Дикая певица - Пикник

Свою милую хилую усадил на плечо,

Напоил тихим воздухом — попросила еще.

Свою милую хилую вверх бросал и ловил,

Кроме дикой певицы никого не любил.

А поет тихим голосом просто так, без затей,

Только двери дубовые послетали с петель.

Только стекла потрескались, задрожали дома,

Так она, малокровная, спела песню одна.

Проигрыш

С ней, наверное, сладили бы и сожгли на костре,

Если б не была слабою, как трава в ноябре.

Вроде не надрывается и поет ни о чем,

Видно в голосе этом скрыта тайна еще.

Hij legde zijn zoete ziekelijk op zijn schouder,

Hij gaf me een slok stille lucht - ze vroeg om meer.

Hij gooide zijn zoete broos op en ving,

Hij hield van niemand behalve de wilde zanger.

En zo zingt hij met rustige stem, zonder poespas,

Alleen eiken deuren vielen uit hun scharnieren.

Alleen het glas kraakte, trilde thuis,

Dus zong ze, bloedarm, een lied alleen.

verliezen

Ze zouden haar waarschijnlijk hebben aangepakt en op de brandstapel hebben gezeten,

Als het niet zwak was, zoals gras in november.

Het lijkt niet te spannen en te zingen over niets,

Het is te zien dat er nog steeds een geheim in deze stem verborgen zit.