Der ewige Ikea - Prezident

Na ja, dafür dass ihm Wollen und Können eins ist

Na ja, dafür dass ihm Wollen und Können eins ist

Na ja, dafür dass ihm Wollen und Können eins ist

Na ja, dafür dass ihm Wollen und Können eins ist

Na ja, dafür dass ihm Wollen und Können eins ist

Na ja, dafür dass ihm Wollen und Können eins ist

Na ja, dafür dass ihm Wollen und Können eins ist

Na ja, dafür dass ihm Wollen und Können eins ist

Na ja, Dante hat Vergil gekriegt, von daher

Vielen Dank für nichts, für wer auch immer dieser Typ hier ist

Ich mein', er hat’s erzählt und ich so: cool, Bruder

Ich glaub', es war Autor bei der Vice oder YouTuber

Irgendsowas würdeloses, irgendwas mit Cordhose

Mein Führer durch das Jenseits holt mich ab in einem Ford Focus

Fährt beharrlich hundertzwanzig auf der Mittelspur

Wir hören beide MoTrip-Alben auf dem Weg zum Limbus durch

Nach zwei, drei Stunden ganz kurz eingenickt

Zum Schneiden dicker Nebel, als ich aufwach' und zur Seite blick'

Ich frag', wie lang hab' ich geschlafen?

Er winkt ab mit Besserwisserlächeln, Zeit sei hierzulande keine Frage

Klingt als sagt er’s auswendiggelernt auf, wir fahren

Noch 'ne Weile bergauf, dann klärt's auf, ich schau' hinter uns

Ins Tal hinab, erst jetzt erkenn' ich die wie Demobullen

In Kampfmontur eingepackten Cherubimgrenzkontrollen

Denn wer nie so recht gelebt hat, dem ist auch kein rechter Tod vergönnt

Und der ist für diesen Ort bestimmt, von den Bienenwaben

Der Bürozellen ins auf Raten finanzierte Grab, erst totstellen

Dann sterben, dann weiter totstellen

Im ewigen Ikea, im Limbus

Der graue Parkplatz im generisch tristen Vorort

Der letzte Atemluft verzehrende, nichtssagende Smalltalk

Kurz vor dem Gipfel hält der Wagen an, wir

Steigen aus und stapfen durch den grauen Schnee am Straßenrand

Es nieselt, der Himmel grau, das Wetter diesig

Kalt ist es nicht wirklich, nur so 'n bisschen ungemütlich

Gemäßigt halt und ganz leise aus der Ferne schwirren die

Schmerzverzerrten Schreie der Verdammten durch die Ewigkeit

Nach zwei, drei Kilometern eine Lichtung

Wir sind schon längst nicht mehr allein, mit uns in eine Richtung

Gehen Hunderte, Tausende, mit bräsigen Gesichtern

Selfies schießend noch im Jenseits, als die ewigen Touristen

Die sie sind, unfähig zu jeder Transzendenz

Und so öde, dass man nicht mal in der Hölle an sie denkt

Geschweige denn sie haben will, weswegen ihre Heerscharen

Den Außenrand der Trichterstadt der Qualen füllen

Den nullten Kreis, den Ort der Seelen, die keine waren

Zentrum und Emblem eine sich drehende weiße Fahne

Denn wer nie so recht gelebt hat, dem ist auch kein rechter Tod vergönnt

Und der ist für diesen Ort bestimmt, von den Bienenwaben

Der Bürozellen ins auf Raten finanzierte Grab, erst totstellen

Dann sterben, dann weiter totstellen

Im ewigen Ikea, im Limbus

Die Fahrt im Fahrstuhl, die sich endlos in die Länge zieht

Die ewig gleiche Dauerwerbesendung, die nie enden wird

Der Limbus — bewacht von Dreikopftölen mit Pottschnitt

Voller Bürostuhlzentauren, Legehennen, YouTube-Prominenz

Praktikanten ihrer eigenen Existenz, gesichtslose Anzugträger

Graue Massen, Touris, die Selfies machen vor dieser scheißweißen Fahne

Nou ja, voor het willen en kunnen zijn

Nou ja, voor het willen en kunnen zijn

Nou ja, voor het willen en kunnen zijn

Nou ja, voor het willen en kunnen zijn

Nou ja, voor het willen en kunnen zijn

Nou ja, voor het willen en kunnen zijn

Nou ja, voor het willen en kunnen zijn

Nou ja, voor het willen en kunnen zijn

Nou, Dante heeft Virgil, vandaar

Bedankt voor niets, voor wie deze man hier ook is

Ik bedoel, hij vertelde het en ik dacht: cool, broer

Ik denk dat het een schrijver was bij Vice of een YouTuber

Iets onwaardigs, iets met een corduroy broek

Mijn gids naar het hiernamaals haalt me ​​op in een Ford Focus

Rijdt constant honderdtwintig op de middelste baan

Onderweg naar Limbo luisteren we beide MoTrip-albums door

Na twee of drie uur dommelden we heel even in

Dikke mist om door te snijden als ik wakker word en opzij kijk

Ik vraag hoe lang ik heb geslapen?

Hij veegt het af met een betweterige glimlach en zegt dat tijd geen kwestie is in dit land

Klinkt alsof hij het uit zijn hoofd zegt, we rijden

Nog even bergop, dan klaart het op, ik kijk achterom

Beneden in het dal, pas nu herken ik ze als demostieren

Cherub grenscontroles verpakt in oproeruitrusting

Want wie nooit echt fatsoenlijk heeft geleefd, zal ook geen echte dood gegund worden

En het is bedoeld voor deze plek, bij de honingraten

De kantoorcellen in het op afbetaling gefinancierde graf, spelen eerst dood

Sterf dan en blijf dan dood spelen

In de eeuwige Ikea, in het ongewisse

De grijze parkeerplaats in de doorgaans saaie buitenwijk

Het laatste ademverslindende, zinloze geklets

De auto stopt vlak voor de top, wij

Stap uit en sjok door de grijze sneeuw langs de weg

Het miezert, de lucht is grijs, het weer is mistig

Het is niet echt koud, alleen een beetje ongemakkelijk

Ze zoemen matig en heel stil van ver

Pijnlijk geschreeuw van de verdoemden door de eeuwigheid

Na twee of drie kilometer een open plek

We zijn niet langer alleen, met ons in één richting

Honderden, duizenden gaan met vettige gezichten

Selfies schieten nog steeds in het hiernamaals, als de eeuwige toeristen

Wie zijn zij, niet in staat tot enige transcendentie

En zo desolaat dat je zelfs in de hel niet aan ze denkt

Laat staan ​​dat ze ze willen hebben, daarom hun gastheren

Vul de buitenste rand van de Funnel City of Agony

De nulde cirkel, de plaats van zielen die dat niet waren

Centreer en embleem een ​​roterende witte vlag

Want wie nooit echt fatsoenlijk heeft geleefd, zal ook geen echte dood gegund worden

En het is bedoeld voor deze plek, bij de honingraten

De kantoorcellen in het op afbetaling gefinancierde graf, spelen eerst dood

Sterf dan en blijf dan dood spelen

In de eeuwige Ikea, in het ongewisse

De rit in de lift die zich eindeloos uitstrekt

De eeuwig dezelfde infomercial die nooit zal eindigen

The Limbo - bewaakt door driekoppige tölt met potsnede

Vol bureaustoelcentauren, leghennen, YouTube-beroemdheden

Stagiairs van hun eigen bestaan, gezichtsloze pakken

Grijze menigten, toeristen die selfies maken voor deze bloedige witte vlag