City Orchards - Old Gray

Each night, I decorate the walls of my room with sketches of a city I’ve never

seen.

(I've held the same air in my lungs for the past seventeen years- I think

it’s time for a fresh breath, but only as time will allow.

Do you think that you can trick time into thinking that it never passed?

Do you really think each new memory can just replace the last?)

I pay attention to the finer details, like the crooked and tired buildings that

cast shadows over lonely playgrounds and the dim lamp posts lighting the road

like an infinite set of sad eyes.

When it’s time to sleep, I lay on my back and stare at my makeshift night sky.

I always forget the stars.

And each morning, when I wake, I always wake up alone.

So I erase my walls and start again.

Do I dare disturb the universe?

Elke avond versier ik de muren van mijn kamer met schetsen van een stad die ik nog nooit heb gehad

gezien.

(Ik heb de afgelopen zeventien jaar dezelfde lucht in mijn longen gehouden, denk ik

het is tijd voor een frisse adem, maar alleen als de tijd het toelaat.

Denk je dat je de tijd kunt laten denken dat hij nooit voorbij is gegaan?

Denk je echt dat elke nieuwe herinnering de laatste kan vervangen?)

Ik let op de fijnere details, zoals de scheve en vermoeide gebouwen die

werp schaduwen over eenzame speeltuinen en de schemerige lantaarnpalen die de weg verlichten

als een oneindig stel droevige ogen.

Als het tijd is om te slapen, lig ik op mijn rug en staar naar mijn geïmproviseerde nachtelijke hemel.

Ik vergeet altijd de sterren.

En elke ochtend, als ik wakker word, word ik altijd alleen wakker.

Dus ik wis mijn muren en begin opnieuw.

Durf ik het universum te verstoren?