Романс - Пикник

Не говори мне «нет», не говори мне «нет»

Ведь радуги моей так ненадeжен свет,

А мне ещу идти, теряя светлый след,

И снова молча ждать.

Не говори мне «нет».

Ты — трепетный огонь, ты — чистая вода,

О, боже, упаси, не говори мне «да»,

Что, если лeд в душе растает навсегда?

Чем остудить смогу безумные года?

Не упрекай весь свет, что розы вянут вновь,

Их в тот же яркий цвет моя раскрасит кровь.

Увидишь за окном из этих роз букет,

Не торопись в мой дом — меня там больше нет.

Zeg me geen nee, vertel me geen nee

Mijn regenboog is tenslotte zo onbetrouwbaar licht,

En ik moet nog steeds gaan, het lichtspoor kwijtraken,

En weer rustig afwachten.

Zeg me geen nee.

Je bent een sidderend vuur, je bent puur water,

Oh, God verhoede, zeg geen "ja" tegen mij,

Wat als het ijs in de ziel voor altijd smelt?

Hoe kan ik de gekke jaren koelen?

Geef niet de hele wereld de schuld dat de rozen weer verwelken,

Mijn bloed zal ze in dezelfde felle kleur schilderen.

Je zult een boeket van deze rozen buiten het raam zien,

Haast je niet naar mijn huis - ik ben er niet meer.