Jag la min mor i jorden - Mikael Wiehe

Jag la min mor i jorden

en tidig sommardag

En burk med lite aska

det var vad som fanns kvar

av alla hennes drömmar

av hela hennes värld

av allt som höll oss samman

och bände oss isär

Jag fällde inga tårar

Jag kände ingen sorg

Jag stod och såg i marken

som var så kall och hård

Jag tänkte på min barndom

för länge sen en gång

Jag nickade till avsked

Sen gick jag därifrån

Hon kom till mej på natten

Vi gick i en arkad

Det var nånstans i Florens

Det var bara hon och jag

Hennes ögon låg i skugga

Men jag visste att hon såg

Och jag berätta' allt, jag tigit om

i alla tysta år

Jag berätta' om den kärlek

jag alltid velat ha

Jag berätta' om den längtan

jag burit varje dag

Jag berätta' om min saknad

som aldrig fick nåt slut

Och hon såg på mej och lyssnade

som hon aldrig gjort förut

Sen tog hon mina händer

som om det fanns ett svar

och strök mej över håret

som då, när jag var barn

Hon öppna' sina armar

och vagga' mej och sjöng

Och jag grät för att jag visste

att det bara var en dröm

Jag vaknade på morgonen

med rummet fyllt av sol

med hjärtat fyllt av oro

och sängen fylld av jord

Det finns så många frågor

som aldrig får nå't svar

Men hur det än har varit

så är jag hennes barn

Ik legde mijn moeder in de grond

een vroege zomerdag

Een pot met een beetje as

dat was wat er overbleef

van al haar dromen

van haar hele wereld

van alles wat ons bij elkaar hield

en scheurde ons uit elkaar

Ik heb geen tranen vergoten

Ik voelde geen verdriet

Ik stond en keek naar de grond

wat zo koud en hard was

Ik dacht aan mijn kindertijd

een keer lang geleden

Ik knikte vaarwel

Toen ging ik weg

Ze kwam 's nachts naar me toe

We gingen naar een speelhal

Het was ergens in Florence

Het was alleen zij en ik

Haar ogen waren in de schaduw

Maar ik wist dat ze het zag

En ik zeg je 'alles waar ik over heb gezwegen'

in alle stille jaren

Ik vertel 'over die liefde'

Ik heb altijd ... gewild

Ik vertel je 'over dat verlangen'

Ik droeg elke dag

Ik vertel je 'over mijn verlies'

waar nooit een einde aan kwam

En ze keek me aan en luisterde

wat ze nog nooit eerder heeft gedaan

Toen pakte ze mijn handen

alsof er een antwoord was

en streelde mijn haar

zoals toen, toen ik een kind was

Ze opende haar armen

en rock 'me en zong'

En ik huilde omdat ik het wist

dat het maar een droom was

Ik werd 's ochtends wakker

met de kamer gevuld met zon

met een hart vol angst

en het bed gevuld met aarde

Er zijn zoveel vragen

die nooit een antwoord krijgt

Maar wat het ook is geweest

dus ik ben haar kind