Frozen Meadows - pandemonium

Tides of darkness approached,

bringing the smell of fading flowers so morose.

Interrupting the dance towards the blooming fields,

the fields where I had wished to sleep.

Where the grass turned into needles,

a paradise transformed to battleground.

And here the battle began, here the battle was won

by the stars, and with the contemporarily colouring sun.

Cold bitter darkness levitated above my lands once so green.

Sublime shadows wrap their arms around me.

Wellknown realms now rest in grey absorbing steams

My eyes enclosed

Never more to see the light of dawn

My ears deprived

Never more to hear the shrieks of swans

But deep from the profound I grow

Mountains arose were peaceful paths once went so straight.

A winter so cold struck with furious storms of hate.

Anxious dreamers lost in the seas of time.

Frozen and afraid they fall asleep.

My eyes enclosed

Never more to see the light of dawn

My ears deprived

Never more to hear the shrieks of swans

But deep from the profound I grow

So tenderly you touched my pale skin

Erasing melancholic structures within.

You kissed my parched lips

Like water silently engraving the cliffs.

You removed the burden from my shoulders

You opened up my sleeping eyes.

You broke my coffin firmly locked in prediction

and in hope that I would die

(Thought:

You trailed me out from the tunnel,

me running through striking fists.

Rapidly heading for nowhere

among my own confusing mists

And so I see your hand, your inviting hand

but it is oh so far away

Will it take me home

or will it lead me all astray?)

Tides of darkness approached,

bringing the smell of fading flowers so morose.

Interrupting the dance towards the blooming fields,

the fields where I had wished to sleep.

Where the grass turned into needles,

a paradise transformed to battleground.

And here the battle began, here the battle was won

by the stars, and with the contemporarily colouring sun.

Cold bitter darkness levitated above my lands once so green.

Sublime shadows wrap their arms around me.

Wellknown realms now rest in grey absorbing steams

Mountains arose were peaceful paths once went so straight.

A winter so cold struck with furious storms of hate.

Anxious dreamers lost in the seas of time,

silently awaiting a final peace of mind.

Awoken from my hibernation

returned from my inner journey

after rushing through my darkened past

all my memories of mourning

I now gaze at the stars and I think of you

smiling at me so beautiful

Revived into the lights bane

eternity it shines like gold

You sit beside me, I face your eyes

and plunge into the untold

Like hypnotized I followed you

but suddenly I watch you walk away…

Getijden van duisternis naderden,

waardoor de geur van verwelkende bloemen zo somber is.

De dans naar de bloeiende velden onderbrekend,

de velden waar ik had willen slapen.

Waar het gras in naalden veranderde,

een paradijs omgevormd tot slagveld.

En hier begon de strijd, hier werd de strijd gewonnen

door de sterren, en met de hedendaags kleurende zon.

Koude, bittere duisternis zweefde boven mijn land dat ooit zo groen was.

Sublieme schaduwen slaan hun armen om me heen.

Bekende rijken rusten nu in grijze absorberende stoom

Mijn ogen ingesloten

Nooit meer het licht van de dageraad zien

Mijn oren beroofd

Nooit meer het gekrijs van zwanen horen

Maar diep uit het diepe groei ik

Bergen ontstonden waar vredige paden ooit zo recht gingen.

Een winter zo koud geteisterd door woedende stormen van haat.

Angstige dromers verloren in de zeeën van de tijd.

Bevroren en bang dat ze in slaap vallen.

Mijn ogen ingesloten

Nooit meer het licht van de dageraad zien

Mijn oren beroofd

Nooit meer het gekrijs van zwanen horen

Maar diep uit het diepe groei ik

Zo teder raakte je mijn bleke huid aan

Het uitwissen van melancholische structuren binnenin.

Je kuste mijn uitgedroogde lippen

Als water dat stilletjes de kliffen graveert.

Je nam de last van mijn schouders

Je opende mijn slapende ogen.

Je brak mijn kist stevig opgesloten in de voorspelling

en in de hoop dat ik zou sterven

(Gedachte:

Je volgde me uit de tunnel,

mij door mijn vuisten rennen.

Snel op weg naar nergens

tussen mijn eigen verwarrende nevels

En dus zie ik je hand, je uitnodigende hand

maar het is oh zo ver weg

Brengt het me naar huis?

of zal het me op een dwaalspoor brengen?)

Getijden van duisternis naderden,

waardoor de geur van verwelkende bloemen zo somber is.

De dans naar de bloeiende velden onderbrekend,

de velden waar ik had willen slapen.

Waar het gras in naalden veranderde,

een paradijs omgevormd tot slagveld.

En hier begon de strijd, hier werd de strijd gewonnen

door de sterren, en met de hedendaags kleurende zon.

Koude, bittere duisternis zweefde boven mijn land dat ooit zo groen was.

Sublieme schaduwen slaan hun armen om me heen.

Bekende rijken rusten nu in grijze absorberende stoom

Bergen ontstonden waar vredige paden ooit zo recht gingen.

Een winter zo koud geteisterd door woedende stormen van haat.

Angstige dromers verloren in de zeeën van de tijd,

in stilte wachtend op een laatste gemoedsrust.

Ontwaakt uit mijn slaapstand

terug van mijn innerlijke reis

nadat ik door mijn verduisterde verleden was gejaagd

al mijn herinneringen aan rouw

Ik kijk nu naar de sterren en ik denk aan jou

zo mooi naar me glimlachen

Nieuw leven ingeblazen in de vloek van het licht

eeuwigheid het glanst als goud

Je zit naast me, ik kijk je ogen aan

en duik in het onnoemelijke

Als gehypnotiseerd volgde ik je

maar plotseling zie ik je weglopen...