Последнее письмо - Николай Расторгуев

Над нами сотни тонн породы,

Нас завалило двести метров.

Мы ждём, листаем свои годы —

Здесь нет закатов, нет рассветов.

Пишу письмо, где нет секретов;

Пишу тебе, в холодной тьме

Пропали чувства, нет ответов —

Шахтёры в угольной тюрьме.

Мы в стороне от всех миров,

Все мысли только о тебе.

Здесь: нет ни солнца, нет цветов;

-

И каждый пишет сам себе.

Припев:

Надежды нет, осталось пять шахтёров.

Мы перестали верить, перестали ждать.

Мы взаперти и плачет город.

Прости, родная, что не успел понять.

Здесь нет ни неба, ни крестов;

Я умираю, всех простил.

Не вижу света, нет ветров.

Как жаль, что я не долюбил.

Там, наверху, у входа в шахту

В твоих руках обед остыл.

Я знаю, вы несёте вахту.

Прости, что я не долюбил.

Припев:

Надежды нет, осталось пять шахтёров.

Мы перестали верить, перестали ждать.

Мы взаперти и плачет город.

Прости, родная, что не успел понять.

Я дочке платье заказал,

Хотел на свадьбу подарить.

Я бросил пить, я доказал —

Никто не сможет так любить.

Я знаю, ты зовёшь: «Вернись!

Живым вернись, я всё прощу!»

Не надо слёз, прошу, держись —

И расскажи всё малышу.

Припев:

Надежды нет, осталось пять шахтёров.

Мы перестали верить, перестали ждать.

Мы взаперти и плачет город.

Прости, родная, что не успел понять.

Прости, родная, что не успел обнять.

Прости, родная, я не успел…

Boven ons zijn honderden tonnen rots,

We hebben tweehonderd meter afgelegd.

We wachten, bladeren door onze jaren -

Er zijn geen zonsondergangen, geen zonsopgangen.

Ik schrijf een brief waar er geen geheimen zijn;

Ik schrijf je in de koude duisternis

Verloren gevoelens, geen antwoorden -

Mijnwerkers in een kolengevangenis.

We zijn weg van alle werelden,

Alle gedachten gaan alleen over jou.

Hier: er is geen zon, geen bloemen;

-

En iedereen schrijft zichzelf.

Refrein:

Er is geen hoop, er zijn nog vijf mijnwerkers over.

We stopten met geloven, we stopten met wachten.

We zitten opgesloten en de stad huilt.

Het spijt me, schat, dat ik geen tijd had om het te begrijpen.

Hier is geen lucht, geen kruis;

Ik ga dood, ik heb iedereen vergeven.

Ik zie geen licht, geen wind.

Wat jammer dat ik niet verliefd ben geworden.

Daarboven, bij de ingang van de mijn

Het avondeten is koud in je handen.

Ik weet dat je op wacht staat.

Vergeef me dat ik niet van je hou.

Refrein:

Er is geen hoop, er zijn nog vijf mijnwerkers over.

We stopten met geloven, we stopten met wachten.

We zitten opgesloten en de stad huilt.

Het spijt me, schat, dat ik geen tijd had om het te begrijpen.

Ik bestelde een jurk voor mijn dochter,

Ik wilde geven voor de bruiloft.

Ik stopte met drinken, ik bewees...

Niemand kan zo liefhebben.

Ik weet dat je roept: 'Kom terug!

Kom levend terug, ik vergeef alles!"

Geen tranen nodig, wacht even -

En vertel alles aan het kind.

Refrein:

Er is geen hoop, er zijn nog vijf mijnwerkers over.

We stopten met geloven, we stopten met wachten.

We zitten opgesloten en de stad huilt.

Het spijt me, schat, dat ik geen tijd had om het te begrijpen.

Het spijt me, schat, dat ik geen tijd had om te knuffelen.

Het spijt me, schat, ik had geen tijd...