze doen pijn, maar ze houden alleen van figuren

Ze houden gewoon van de valuta en dat is niet liefdevol

Ze zijn nooit gelukkig en herhalen alles wat hun wordt verteld

Ze vragen het essentiële

Wanneer het geluid van je voetstappen

Wees anders dan anderen en onzichtbaar voor anderen

Het geduld van de grote ontmoedigers

En het ziet eruit als een woestijn

Wis die muilkorf die je het zwijgen oplegt als je het lam tekent

En vind dat troost

De troost van degene die de slang zoekt

Wat eet de olifant achter die hoed op?

neemt eindelijk de vlucht

En doe van bovenaf alle straatverlichting uit

Sinds de geweldige mensen

Ze begrijpen het nooit uit zichzelf

Hier is alles klein, dus breek alle spiegels

En ren weg van jezelf, ook al kun je niet ver komen

Van asteroïde Be612

Van een wereld van licht, grijs getint

Duizend vragen stellen, zelfs als ze als vanzelfsprekend worden beschouwd

Reizen naar je planeet, aankomen in je land

Van asteroïde Be612

Van een wereld van licht, grijs getint

Duizend vragen stellen, zelfs als ze als vanzelfsprekend worden beschouwd

Reizen naar je planeet, aankomen in je land

Ik kijk vanaf asteroïde Be612, je koude planeet