The Nameless Season - pandemonium

Expanding the mind

Into regions unknown

Sends shivers through the body

And brings the faith down

Blackest travesty of hope

Retraces what was once held for true

Abnormal grand delusions

Deconstructive in their form

Withhold the thought

In a solid cage of ice

Bleak appalling sights

Of a world now to depraved

Of its own constructive vision

Tries to blind

Shadows descend on a misty sea

Where the thought was once left to roam free

And passion spired in its wake

What comes to the travelling mind

In the nameless season

That bears no mark?

In the grey and cold abyss of loss

At a destination shunned

Oh, here comes the sun again

Eluding the thought at the twilight of lust

Its warmth cannot be felt

Born to the tyranny of the passionless at heart

Its derisive ways undo the claim

Of the soulful will for lust

Crawling through deserted colonnades of darkest grey

The nameless season takes its bitter toll

Warring factions lay to rest

The mind’s inherent struggle to collect

The moments that it cherishes

And thoughts of joy and grief

Winding up with a soulless epitaph of belief

These words they mean so little

But the fires of neglect adorn

Eyes shining in the darkness

Where the thought has lost its spark

Do they propose the troublefree existence of the dead?

Or the unbearable darkness of unbeing?

In the grey and cold abyss of loss

On a path not leading on

The thought is struggling on its own

Oh, here comes the moon to shine

Eluding the sense of a warming embrace

Its voice cannot be heard

An object of affection can’t avoid

The coldest deprivation of its light

Starry skies enact the tragic mind-defect

Horrid scenes appearing as blank

As waters without breeze

Mark the dying flame with aeons of flooding rain

De geest verruimen

In onbekende regio's

Stuurt rillingen door het lichaam

En brengt het geloof naar beneden

De zwartste travestie van hoop

Geeft weer wat ooit voor waar werd gehouden

Abnormale grote waanideeën

Deconstructief in hun vorm

Houd de gedachte achter

In een stevige kooi van ijs

Sombere verschrikkelijke bezienswaardigheden

Van een wereld die nu verdorven is

Van zijn eigen constructieve visie

Probeert te verblinden

Schaduwen dalen neer op een mistige zee

Waar de gedachte ooit werd achtergelaten om vrij rond te dwalen

En passie ontstond in zijn kielzog

Wat komt er in de reizende geest?

In het naamloze seizoen

Dat draagt ​​geen merkteken?

In de grijze en koude afgrond van verlies

Op een bestemming die wordt gemeden

Oh, daar komt de zon weer

De gedachte ontwijken in de schemering van lust

Zijn warmte is niet voelbaar

Geboren uit de tirannie van de hartstochtlozen in hart en nieren

Zijn spottende manieren maken de claim ongedaan

Van de soulvolle wil tot lust

Kruipen door verlaten zuilengalerijen van het donkerste grijs

Het naamloze seizoen eist zijn bittere tol

Strijdende partijen liggen te rusten

De inherente strijd van de geest om te verzamelen

De momenten die het koestert

En gedachten van vreugde en verdriet

Afsluiten met een zielloos grafschrift van geloof

Deze woorden betekenen zo weinig

Maar de vuren van verwaarlozing sieren

Ogen die schijnen in de duisternis

Waar de gedachte zijn vonk heeft verloren

Stellen ze het probleemloze bestaan ​​van de doden voor?

Of de ondraaglijke duisternis van onzijn?

In de grijze en koude afgrond van verlies

Op een pad dat niet leidt tot

De gedachte worstelt op zichzelf

Oh, hier komt de maan om te schijnen

Het gevoel van een verwarmende omhelzing ontgaan

Zijn stem kan niet worden gehoord

Een object van genegenheid kan niet worden vermeden

De koudste ontbering van zijn licht

Sterrenhemels voeren het tragische verstandsdefect uit

Afschuwelijke scènes die als blanco worden weergegeven

Als wateren zonder briesje

Markeer de uitstervende vlam met eonen van overstromende regen