Без приукрас - Nebo7

Интро:

Я добьюсь того, что я зачитаю весь куплет одним треком,

Иначе я не уйду от микрофона.

Всю силу в кулак,

Будто на зиму в ГУЛАГ,

Меня отправляют в невыносимый дубак,

Но я пламя разожгу и мы снова взлетим,

Весь мир облетев и вернувшись затем,

За день до побега собирай чемодан,

Ведь теперь я лучше умру чем отдам,

Мир без тебя это лишь чернота,

Не разбавить ее вечерним чаем надо.

Влюбляться давай, ты пример задавай,

Как учитель в школе, что ругал за двойку,

Я ничуть не грустный плелся домой,

Это красный 1???

да и только.

Картина меняется в худшую сторону,

Выходить больше из дома надо,

Отсиживаю яйца, гнездо барана,

И мне упреки, как столбу торнадо,

Никого не любил как тебя но,

Говорить как-то рано,

Эти звуки пиано не скрасили день,

Когда я был пьяный,

Тебя потерял, сломал как фарфор,

Из того же окна смотрю я во двор,

Там день на повторе, день сурка,

А могло бы быть лучше, одень сынка,

Мог бы сказать проснувшись на ухо,

Но теперь в этой комнате я лишь и муха,

Не мука конечно и каждый день вижу,

Как ты просыпаешься, листаешь книжки,

Кушаешь, учишься, бродишь по сотам.

Приношу неудобство, а сын мог оценки,

Мог бы с тобой просыпаться,

Но я лишь просыпал грусть и на этот семпл.

Припев:

Щелкает что-то, нет не часы, в тебе,

И хочется сказать, сказать без приукрас то,

Что что не нужны мне ночи сны,

А теперь может быть это последний раз, это последний раз…

Второй Куплет:

Сигнал посылает в туман самолет и мешает дым сигарету,

В себе схоронил чужие секреты,

А внутренний голос басом орет,

Фразы парят под потолком,

Не нужен порядок мне дураку,

В мыслях де дырки глаза дырокол,

Я мог бы к тебе идти прямиком.

Но ты живешь напротив,

И поздно по улицам ночью бродишь,

С парнями что держут в кармане наркотики,

И видела меня может годик назад,

Не слезятся мои рыбьи глаза,

Я из памяти тебя бы просто стер,

Видишь, грусть во мне и печаль,

Познакомься ты знаешь моих сестер,

Могли бы жить счастливо, детей вести в садик,

А приходя с работы рассказывать новости за день,

Но меня истязают фрагменты из детства,

Я прикован к инвалидному креслу,

Но меня истязают фрагменты из детства,

Я прикован к инвалидному креслу,

Но меня истязают фрагменты из детства,

Я прикован к инвалидному креслу,

Припев:

Щелкает что-то, нет не часы, в тебе,

И хочется сказать, сказать без приукрас то,

Что что не нужны мне ночи сны,

А теперь может быть это последний раз, это последний раз…

Inleiding:

Ik zal bereiken dat ik het hele couplet in één track zal lezen,

Anders zal ik de microfoon niet verlaten.

Alle kracht in de vuist,

Als voor de winter in de Goelag,

Ze sturen me naar de ondraaglijke eik,

Maar ik zal de vlam ontsteken en we zullen weer opstijgen,

Na de hele wereld omcirkeld te hebben en dan terug te keren,

Pak de dag voor de ontsnapping je koffer in,

Nu sterf ik tenslotte liever dan te geven,

De wereld zonder jou is gewoon zwart

Verdun het niet met avondthee.

Laten we verliefd worden, jij stelt een voorbeeld,

Als een leraar op school die schold voor een deuce,

Ik was helemaal niet verdrietig om naar huis te sjokken,

Is het rood 1???

ja en alleen.

Het beeld verandert ten kwade

Moet meer het huis uit

Ik ben eieren aan het uitbroeden, een ramsnest,

En verwijt mij als een tornadopilaar,

Ik hield van niemand zoals jij, maar

Het is te vroeg om te spreken

Deze pianoklanken fleurden de dag niet op,

Toen ik dronken was

Ik verloor je, brak je als porselein

Vanuit hetzelfde raam kijk ik naar de binnenplaats,

Er is een dag op herhaling, Groundhog Day,

Maar het kan beter, kleed je zoon aan,

Ik zou kunnen zeggen wakker worden in mijn oor,

Maar nu in deze kamer ben ik gewoon een vlieg,

Geen meel natuurlijk, en elke dag zie ik

Hoe word je wakker, blader je door boeken,

Je eet, je studeert, je zwerft door de honingraten.

Ik breng ongemak, en de zoon kon beoordelen,

Ik zou met jou wakker kunnen worden

Maar ik werd alleen maar verdrietig over dit monster.

Refrein:

Er klikt iets, nee, geen klok, in jou,

En ik wil zeggen, om te zeggen zonder verfraaiing,

Dat wat ik niet nodig heb, zijn nachtdromen,

En nu is dit misschien de laatste keer, dit is de laatste keer...

Tweede couplet:

Het signaal stuurt een vliegtuig de mist in en voorkomt de rook van een sigaret,

Ik begroef de geheimen van anderen in mezelf,

En de innerlijke stem schreeuwt in bas,

Zinnen zweven onder het plafond

Ik heb geen orde nodig, dwaas

In gedachten zijn de gatenogen een perforator,

Ik zou rechtstreeks naar je toe kunnen gaan.

Maar jij woont tegenover

En 's avonds laat dwaal je door de straten,

Met jongens die drugs op zak hebben

En ze zag me misschien een jaar geleden,

Mijn vissenogen tranen niet,

Ik zou je gewoon uit mijn geheugen wissen,

Zie je, verdriet in mij en verdriet,

Ontmoet je, ken mijn zussen,

We zouden gelukkig kunnen leven, kinderen naar de kleuterschool leiden,

En als je thuiskomt van je werk om het nieuws van de dag te vertellen,

Maar fragmenten uit mijn kindertijd kwellen me,

Ik ben geketend aan een rolstoel,

Maar fragmenten uit mijn kindertijd kwellen me,

Ik ben geketend aan een rolstoel,

Maar fragmenten uit mijn kindertijd kwellen me,

Ik ben geketend aan een rolstoel,

Refrein:

Er klikt iets, nee, geen klok, in jou,

En ik wil zeggen, om te zeggen zonder verfraaiing,

Dat wat ik niet nodig heb, zijn nachtdromen,

En nu is dit misschien de laatste keer, dit is de laatste keer...