Coda - Пикник

Лабиринтами закрученными

Да путями неизученными

Переулками немыслимыми

Чтоб никто тебя не выследил

Так беги уж хоть на- согнутых

Ты животное особенное

К дикой жизни приспособленное

В развороченном раю

Все растратили, все отдали

За сокровища холодные

За сокровища холодные

Душу продали свою

И горит огонь — не гаснет

Только будет ли им счастье

Только будет ли им счастье

В развороченном раю

Лабиринтами закрученными

Да путями неизученными

Переулками немыслимыми

Чтоб никто, никто не выследил

Лабиринтами закрученными

Да путями неизученными

Переулками немыслимыми

Чтоб никто тебя не выследил

ИХТИАНДР

Как постылые скафандры

Лишь движением руки

Разрывает Ихтиандр

На блестящие куски

А понять его не может

Все в уме перемешав

Просто он с тобой не хочет

Одним воздухом дышать

И, зажмурившись, слизает

Мокрый бархат темноты

Просто он уже не хочет

Видеть то, что видишь ты

И не важно, был ли, не был

Он уже коснулся дна

Ждет его иное небо

И иная глубина

И иная глубина…

Океан его лелеет

И качает на руках

И тогда уже не смеют

Тронуть горести и страх

А очнется и заноет

Снова сердце от тоски

Вот и рвет и рвет скафандры

На блестящие куски

Labyrinten wervelend

Ja, op onontgonnen manieren

Steegjes ondenkbaar

Zodat niemand je kan opsporen

Dus ren in ieder geval voorovergebogen

Je bent een bijzonder dier

Aangepast aan het wilde leven

In een gebroken paradijs

Allemaal verspild, allemaal weggegeven

Voor koude schatten

Voor koude schatten

Ze hebben hun ziel verkocht

En het vuur brandt - gaat niet uit

Zullen ze alleen maar blij zijn?

Zullen ze alleen maar blij zijn?

In een gebroken paradijs

Labyrinten wervelend

Ja, op onontgonnen manieren

Steegjes ondenkbaar

Zodat niemand, niemand werd opgespoord

Labyrinten wervelend

Ja, op onontgonnen manieren

Steegjes ondenkbaar

Zodat niemand je kan opsporen

IHTIANDR

Zoals hatelijke ruimtepakken

Met slechts een beweging van de hand

Ichthyander scheuren

In glanzende stukken

En kan hem niet begrijpen

Alles in mijn hoofd mixen

Hij wil gewoon niet bij je zijn

Adem dezelfde lucht in

En, zijn ogen sluitend, likt

Nat fluweel van duisternis

Hij wil gewoon niet

Zie wat je ziet

En het maakt niet uit of het was of niet

Hij heeft de bodem al bereikt

Een andere hemel wacht op hem

En nog een diepte

En nog een diepte...

De oceaan koestert hem

En schudt in zijn handen

En dan durven ze niet meer

Raak verdriet en angst aan

En wordt wakker en slaapt

Opnieuw het hart van verlangen

Hier is hij aan het scheuren en scheuren van ruimtepakken

In glanzende stukken