Like Blood from a Stone - Old Gray

there’s a girl, a tall girl, with eyes like honeycomb

& jasmine.

sometimes she blows cigarette smoke

in your face in the break room, and you call that love.

not because it is, but because you want it to be,

because you’re so goddamned lonely, so goddamned

unable to handle the ocean roar in your ears

when you’re alone.

you tell yourself that the ash

in your lungs is a kiss goodnight, and you write poems

about the smoke tendrils whispering off her lips,

how beautiful they are, like the aching arms of god

you want them to be.

one night, you’re tired,

so very tired, your eyes as heavy as water.

you forget

where you are, in the break room at a walmart at 2: 30

in the morning.

you leave your notebook unattended

on the table, left out for anyone in the world to see,

and one of your coworkers picks it up.

he reads the poems

you wrote about the girl with honeycomb & jasmine

in her eyes.

you panic when you realize what just happened,

because the boy who just picked up your notebook,

he’s a cruel boy, with eyes like shotguns & razorwire.

he buys you razorblades on your birthday

so you can do the job right the next time,

you fucking freak, and you can’t believe that

you aren’t one, can’t believe you deserve to be

anything.

some days you don’t even try to hide

the angry marks on your arm, like your skin is a test

where you got every question wrong.

one night,

there’s a box-cutter with a brand new blade, a stack

of cardboard boxes begging to feel its tooth.

you dig in

but something’s wrong, the fiber’s too gnarled and you

can’t seem to cut clean.

you push, hard as you can,

feel the stiff tangle of glue give way, and there’s blood

on the floor, the blade half an inch in your wrist,

but you don’t feel it.

the shift manager’s in your ear,

angry because he has to take you to the hospital.

there’s a janitor who’ll forever hold it against you

for staining his clean, clean floor, and there’s everyone

you work with & their hostile eyes glaring, knowing

this was coming all along.

there’s that cacophony, all

those ghosts reminding you of your destiny for failure.

and there’s another blade, and there’s a bottle of pills,

a fifth of vodka, a hospital visit, two weeks of inpatient

while your whole family prays for you to get better.

there’s a doctor with blank eyes who never looks at you.

he’s always scribbling things on his clipboard.

everything

you say, he documents.

even when you’re not talking to him.

you don’t smoke, but you still go out for smoke breaks

with everyone else on the ward because there’s nothing else to do

but stare at the walls, and wait for the next group session

to start, so you hang out in the courtyard, not smoking cigarettes

but still befriending those who do.

and there’s a man, maybe

ten years older than you, with eyes like roughcut pine & sunset.

he notices you don’t smoke so he tries to stay downwind from you

so he doesn’t exhale in your face.

he tells you it’s okay bud,

we’ll get through this and be better when we leave this place

than we was when we got here.

he’s telling you the truth,

and you believe him.

one day the doctor who doesn’t look at you

comes to your room and tells you that your insurance isn’t paying

for any more days, so you’re all better now, and you leave.

your mom picks you up in the lobby.

her eyes are the most worried

kindness you’ve ever seen.

and you go home.

and you fight off

the ghosts, which is easier now than it was before, because now

you have a better set of tools today.

and your life goes on

like it was meant to, like you were always supposed to survive

the fight.

you stop writing poems about smoke tendrils trailing

off the lips you once wanted to kiss, or about how your loneliness

is so unbearable, because now you write poems about how to stay

alive.

you write poems about the places you feel at home

rather than the places you wish you could be.

one day, you catch

a glimpse of someone in the mirror, and there you are, eyes

like stubbornness & struggle, like the brick buildings in abandoned

factory towns that refuse to completely fall.

you look at all the scars,

the history etched into your arms like a road map

of where you used to be vs. the endless possibilities

of where you are and where you can go now.

and the smoke tendrils, once midnight black

& swirling above your head, break away, leaving

nothing in your view except the sky.

and it is so perfect,

and so clear.

er is een meisje, een lang meisje, met ogen als honingraat

& jasmijn.

soms blaast ze sigarettenrook

in je gezicht in de kantine, en dat noem je liefde.

niet omdat het zo is, maar omdat je wilt dat het zo is,

omdat je zo verdomd eenzaam bent, zo godverdomme

niet in staat om het gebrul van de oceaan in je oren aan te kunnen

wanneer je alleen bent.

je zegt tegen jezelf dat de as

in je longen is een welterusten, en je schrijft gedichten

over de rookslierten die van haar lippen fluisteren,

hoe mooi zijn ze, als de pijnlijke armen van god

je wilt dat ze zijn.

op een avond ben je moe,

zo erg moe, je ogen zo zwaar als water.

je vergeet

waar je bent, in de pauzeruimte bij een walmart om 2: 30

in de ochtend.

je laat je notebook onbeheerd achter

op tafel, weggelaten voor iedereen ter wereld om te zien,

en een van je collega's haalt het op.

hij leest de gedichten voor

je schreef over het meisje met honingraat en jasmijn

in haar ogen.

je raakt in paniek als je je realiseert wat er net is gebeurd,

omdat de jongen die net je notitieboekje oppakte,

hij is een wrede jongen, met ogen als jachtgeweren en scheermesdraad.

hij koopt scheermesjes voor je op je verjaardag

zodat u het de volgende keer goed kunt doen,

jij verdomde freak, en dat kan je niet geloven

je bent er niet een, kan niet geloven dat je het verdient om te zijn

iets.

op sommige dagen probeer je je niet eens te verbergen

de boze vlekken op je arm, alsof je huid een test is

waar je elke vraag verkeerd hebt.

een nacht,

er is een box-cutter met een gloednieuw mes, een stack

van kartonnen dozen die smeken om zijn tand te voelen.

jij graaft in

maar er is iets mis, de vezel is te knoestig en jij

lijkt niet schoon te kunnen worden gemaakt.

je duwt, zo hard als je kunt,

voel de stijve wirwar van lijm wijken, en er is bloed

op de vloer, het mes een centimeter in je pols,

maar je voelt het niet.

de ploegleider zit in je oor,

boos omdat hij je naar het ziekenhuis moet brengen.

er is een conciërge die het voor altijd tegen je houdt

voor het bevlekken van zijn schone, schone vloer, en daar is iedereen

je werkt met & hun vijandige ogen glinsteren, wetende

dit zat er altijd al aan te komen.

daar is die kakofonie, allemaal

die geesten die je herinneren aan je lot om te mislukken.

en er is nog een mes, en er is een fles pillen,

een vijfde van wodka, een ziekenhuisbezoek, twee weken ziekenhuisopname

terwijl je hele familie voor je bidt om beter te worden.

er is een dokter met lege ogen die je nooit aankijkt.

hij krabbelt altijd dingen op zijn klembord.

alles

jij zegt, hij documenteert.

zelfs als je niet met hem praat.

je rookt niet, maar je gaat toch naar buiten voor een rookpauze

met alle anderen op de afdeling omdat er niets anders te doen is

maar staar naar de muren en wacht op de volgende groepssessie

om te beginnen, dus je hangt rond op de binnenplaats en rookt geen sigaretten

maar nog steeds vriendschap sluiten met degenen die dat wel doen.

en er is een man, misschien

tien jaar ouder dan jij, met ogen als ruwe dennen en zonsondergang.

hij merkt dat je niet rookt, dus probeert hij uit je buurt te blijven

zodat hij niet uitademt in je gezicht.

hij zegt dat het oké is, maat,

we komen hier doorheen en zijn beter als we deze plek verlaten

dan we waren toen we hier aankwamen.

hij vertelt je de waarheid,

en je gelooft hem.

op een dag de dokter die je niet aankijkt

komt naar uw kamer en vertelt u dat uw verzekering niet betaalt

voor nog meer dagen, dus je bent nu allemaal beter en je vertrekt.

je moeder haalt je op in de lobby.

haar ogen zijn het meest bezorgd

vriendelijkheid die je ooit hebt gezien.

en je gaat naar huis.

en je vecht af

de geesten, wat nu gemakkelijker is dan voorheen, omdat nu

je hebt tegenwoordig een betere set tools.

en je leven gaat verder

zoals het bedoeld was, zoals je altijd had moeten overleven

het gevecht.

je stopt met het schrijven van gedichten over achterblijvende rookslierten

van de lippen die je ooit wilde kussen, of over hoe je eenzaamheid

is zo ondraaglijk, want nu schrijf je gedichten over hoe te blijven

in leven.

je schrijft gedichten over de plekken waar je je thuis voelt

in plaats van de plaatsen waar je zou willen zijn.

op een dag vang je

een glimp van iemand in de spiegel, en daar ben je, ogen

zoals koppigheid en strijd, zoals de bakstenen gebouwen in verlaten

fabriekssteden die weigeren volledig te vallen.

je kijkt naar alle littekens,

de geschiedenis als een wegenkaart in je armen gegrift

van waar je vroeger was versus de eindeloze mogelijkheden

waar u nu bent en waar u naartoe kunt gaan.

en de rookslierten, eenmaal middernacht zwart

& wervelend boven je hoofd, losbreken, vertrekken

niets in uw zicht behalve de lucht.

en het is zo perfect,

en zo duidelijk.