Les météores - Olivia Ruiz

Je nous prêtais la force de traverser

Un ciel crachant des pluies de météores

Je nous voyais bravant les pires dangers

Créant des souvenirs pour en faire un trésor

Mais ça monte, ça lutte, ça me saisit

Ça tire, ça brûle, ça jaillit

Mon soleil ne crève plus les nuages

Il n’efface plus les maux qui me ravagent

Jalousie, si le doute est un récif

Toi, tu exfolies mon cœur de tes griffes

Mais ça monte, ça lutte, ça me saisit

Ça tire, ça brûle, ça jaillit

Mais ça monte, ça lutte, ça me saisit

Ça tire, ça brûle, ça jaillit

Ce soleil qui rallumait les restes de mes bougies

Se dit épuisé d’avoir trop brillé

Je tanne ma peau vanille mais

Dans mon ventre, les courants d’air fourmillent

Mais ça monte, ça lutte, ça me saisit

Ça tire, ça brûle, ça jaillit

Mais ça monte, ça lutte, ça me saisit

Ça tire, ça brûle, ça jaillit.

Ik leende ons de kracht om door te gaan

Een hemel spuwende meteorenregen

Ik zag ons de grootste gevaren trotseren

Herinneringen maken om te koesteren

Maar het stijgt, het worstelt, het grijpt me vast

Het schiet, het brandt, het ontspringt

Mijn zon breekt niet meer door de wolken

Hij wist niet langer het kwaad uit dat me plaagt

Jaloezie, als twijfel een rif is

Jij, jij scrubt mijn hart met je klauwen

Maar het stijgt, het worstelt, het grijpt me vast

Het schiet, het brandt, het ontspringt

Maar het stijgt, het worstelt, het grijpt me vast

Het schiet, het brandt, het ontspringt

Deze zon die de overblijfselen van mijn kaarsen nieuw leven inblies

Zegt dat hij uitgeput is van te veel geschenen hebben

Ik bruin mijn vanillehuid maar

In mijn buik zwermen de luchtstromen

Maar het stijgt, het worstelt, het grijpt me vast

Het schiet, het brandt, het ontspringt

Maar het stijgt, het worstelt, het grijpt me vast

Het schiet, het brandt, het ontspringt.