Pulpit - Old Gray

i have been waking up with blood in my mouth most days.

chocking on the metallic taste that coats my tongue.

can’t remeber if i promised today would hr the last, if so i lied.

That infinitesimal moment of my true thoughts will fade.

Overcome by my need for you.

I am a lie.

I am a sickness.

I am decaying.

I feel the life pouring from my veins,

as I so feverishly try to shock life back into them,

The way you so effortlessly did.

Maybe I should just end this here.

I wish that the promise of learning

from their example would die on my lips,

So that my words bear weight again.

My sanity won’t let me count how many I’ve lost.

Content only counting hours.

Carefully planning, facing no aspect of life.

As beautiful as this hole is, I need to climb out.

The first time i contemplated death, I was 13.

took a knife from my kitchen counter,

I did not know hot to perceive this.

After eight, nine years of dealing with these thoughts

I couldn’t comprehend why i was feeling this way.

For the longest time i contemplated death as the only escape

and the only way to make myself rid of the feelings i have felt.

I’ve lost to many friends to feel that way anymore,

to know that my life is not a continuation of theirs.

So i sit at home, and i waste away

and i grow tired of the things i love.

ik werd de meeste dagen wakker met bloed in mijn mond.

verstikkend door de metaalachtige smaak die mijn tong bedekt.

kan me niet herinneren of ik vandaag beloofde dat het de laatste zou zijn, als dat zo is, heb ik gelogen.

Dat oneindig kleine moment van mijn ware gedachten zal vervagen.

Overwin mijn behoefte aan jou.

Ik ben een leugen.

Ik ben een ziekte.

Ik ben aan het rotten.

Ik voel het leven uit mijn aderen stromen,

terwijl ik zo koortsachtig probeer om hen het leven terug te geven,

Zoals je dat zo moeiteloos deed.

Misschien moet ik dit hier maar beëindigen.

Ik wens dat de belofte van leren

van hun voorbeeld zou sterven op mijn lippen,

Zodat mijn woorden weer gewicht krijgen.

Mijn gezond verstand laat me niet tellen hoeveel ik er heb verloren.

Inhoud telt alleen uren.

Zorgvuldig plannen, geen enkel aspect van het leven onder ogen zien.

Hoe mooi dit gat ook is, ik moet eruit klimmen.

De eerste keer dat ik aan de dood dacht, was ik 13.

nam een ​​mes van mijn aanrecht,

Ik wist niet goed om dit waar te nemen.

Na acht, negen jaar met deze gedachten om te gaan

Ik begreep niet waarom ik me zo voelde.

De langste tijd heb ik de dood overwogen als de enige ontsnapping

en de enige manier om mezelf te ontdoen van de gevoelens die ik heb gevoeld.

Ik heb van veel vrienden verloren om me nog zo te voelen,

om te weten dat mijn leven geen voortzetting is van dat van hen.

Dus ik zit thuis en ik verkwist

en ik word moe van de dingen waar ik van hou.