Left Behind - pandemonium

As I shrink into the shadows

I remember what was then

There is something missing

Like a piece of me…

Haunting mists are following me

You will never be again

Like a ship, on the everflowing seas

Ever drifting away

Life?

s light blown out by a wind of unbeing

Could do nothing more

It was all lost, when you died

Left behind I can recall

What you knew and what you were

All these thoughts and memories

Unable to share

Haunting mists are following me

You will never be again

Like a ship, on the everflowing seas

Ever drifting away

Life?

s light blown out by a wind of unbeing

Could do nothing more

It was all lost, when you died

Left behind

The starlit passages of rain that fall

Infernal memories of dreams we had

Now ever in the shadows of the dead

Alone I sit and wonder what went wrong

A sparkling candle, then you are gone

The pain that’s glowing in my heart

Who would have known you would so swiftly depart?

Life?

s light blown out by a wind of unbeing

Could do nothing more

It was all lost, when you died

In mourning now

We stare at the remnants

Of a life so glorius

Never to see, never to be, evermore

Rushing at futile flickers

Of hope in the dusk

I am

Left behind

Terwijl ik in de schaduw krimp

Ik herinner me wat toen was

Er mist iets

Als een deel van mij...

Spookachtige nevels volgen me

Je zult nooit meer zijn

Als een schip, op de altijd stromende zeeën

Ooit wegdrijven

Leven?

s licht uitgeblazen door een wind van onzijn

Kon niets meer doen

Het was allemaal verloren toen je stierf

Achtergelaten kan ik me herinneren

Wat je wist en wat je was

Al deze gedachten en herinneringen

Kan niet delen

Spookachtige nevels volgen me

Je zult nooit meer zijn

Als een schip, op de altijd stromende zeeën

Ooit wegdrijven

Leven?

s licht uitgeblazen door een wind van onzijn

Kon niets meer doen

Het was allemaal verloren toen je stierf

Achtergelaten

De door sterren verlichte passages van regen die vallen

Helse herinneringen aan dromen die we hadden

Nu ooit in de schaduw van de doden

Ik zit alleen en vraag me af wat er is misgegaan

Een fonkelende kaars, dan ben je weg

De pijn die gloeit in mijn hart

Wie had kunnen weten dat je zo snel zou vertrekken?

Leven?

s licht uitgeblazen door een wind van onzijn

Kon niets meer doen

Het was allemaal verloren toen je stierf

Nu in rouw

We staren naar de overblijfselen

Van een leven zo glorieus

Nooit meer zien, nooit meer zijn

Haasten met zinloze flikkeringen

Van hoop in de schemering

Ik ben

Achtergelaten