Levedad - Rayden, Ivan Ferreiro

Un, dos, tres

Cuatro, cinco, seis

Un, dos, tres

Cuatro, cinco, seis

Un, dos, tres

Cuatro, cinco, seis

Un, dos, tres.

Un, dos, tres.

Un, dos, tres

Atrapado en el colmo del colmo, en la falsa calma

En la ilusoria jauja de esta estancia a la que llamo jaula

Hoy ya no vivo de estímulos, vivo con lo mínimo

Un nómada hipotecado en la eterna mudanza

No, vivir mañana ya es cosa de ayer

Ahora vivo en el presente sin pensar en luego

Remodelando el infinito con las manos

Como antiguos artesanos

Inhumanos, modelando el fuego

Como si fuera una verdad a medias

Un alienígena que no entendemos su miseria

Sería imposible no volvernos locos, no rozar la histeria

Derretir Siberia con este foco

Un hipocondríaco soñador, casi reacio

Que promete mucho y se arrepiente siempre despacio

Como el niño que envejece

Y permanece firme con los mismos ojos

Como la flor que crece entre mi bestia y yo

La primera hornada fue ciega y de placer

Nada podía romper el hechizo de una tarde de verano

Aquel verano en que supiste que caer no siempre es divertido

Y el dolor de los demás no está de más

Sumérgete en el sueño y a volar

Aves de paso que tejerán nuestra realidad

Dime aunque mientas que vendrás

Nada que pese más que el vapor de esta levedad

Dime aunque mientas que vendrás

Ni frío ni calor, templado, anclado al error

Encasillado a seguir un papel

Como el que te presta ese paraguas cuando hace sol

Y te pide que se lo devuelvas cuando va a llover, y no va' volver

Hoy me quedo en lo que hubo, los nudos de la cuerda

La tristeza que ha perdido fuerza y picardía

Y somos la melancolía que ha adquirido ligereza y apatía

Apátrida buscando una salida

Como membranas de aceite

En un baile microscópicamente sutil

Se mezclaba por completo

Tomaba el tiempo de la mano sin ti

A medida que el proceso se iba estabilizando, es un decir

Yo sólo confirmaba que nada me importaba, que debía reducir

Aves de paso que tejerán nuestra realidad

Dime aunque mientas que vendrás

Nada que pese más que el vapor de esta levedad

Dime aunque mientas que vendrás

Aves de paso que tejerán nuestra realidad

Dime aunque mientas que vendrás

Nada que pese más que el vapor de esta levedad

Dime aunque mientas que vendrás

Een twee drie

Vier vijf zes

Een twee drie

Vier vijf zes

Een twee drie

Vier vijf zes

Een twee drie.

Een twee drie.

Een twee drie

Gevangen op het hoogtepunt van de hoogte, in de valse rust

In de illusoire kooi van deze kamer die ik een kooi noem

Vandaag leef ik niet meer van prikkels, ik leef met het minimum

Een gehypothekeerde nomade in de eeuwige verhuizing

Nee, morgen leven is al iets van gisteren

Nu leef ik in het heden zonder aan later te denken

Oneindigheid opnieuw vormgeven met je handen

Als oude ambachtslieden

Inhumans, het vormen van vuur

Alsof het een halve waarheid is

Een alien we begrijpen zijn ellende niet

Het zou onmogelijk zijn om niet gek te worden, niet te grenzen aan hysterie

Smelt Siberië met deze spotlight

Een dromerige, bijna onwillige hypochonder

Dat belooft veel en heeft altijd langzaam berouw

Zoals het kind dat oud wordt

En blijf standvastig met dezelfde ogen

Zoals de bloem die tussen mij en mijn beest groeit

De eerste batch was blind en plezier

Niets kan de betovering van een zomermiddag verbreken

Die zomer wist je dat vallen niet altijd leuk is

En de pijn van anderen is niet te veel

Duik in slaap en vlieg

Doorgangsvogels die onze realiteit zullen weven

Zeg me zelfs als je liegt dat je zal komen

Niets weegt meer dan de damp van deze lichtheid

Zeg me zelfs als je liegt dat je zal komen

Noch koude noch hitte, getemperd, verankerd in fouten

Typecast om een ​​rol te volgen

Zoals degene die je die paraplu leent als het zonnig is

En hij vraagt ​​je om het terug te geven als het gaat regenen, en hij komt niet terug

Vandaag blijf ik in wat was, de knopen van het touw

Het verdriet dat kracht en onheil heeft verloren

En wij zijn de melancholie die lichtheid en apathie heeft gekregen

Staatlozen op zoek naar een uitweg

Zoals oliemembranen

In een microscopisch subtiele dans

was helemaal gemengd

Ik nam de tijd met de hand zonder jou

Naarmate het proces zich stabiliseerde, dat wil zeggen:

Ik bevestigde alleen dat het me niets uitmaakte, dat ik moest verminderen

Doorgangsvogels die onze realiteit zullen weven

Zeg me zelfs als je liegt dat je zal komen

Niets weegt meer dan de damp van deze lichtheid

Zeg me zelfs als je liegt dat je zal komen

Doorgangsvogels die onze realiteit zullen weven

Zeg me zelfs als je liegt dat je zal komen

Niets weegt meer dan de damp van deze lichtheid

Zeg me zelfs als je liegt dat je zal komen