Papa s'pique et maman s'shoote - Patrick Juvet

Mon père se moque bien des vieux arbres que l’on rase

Son feu de bois est au gaz

Il respire tranquillement devant tous ces champs de fleurs qu’on écrase

Il ne voit pas non plus le tas d’ordures qui attend

Sous le building jaunissant

Il va même finir par faire crever les forêts de béton

Ce monde entier qu’il nous a fabriqué

Pourquoi le casser?

Ma mère n’a pas de patience, elle court dans tous les sens

Oubliant à quoi elle pense

Elle regarde la télé mais en laissant la radio allumée

Moi je suis là, je ne comprends rien du tout

Ils sont tous fous

Papa se pique, maman se shoote

Des millions de voitures sont bloquées inutilement

Alors que, pendant ce temps

Des millions de sentiments sont bloqués dans le cœur des enfants

A détruire leur rêves ils ont mangé toute leur jeunesse

Ils nagent au milieu des restes

La décadence aujourd’hui prend souvent des allures de kermesse

Tous ces chemins qu’ils nous montrent du doigt

Je ne les suivrai pas

Papa se pique, maman se shoote

Mijn vader geeft niets om de oude bomen die we kappen

Zijn houtvuur is gas

Hij ademt rustig voor al deze bloemenvelden die we verpletteren

Hij ziet de stapel vuilnis ook niet wachten.

Onder het vergelende gebouw

Hij zal zelfs de betonnen bossen afbreken

Deze hele wereld heeft hij voor ons gemaakt

Waarom breken?

Mijn moeder heeft geen geduld, ze rent rond

vergeten wat ze denkt

Ze kijkt tv maar laat de radio aan

Ik, ik ben hier, ik begrijp helemaal niets

ze zijn allemaal gek

Papa schiet, mama schiet

Miljoenen auto's worden onnodig geblokkeerd

Terwijl gedurende deze tijd

Miljoenen gevoelens zitten vast in de harten van kinderen

Om hun dromen te vernietigen, aten ze hun hele jeugd op

Ze zwemmen tussen de overblijfselen

Decadentie heeft tegenwoordig vaak het uiterlijk van een kermis

Al deze paden die ze ons laten zien

Ik zal ze niet volgen

Papa schiet, mama schiet