Приоткроется дверь… - Пикник

Их к утру только хватятся.

От всего вдалеке

Три босых, три лунатика

Шли по проволоке

О своём, о неведомом,

Им напела луна,

И теперь их преследует

Мысль упрямо одна:

«В город лунный, мир безумный

Дальше, дальше от земли,

В город лунный, в мир безумный

Наши мысли унесли»

Все им мнится, все чудится,

Будто дом их не здесь,

А на звёздах заброшенных

Выше синих небес.

Уж камнями кидались в них,

Да не сбить их никак —

То укроет их облако,

То сорвется рука

В город лунный, мир безумный

Дальше, дальше от земли,

В город лунный, в мир безумный

Наши мысли унесли

Да и шут, да и шут с ними —

От всего вдалеке

Три босых, три лунатика

Шли по проволоке

В город лунный, мир безумный

Дальше, дальше от земли,

В город лунный, в мир безумный

Наши мысли унесли

ДОМ МОЙ НА ДВУХ НОГАХ

Дом мой на двух ногах

Туго обтянут кожей,

Стены, как струны звенят.

Силой неведомой сложены,

Дом мой на двух ногах

Будто от ветра шатается,

А упадет — не считается,

А упадет — не считается.

А ведь где-то

В луче света

Ангел мой играет

Гудит, стонет,

Чужих гонит

Караван-сарай,

Караван-сарай

В доме моем сторожам

Велено быть начеку,

По костяным этажам

Красные реки текут.

Стены услышат меня,

Скроют все дикое, тёмное,

Все, что таилось тогда

В дальних затерянных комнатах

А ведь где-то

В луче света

Ангел мой играет.

Гудит, стонет,

Чужих гонит…

Караван-сарай,

Караван-сарай…

Дом мой на двух ногах

Туго обтянут кожей,

А на асфальте следы

Утренний дождь уничтожит.

Дом мой на двух ногах

Новой дорогою мается,

А упадет — не считается,

А упадет — не считается…

А ведь где-то

В луче света

Ангел мой играет…

Ze worden pas morgenochtend gemist.

Ver van alles

Drie op blote voeten, drie slaapwandelaars

We liepen langs de draad

Over het eigen, over het onbekende,

De maan zong voor hen,

En nu worden ze achtervolgd

Dacht koppig een:

"Naar de stad van de maan, de wereld is krankzinnig"

Verder, verder van de aarde

Naar de maanstad, naar de gekke wereld

Onze gedachten zijn meegesleept

Alles lijkt hun, alles is vreemd,

Alsof hun thuis er niet is,

En op de verlaten sterren

Boven blauwe luchten.

Ze gooiden al stenen naar hen,

Ja, breng ze op geen enkele manier naar beneden -

Dat zal hen bedekken met een wolk,

Die hand zal breken

Naar de stad van de maan, de wereld is krankzinnig

Verder, verder van de aarde

Naar de maanstad, naar de gekke wereld

Onze gedachten hebben genomen

Ja, en een grap, en een grap met hen -

Ver van alles

Drie op blote voeten, drie slaapwandelaars

We liepen langs de draad

Naar de stad van de maan, de wereld is krankzinnig

Verder, verder van de aarde

Naar de maanstad, naar de gekke wereld

Onze gedachten hebben genomen

MIJN HUIS OP TWEE BENEN

Mijn huis staat op twee benen

Strak in leer gewikkeld

De muren zijn als touwtjes.

Samengesteld door de kracht van het onbekende,

Mijn huis staat op twee benen

Als wankelend door de wind,

En als het valt, telt het niet

En als het valt, telt het niet.

Maar ergens

In een lichtstraal

mijn engel speelt

Zoemend, kreunend,

Vreemden rijden

Karavanserai,

Caravanserai

In mijn huis voor de wachters

Besteld om alert te zijn

Op botvloeren

Rode rivieren stromen.

De muren zullen me horen

Verberg alles wild, donker,

Alles wat toen verborgen was

In verre verloren kamers

Maar ergens

In een lichtstraal

Mijn engel speelt.

Zoemend, kreunend,

Vreemden achtervolgen...

Karavanserai,

Karavanserai…

Mijn huis staat op twee benen

Strak in leer gewikkeld

En op het asfalt zijn er sporen

De ochtendregen zal vernietigen.

Mijn huis staat op twee benen

Zwoegen langs een nieuwe weg

En als het valt, telt het niet

En als het valt, telt het niet...

Maar ergens

In een lichtstraal

Mijn engel speelt...