Héroes de la Antártida - Miss Caffeina

16 de febrero, Polo Sur

Cinco ingleses por el desierto azul

Evans va último de la fila

Y colgada de su mochila

Va la muerte dispuesta a demostrar

Que una vez muerto no se está mal en aquel lugar

No hubo lápida, sí hubo plática

Que Dios salve a la reina

Gloria eterna a los héroes de la Antártida

6 de marzo y Oates no puede más

Son sus pies dos cuchillas de cristal

De arrastrarse en algunos tramos

Tiene heladas también las manos

Pero nadie le quiere abandonar

Y mientras duermen sale al paso de la eternidad

No hubo lápida, sí hubo plática

Que Dios salve a la reina

Gloria eterna a los héroes de la Antártida

30 de marzo

Aquí acaba el diario de Bowers, Wilson y Scott

Que las ayudas que nunca nos llegaron

Vayan a los que quedaron

Nuestros hijos, nuestras viudas

Como un inglés mueren tres

No hubo lápidas, no hubo pláticas

No hubo Dios ni hubo reina

Sólo nieves eternas en la Antártida

16 februari, Zuidpool

Vijf Engels voor de blauwe woestijn

Evans is de laatste in de rij

En hangend aan haar rugzak

De dood is klaar om te laten zien

Dat eens dood het niet erg is op die plek

Er was geen grafsteen, er werd gepraat

God red de koningin

Eeuwige glorie aan de helden van Antarctica

6 maart en Oates kan er niet meer tegen

Zijn voeten zijn twee glazen bladen

Van kruipen in sommige secties

Zijn handen zijn ook koud

Maar niemand wil hem verlaten

En terwijl ze slapen komt hij naar buiten naar de trede van de eeuwigheid

Er was geen grafsteen, er werd gepraat

God red de koningin

Eeuwige glorie aan de helden van Antarctica

30 maart

Hier eindigt het dagboek van Bowers, Wilson en Scott

Dat de hulp die nooit bij ons kwam

Ga naar degenen die over zijn

Onze kinderen, onze weduwen

Als een Engelsman sterven er drie

Er waren geen grafstenen, er waren geen gesprekken

Er was geen God en er was geen koningin

Alleen eeuwige sneeuw op Antarctica