Париж - Nebo7

Первый Куплет:

Снова писать разбирая на детали себя,

Я поцелуй просил, а мне дали синяк.

И чтобы что-то построить,

Мы не пытались и дня.

Есть жизнь простая ни туда ни сюда,

Перестал думать переспал и в урну кинул.

Невеста дома ждать должна, а я арлекино,

Ты шума песен загоняешь себя в тупике.

Все будет хорошо ты главное себя береги,

Перекинул всю ответственность на поэта.

Что не дает мне засыпать холодными ночами,

Тянет встать и тебе стихи читать это.

А люди все бегут и парятся по мелочам,

Ну, а че я начальнику скину отчет.

Закрою магазин и буду ждать на остановке,

Мой автобус наушники помчал.

И полушепотом читать с расстановкой.

Припев:

Давай поженимся, на выходных свалим в Париж,

Главное чтоб сердце было не занято лишь было.

И мы бы точно рванули, наплевав на все.

На то ночь на дворе аллеи.

Там художники рисуют акварелью,

Там по ночам не будут звезды твои колени.

Вдвоем никаких больше кораблей нет,

Улицы наши во всей их длине.

Второй Куплет:

Но это просто сон, достал поздно зонт.

Вот он форс мажор не вернуть нас назад,

Опять грусть нашел в недрах космоса.

И этот шов на время взят под надзор,

Но не надолго всего то на полчаса.

Пусть во снах кто-то видит как грохочет зал,

Я не хочу жизнь без мечты и цели.

Сковал мороз, но лишь меня в личные цепи,

Там красивые огни сделаем много фото.

Деньги все потратим пусть я долго работал,

Не беда если в сердце твоем обитал.

Не только голосом что беспрерывно на битах,

Там красивые огни учти все в силе.

Мы на рейсе вдвоем, но говорят все сели,

Говорят передумали не повезут двоих.

Пусть утром я снова проснусь.

Припев:

Давай поженимся, на выходных свалим в Париж,

Главное чтоб сердце было не занято лишь было.

И мы бы точно рванули, наплевав на все.

На то ночь на дворе аллеи.

Там художники рисуют акварелью,

Там по ночам не будут звезды твои колени.

Вдвоем никаких больше кораблей нет,

Улицы наши во всей их длине.

Eerste couplet:

Schrijf opnieuw, analyseer jezelf in details,

Ik vroeg om een ​​kus, maar ze gaven me een blauwe plek.

En om iets op te bouwen

We hebben het niet eens een dag geprobeerd.

Er is hier en daar een eenvoudig leven,

Ik stopte met denken, sliep en gooide het in de prullenbak.

De bruid moet thuis wachten, en ik ben een harlekijn,

Je drijft jezelf in een doodlopende straat met het geluid van liedjes.

Alles komt goed, pas goed op jezelf,

Ik verschoof alle verantwoordelijkheid naar de dichter.

Dat houdt me wakker op koude nachten

Je krijgt zin om op te staan ​​en dit gedicht voor je te lezen.

En mensen blijven rennen en stomen over kleinigheden,

Waarom zou ik het rapport naar de baas sturen.

Ik sluit de winkel en wacht bij de bushalte,

Mijn bus haastte een koptelefoon.

En lezen in een halve fluistering met arrangement.

Refrein:

Laten we trouwen, we gaan in het weekend naar Parijs,

Het belangrijkste is dat het hart niet bezig moet zijn, gewoon zijn.

En we zouden ons zeker haasten, zonder overal iets om te geven.

Die avond op de binnenplaats van de steeg.

Daar schilderen kunstenaars met aquarellen,

Daar zullen 's nachts geen sterren op je knieën zijn.

Er zijn geen schepen meer bij elkaar,

Onze straten in hun hele lengte.

Tweede couplet:

Maar het is maar een droom, ik haalde laat een paraplu tevoorschijn.

Hier is het, overmacht brengt ons niet terug,

Opnieuw vond ik verdriet in de diepten van de ruimte.

En deze naad wordt tijdelijk onder toezicht genomen,

Maar niet voor lang, maar voor een half uur.

Laat iemand in dromen zien hoe de zaal rommelt,

Ik wil geen leven zonder dromen en doelen.

Frost geketend, maar alleen ik in persoonlijke kettingen,

Er zijn prachtige lichten en we zullen veel foto's maken.

We zullen al het geld uitgeven, laat me werken voor een lange tijd,

Het maakt niet uit of hij in je hart leefde.

Niet alleen met een stem die constant op beats is,

Er zijn prachtige lichten, overweeg alles van kracht.

We zitten samen op de vlucht, maar iedereen zegt dat ze zijn gaan zitten,

Ze zeggen dat ze van gedachten zijn veranderd, ze nemen er geen twee.

Laat me morgen weer wakker worden.

Refrein:

Laten we trouwen, we gaan in het weekend naar Parijs,

Het belangrijkste is dat het hart niet bezig moet zijn, gewoon zijn.

En we zouden ons zeker haasten, zonder overal iets om te geven.

Die avond op de binnenplaats van de steeg.

Daar schilderen kunstenaars met aquarellen,

Daar zullen 's nachts geen sterren op je knieën zijn.

Er zijn geen schepen meer bij elkaar,

Onze straten in hun hele lengte.