Беловодье - Проект Увечье

Предание из уст в уста, от старцев усталых

Молодым и статным, а раз так — мы род, а не стадо

Любим и грустим, когда гостим вдали.

С чего устали?

С лязга стали.

беда нагрянет с кочевников стаей

На защиту каждый встанет, и в ночи хлопнет ставень

Дикий печенег или тевтонский рыцарь с крестами

Злоба выкипит, в крови пульсируя, в реве ристалищ

Тут дозорные сжали клинки и в стременах привстали

Мотив навязчиво пристанет, заставит представить

Как откроются тайные тропы, и взгляду предстанет

Озеро, на дне которого, в водной толще кристальной

Чудный град блистает, посторонним говорить не стали

Коли он для глаз чужих потерян.

Рвемся к неба тверди

Через тьму и тернии, а мед оставлял привкус терпкий

На губах, и все уйдем однажды в заповедный терем

Ну, а боль и пролитую кровь мы за победу стерпим

Сквозь века в холодную Сибирь скрипят оси обозов

И ладьи уходят за моря, тут заря и морозы

Ты не зря боролся, этот край, что дарован был россам

Не порос быльем, как не секли его невзгоды розгой

И ты цени единородство, всю цепь поколений

Тех, кто ради нас когда-то брел там в крови по колени

Жизни покалечив, память вечная, в тихих аллеях

Они спят, их слаще пуховых перин земля лелеет

Мы все уйдем за окоем, сбросив плоти оковы

Только эхом отзвуки боев в полутемном алькове

И я знаю, что подарит счастье, подобно подкове

Знание, что древо поколений не снесли под корень

Непокорен дух, ни смерть, ни горе не задержат — видишь

Все опять проснется по весне, устлав цветами вишен

Путь до Беловодья — красной нитью он на сердце вышит

Ради всех, кто выжил, я считаю это благом высшим

Однажды грозы отгремят, и, сосчитав потери

Разведем костры, сложим мечи и, ослабив поводья

Мир бренной материи покинем, войдя в светлый терем

Для забот потеряны — мы встретимся у Беловодья

Однажды грозы отгремят, и, сосчитав потери

Разведем костры, сложим мечи и, ослабив поводья

Мир бренной материи покинем, войдя в светлый терем

Для забот потеряны — мы встретимся у Беловодья

Однажды грозы отгремят, и, сосчитав потери

Разведем костры, сложим мечи и, ослабив поводья

Мир бренной материи покинем, войдя в светлый терем

Для забот потеряны — мы встретимся у Беловодья

Traditie via mond-tot-mondreclame, van vermoeide ouderen

Jong en statig, en zo ja, dan zijn we een clan, geen kudde

We houden van en voelen ons verdrietig als we gasten weg zijn.

Waar ben je moe van?

Met een stalen klank.

problemen zullen komen van de nomaden in een kudde

Iedereen zal opstaan ​​voor bescherming, en 's nachts zal het luik dichtslaan

Wilde Pecheneg of Teutoonse ridder met kruisen

Woede zal wegkoken, pulserend in het bloed, in het geraas van de stadions

Hier knepen de uitkijkers in hun bladen en stonden op in hun stijgbeugels

Het motief zal obsessief blijven hangen, je laten fantaseren

Hoe geheime paden zich openen en het oog zal zien

Het meer, op de bodem waarvan, in de waterkolom van kristal

Een prachtige stad straalt, ze spraken niet met buitenstaanders

Als hij verloren is voor de ogen van vreemden.

We haasten ons naar de hemel van het firmament

Door duisternis en doornen, en honing liet een zure nasmaak achter

Op de lippen, en op een dag zullen we allemaal naar de gereserveerde kamer gaan

Welnu, we zullen pijn verdragen en bloed vergieten voor de overwinning

Door de eeuwen heen kraken de assen van karren het koude Siberië in

En de boten gaan voorbij de zeeën, dan dageraad en vorst

Je hebt niet tevergeefs gevochten, dit land dat aan de Russen was geschonken

Niet overgroeid met de realiteit, omdat ze zijn tegenspoed niet met een roede hebben gegeseld

En je hecht waarde aan eenheid, de hele keten van generaties

Degenen die daar ooit tot aan hun knieën in het bloed voor ons liepen

Het leven kreupel, eeuwige herinnering, in stille steegjes

Ze slapen, de aarde koestert ze zoeter dan donzen dekbedden

We zullen allemaal het oog achterlaten en de boeien van het vlees afwerpen

Alleen de echo's van de gevechten in de schemerige nis

En ik weet wat geluk zal geven, zoals een hoefijzer

Wetende dat de generatieboom niet is afgebroken

De geest is onhandelbaar, noch de dood, noch het verdriet zal uitstellen - zie je

In de lente wordt alles weer wakker, bedekt met kersenbloesems

Het pad naar Belovodye is op het hart geborduurd met een rode draad

In het belang van iedereen die het heeft overleefd, beschouw ik dit als het hoogste goed

Op een dag zullen de stormen gaan liggen, en als we de verliezen tellen...

Laten we vuren maken, onze zwaarden neerleggen en de teugels losser maken

Laten we de wereld van de sterfelijke materie verlaten en de lichttoren binnengaan

Verloren voor zorgen - we zullen elkaar ontmoeten in Belovodye

Op een dag zullen de stormen gaan liggen, en als we de verliezen tellen...

Laten we vuren maken, onze zwaarden neerleggen en de teugels losser maken

Laten we de wereld van de sterfelijke materie verlaten en de lichttoren binnengaan

Verloren voor zorgen - we zullen elkaar ontmoeten in Belovodye

Op een dag zullen de stormen gaan liggen, en als we de verliezen tellen...

Laten we vuren maken, onze zwaarden neerleggen en de teugels losser maken

Laten we de wereld van de sterfelijke materie verlaten en de lichttoren binnengaan

Verloren voor zorgen - we zullen elkaar ontmoeten in Belovodye