I Still Think About Who I Was Last Summer - Old Gray

Well I’ve changed except my heart still beats too fast and my lungs still

collapse and my legs still shake.

I once thought love was real when we sat atop that hill and looked at cars

below.

We used to grow.

You kissed me on the forehead and told me that you’d never let go.

You told me that you’d love me until the end.

Which begs the question, are we now dead?

The person I thought I knew must be the person I once trusted until my bones

rusted over in the snow.

We used to grow like the tallest tree in my background I used to know.

Well happiness and joy and bliss, how it all disappeared so quick.

So here’s to life and here’s to love.

I’ve said it before, that I fade with the setting sun.

My ears are still ringing from the sound of your broken heart,

beating faster than thought, caught in your stare, so encompassing.

All resolve is lost as words fall from your lips,

my trembling fingertips held out in question.

So shake hands with regret, set to slip away.

Your eyes crossing, rivers flowing under your pale feet.

As the moments count down to flames,

meet and greet death,

he wears a cloak of your hopes and dreams,

quenched like the raging fire they were once.

You’re the breath he never found;

you are the closed eyes peacefully resting while those around you are torn to

pieces.

You’re the smoke I pull to escape from thought of you.

No touch, no shadow cast into mind,

your hand fervidly held at your side as memories of you flow through mine

an empty space more lonesome for what it has lost.

You’re the sunset smile thundering out of a careless moment,

you’re the tightly closed fingers holding in a breath.

If you would stay here with me, one more minute,

I would steal the world.

Nou, ik ben veranderd, behalve dat mijn hart nog steeds te snel klopt en mijn longen nog steeds

instorten en mijn benen trillen nog steeds.

Ik dacht ooit dat liefde echt was toen we op die heuvel zaten en naar auto's keken

onderstaand.

We groeiden.

Je kuste me op het voorhoofd en vertelde me dat je nooit zou loslaten.

Je vertelde me dat je tot het einde van me zou houden.

Wat de vraag oproept, zijn we nu dood?

De persoon die ik dacht te kennen, moet de persoon zijn die ik ooit tot mijn botten heb vertrouwd

verroest in de sneeuw.

We groeiden als de hoogste boom op mijn achtergrond die ik kende.

Nou geluk en vreugde en gelukzaligheid, hoe het allemaal zo snel verdween.

Dus hier is het leven en hier is de liefde.

Ik heb het al eerder gezegd, dat ik vervaag met de ondergaande zon.

Mijn oren rinkelen nog steeds van het geluid van je gebroken hart,

sneller kloppen dan gedacht, gevangen in je blik, zo allesomvattend.

Alle vastberadenheid gaat verloren als woorden van je lippen komen,

mijn trillende vingertoppen staken vragend uit.

Dus schud elkaar de hand met spijt, klaar om weg te glippen.

Je ogen kruisen, rivieren stromen onder je bleke voeten.

Terwijl de momenten aftellen tot vlammen,

de dood ontmoeten en begroeten,

hij draagt ​​een mantel van je hoop en dromen,

gedoofd als het razende vuur dat ze ooit waren.

Jij bent de adem die hij nooit heeft gevonden;

jij bent de gesloten ogen die vredig rusten terwijl de mensen om je heen worden verscheurd

stukken.

Jij bent de rook die ik trek om te ontsnappen aan de gedachte aan jou.

Geen aanraking, geen schaduw in gedachten,

je hand vurig naast je gehouden terwijl herinneringen aan jou door de mijne stromen

een lege ruimte eenzamer voor wat het heeft verloren.

Jij bent de zonsondergangglimlach die dondert uit een zorgeloos moment,

jij bent de strak gesloten vingers die adem inhouden.

Als je hier bij me zou blijven, nog één minuut,

Ik zou de wereld stelen.